Αργά βαδίζει ο Χριστός – Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς Επισκόπου Αχρίδος
10 Δεκεμβρίου, 12
… Εξεγέρθηκε ο
άνθρωπος εναντίον του ανθρώπου και ο λαός εναντίον του λαού.
Στοιβάχτηκαν σιδερένιες μηχανές, γεμάτες ύπουλο πυρ, προορισμένες για τα
στήθη του εχθρού. Ο άνθρωπος σκότωνε τον άνθρωπο και απ” αυτούς τους
σκοτωμούς αισθανόταν ιδιαίτερη ηδονή. Η γη πλημμύρισε από αίμα και
πάχυνε από τη σάρκα των ανθρώπων…
… Και πιο βαρύς
γίνεται ο πόνος, όταν ο άνθρωπος θυμηθεί ότι όλα αυτά συμβαίνουν στον
εικοστό αιώνα. Και εμείς τότε μ” απέραντο πόνο ρωτάμε : «Μα που είναι ο
Χριστός ; Μήπως έμεινε είκοσι αιώνες μακριά από μας ; Μήπως στον
Γολγοθά, μαζί με το σώμα Του, για πάντα σταυρώθηκε και το πνεύμα Του ;
Σημαίνει άραγε ακόμα κάτι για τους ανθρώπους το όνομα Χριστός ;»
Ας κρίνουμε,
αδέλφια αργά και θα κρίνουμε ορθα. Κάτω από την πίεση του πρόσκαιρου
πόνου σκεπάζουμε με την απαισιοδοξία μας ολόκληρη την ανθρώπινη ιστορία.
Όταν ο πόνος μας χρωματίσει τον Ήλιο με μαύρο χρώμα, τότε μέσω αυτού
του χρώματος βλέπουμε όλη τη ζωή. Ας κρίνουμε αργά, γιατί και ο Χριστός
βαδίζει αργά μέσα στην ιστορία. Αργά σαν βαθύ ποτάμι, που κάποιο παιδί
θα το νόμιζε ακίνητο, αλλά που ο άνθρωπος δεν θα μπορούσε να του φτιάξει
φράγμα. Αργά σαν σιτάρι, που σπέρνεις το φθινόπωρο και το χειμώνα
νομίζεις ότι είναι νεκρό. Ακόμα δεν ήρθε η άνοιξη για το σπόρο του
Χριστού…
Ο δρόμος Του είναι
δύσκολος. Γι” αυτό βαδίζει αργά. Πορεύεται μέσα από λακκούβες αίματος,
μέσα από το σκοτάδι των αμαρτιών, και μέσα από τα γκάθια των ληστών.
Είναι στενός ο δρόμος Του και πολλοί πεσμένοι αμαρτωλοί βρίσκονται στον
γκρεμό και στις δυό πλευρές του δρόμου Του. Εκείνος πρέπει να σκύβει και
στις δυό πλευρές, να τους σηκώνει και να τους τραβά πίσω Του και να
περπατά προς τα μπρός. Γι” αυτό βαδίζει αργά…
Βαδίζει αργά,
γιατί το πλήρωμα του είναι μακριά. Το πλήρωμα Του εκτείνεται στα πέρατα
της ιστορίας και η θέση Του είναι στα έσχατα…
Από το βιβλίο «Αργά βαδίζει ο Χριστός», εκδόσεις «Εν πλώ»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου