Η Θεανθρώπινη εξέλιξη… Newsroom από Newsroom

 

Ακόμη, ρωτάς, το ποια είναι στην περίπτωση αυτή η στάση των Πατέρων και για το αν υπάρχει γενικώς η ανάγκη για μια τέτοια συνύπαρξη. Με πολλή συντομία λοιπόν γράφω τα εξής:

Η ανθρωπολογία της Καινής Διαθήκης στήκει και πίπτει επάνω στην ανθρωπολογία της Παλαιάς. Όλο το Ευαγγέλιο της Παλαιάς Διαθήκης: ο άνθρωπος — εικόνα του Θεού! όλο το Ευαγγέλιο της Καινής Διαθήκης: ο Θεάνθρωπος —εικόνα του άνθρωπου. Ό,τι ουράνιο, θείο, αιώνιο, αθάνατο και αμετάβλητο στον άνθρωπο αποτελεί μέσα του την εικόνα του Θεού, το θεοειδές του ανθρώπου.

Αυτό το θεοειδές στον άνθρωπο κακοποιήθηκε με την εθελούσια αμαρτία εκείνου, με την σύμπραξη με τον διάβολο, μέσω της αμαρτίας και του θανάτου ως απόρροιας της παραβάσεως. Γι’ αυτό και ο Θεός έγινε άνθρωπος, για να ανακαινίσει την εφθαρμένη από την αμαρτία εικόνα Του. Γι’ αυτό ενηνθρώπησε και έμεινε στον κόσμο των ανθρώπων ως Θεάνθρωπος, ως Εκκλησία, για να προσφέρει στην εικόνα του Θεού —τον άνθρωπο— όλα τα απαραίτητα μέσα ώστε αυτός ο παραμορφωμένος θεόμορφος άνθρωπος να μπορέσει μέσα στο Θεανθρώπινο σώμα της Εκκλησίας, με την βοήθεια των ιερών μυστηρίων και των αρετών, να ωριμάσει: «εις άνδρα τέλειον, εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού» (Εφ. 4, 13). Αυτή είναι η Θεανθρώπινη ανθρωπολογία. Ο σκοπός του θεοειδούς όντος που λέγεται άνθρωπος είναι ένας: να γίνει σταδιακά τέλειος, όπως ο Θεός Πατήρ, να γίνει Θεός κατά χάριν, να επιτύχει την θέωση, την θεοποίηση, την Χριστοποίηση, την Τριαδοποίηση. Κατά τους Αγίους Πατέρες, «Θεός ενηνθρώπησε, ίνα ο άνθρωπος Θεός γένηται» (Μέγας Αθανάσιος).

Όμως, οι αποκαλούμενες “επιστημονικές” ανθρωπολογίες διόλου δεν αναγνωρίζουν το θεοειδές της ανθρώπινης υπάρξεως. Με αυτό, αρνούνται προκαταβολικά την Θεανθρώπινη εξέλιξη του ανθρωπίνου όντος.

Αν ο άνθρωπος δεν αποτελεί την εικόνα του Θεού, τότε ο Θεάνθρωπος και το Ευαγγέλιό Του αποτελούν κάτι το αφύσικο για έναν τέτοιον άνθρωπο, κάτι το μηχανικό και απραγματοποίητο. Τότε, ο Θεάνθρωπος Χριστός είναι ένα ρομπότ, που κατασκευάζει άλλα ρομπότ. Ο Θεάνθρωπος γίνεται ένας δυνάστης αφού θέλει από τον άνθρωπο, δια της βίας, να πλάσει ένα ον τέλειο, όπως ο Θεός. Στην ουσία μιλάμε για μία δικανική ουτοπία, μια αυταπάτη και ένα απραγματοποίητο “ιδανικό”. Στο τέλος — τέλος, πρόκειται για ένα μύθο, για μία αφήγηση.

[irp posts=”337466″ name=”Πώς είναι ο Θεός;”]

Αν ο άνθρωπος λοιπόν, δεν είναι μια θειοειδής ύπαρξη, τότε και ο ίδιος ο Θεάνθρωπος είναι περιττός αφού οι επιστημονικές θεωρίες περί εξέλιξης δεν δέχονται ούτε την αμαρτία, αλλά ούτε και τον Σωτήρα της αμαρτίας. Στον επίγειο κόσμο της “εξέλιξης” τα πάντα είναι φυσικά και χώρος για αμαρτία δεν υπάρχει. Γι’ αυτό και είναι κωμικό να γίνεται λόγος περί Σωτήρος και σωτηρίας από την αμαρτία. Σε τελική ανάλυση τα πάντα είναι φυσικά: η αμαρτία, το κακό και ο θάνατος. Γιατί, αν όλα στον άνθρωπο συμβαίνουν και δίδονται ως αποτέλεσμα της εξέλιξης, τότε δεν υπάρχει κάτι το οποίο χρειάζεται να σωθεί σε αυτόν αφού τίποτε αθάνατο και αμετάβλητο δεν έχει μέσα του παρά όλα του είναι γήινα και χοϊκά και σαν τέτοια είναι παροδικά, φθαρτά και νοητά.

Μέσα σε έναν τέτοιο κόσμο της “εξέλιξης” δεν έχει θέση ούτε η Εκκλησία, η οποία είναι το σώμα του Θεανθρώπου Χριστού. Η θεολογία πάλι η οποία θεμελιώνει την ανθρωπολογία της επάνω στην “επιστημονική” θεωρία της εξέλιξης δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια αυτοαναίρεση. Πρόκειται στην ουσία για θεολογία δίχως Θεό και ανθρωπολογία δίχως άνθρωπο. Αν ο άνθρωπος δεν είναι η αθάνατη, αιώνια και Θεανθρώπινη εικόνα του Θεού, τότε όλες οι θεολογίες και όλες οι ανθρωπολογίες δεν είναι παρά μια ανόητη φάρσα, μια τραγική κωμωδία.

Η ορθόδοξη θεολογία και η σχέση, που έχουμε με τους Αγίους Πατέρες, είναι η οδός και ανάβαση μας προς την Θεανθρώπινη, την ορθόδοξη Παναλήθεια. Αυτό είναι κάτι, που θέλει ανάλυση, είναι για όσους ασχολούνται με τα ευαγγελικά ζητήματα επάνω στον πλανήτη. Όλα πάλι τα ευαγγελικά προβλήματα επικεντρώνονται ουσιαστικά στο πρόβλημα του ανθρώπου. Και όλα τα προβλήματα του ανθρώπου επικεντρώνονται σε ένα μόνο πρόβλημα, εκείνο του Θεανθρώπου. Μονάχα ο Θεάνθρωπος αποτελεί την λύση στο καθολικό αίνιγμα, που λέγεται άνθρωπος. Δίχως Θεάνθρωπο και έξω από τον Θεάνθρωπο, ο άνθρωπος πάντα —συνειδητά ή όχι— μεταλλάσσεται σε υπάνθρωπο, σε ομοίωμα ανθρώπου, σε υπεράνθρωπο, σε διαβολάνθρωπο. Απόδειξη και αποδείξεις για τούτο; Όλη η Ιστορία του ανθρωπίνου γένους.

(Γέροντας Ιουστίνος Πόποβιτς)

Ο όσιος πατήρ Ιουστίνος Πόποβιτς γεννήθηκε στις 25 Μαρτίου 1884 στην πόλη Βράνιε της νοτίου Σερβίας. Εκοιμήθη οσιακά στις 25 Μαρτίου το 1979. Σπούδασε θεολογία στη Σερβία, Ρωσσία και Αγγλία και ανεκηρύχθη το 1926 διδάκτωρ της θεολογίας υπό της θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Το 1935, εξελέγη υφηγητής και μετά καθηγητής της Δογματικής της θεολογικής Στολής του Βελιγραδίου. Το 1945, επικρατήσαντος του κομμουνιστικού καθεστώτος, υπεχρεώθη να εγκαταλείψει το Πανεπιστήμιο και έζησε στην Ιερά Μονή των αρχαγγέλων Τσέλιε, κοντά στο Βάλιεβο ως πνευματικός, συνεχίζοντας εκεί, κάτω από δυσχερείς συνθήκες, το πνευματικό και συγγραφικό του έργο.

Συνέγραψε το τρίτομο έργο «Ορθόδοξος φιλοσοφία της αληθείας», την γνωστή Δογματική του, επτά τόμους ερμηνεία της Καινής Διαθήκης και Δώδεκα τόμους βίους Αγίων και πολλά άλλα θεολογικά και Φιλοσοφικά. Εφέτος συμπληρώνονται τριάντα χρόνια από την οσιακή κοίμησή του. Θεωρείται από τους μεγαλύτερους θεολόγους του 20ού αιώνος, ακολούθησε κατά πάντα την θεολογική εμπειρία και την άσκηση των μεγάλων Πατέρων της εκκλησίας, είναι η κρυφή συνείδηση της Σερβικής εκκλησίας. Πολλά βιβλία του έχουν μεταφραστεί στα ελληνικά.

Ο Θεός άρχισε να εκτυπώνεται, αφού έπαψε να βιώνεται και να επιβιώνει

 

Όσιος Ιουστίνος Πόποβιτς
Τροφή μου είναι τα βιβλία, γράμματα τρώω -με τα γράμματα τρέφομαι. Βιβλιοφάγος και γραμματοφάγος, για αυτό είμαι μονίμως πεινασμένος και διψασμένος.

Σαν να μου έχουν πέσει τα αυτιά και δεν ακούω τους λόγους Εκείνου: “Εμόν βρώμα έστιν, ίνα ποιώ το θέλημα του πέμψαντός με” (Ίω. 4, 34).

Το γράμμα αποκτείνει, το πνεύμα ζωοποιεί.

Όλη η σοφία του ανθρώπου και όλη η επιστήμη δεν είναι τάχα ένα κομποσκοίνι από γράμματα; ο άνθρωπος έγινε γραμματισμένος, έγινε όλος ένα αλφάβητο και νομίζει πώς έγινε το αλφάβητο όλου του κόσμου και του Θεού.

[irp posts=”372908″ name=”Τέτοιους ανθρώπους θέλει ο Θεός…”]

Ο πολιτισμός μας γεννήθηκε μέσα στα τυπογραφεία, και κάθε τί το πολιτισμένο υποκλίνεται μπροστά στα γράμματα, σε αυτά τα λεπτεπίλεπτα είδωλα.

Έτσι, τα γράμματα έγιναν ο θησαυρός και οι εκτιμητές κάθε αξίας. Ακόμα και ο Θεός άρχισε να «εκτυπώνεται», αφού έπαψε να βιώνεται και να επιβιώνει. Τα τυπογραφεία μεταμορφώθηκαν σε ναούς, σε βασίλεια των γραμμάτων, αυτός είναι ο πολιτισμός μας.

Βασίλευσε το γράμμα και σήμερα σκοτώνει την Ευρώπη, αφού “το γράμμα αποκτείνει, το δε πνεύμα ζωοποιεί” (Β’ Κορ. 3,6).

Ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς καταρρίπτει το παπικό δόγμα περί “αλάθητου” από Newsroom

 

Το Παπικό δόγμα του «αλαθήτου», θεσπίστηκε κατά την Α΄ Σύνοδο του Βατικανού, με τη σημείωση «εκ καθέδρας». Όμως «το αλάθητο επεκτάθηκε σε κάθε απόφαση του Πάπα», αναφέρει χαρακτηριστικά ο Γέροντας Γεώργιος Καψάνης, δηλαδή όχι μόνο όταν αποφαίνεται ο Πάπας, αλλά όποτε αποφαίνεται.

Ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς αναφέρει ότι «δια του δόγματος περί του αλαθήτου του πάπα εις την πραγματικότητα ο πάπας ανεκηρύχθη εις Εκκλησίαν και ο πάπας-άνθρωπος, κατέλαβε τη θέση του Θεανθρώπου».

Μάλιστα στη Β΄ Σύνοδο του Βατικανού, υποδείχθηκε ότι όποιος «αντείπει, ανάθεμα έστω», με αποτέλεσμα κάποιοι παπικοί θεολόγοι να λέγουν ότι και λάθος να πεί ο Πάπας, ως ορθό πρέπει τούτο να εκληφθεί. Και ως είναι φυσικό το «αλάθητον», καθίσταται σοβαρός λόγος για την εμμονή, σε ότι πλάνο παρεισέφρησεν στον Παπισμό, καθότι δεν είναι εύκολο ο «αλάθητος πρώτος», να παραδεχθεί ότι λαθεύει.

Ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς αναφέρει ότι «το αλάθητον είναι φυσικόν θεανθρώπινον ιδίωμα και φυσική θεανθρώπινη λειτουργία της Εκκλησίας ως Θεανθρωπίνου Σώματος του Χριστού, του οποίου αιωνία Κεφαλή είναι η Αλήθεια, η Παναλήθεια, η Δευτέρα Υπόστασις της Υπεραγίας Τριάδος, ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός».

To Παπικό αλάθητο σχετίζεται με την πλάνη του Παπικού εξουσιαστικού πρωτείου. Το Παπικό αλάθητο επαυξάνει το Παπικό εξουσιαστικό πρωτείο. Σε αυτές τις δύο Παπικές πλάνες διαπιστώνει μια αλληλοσυμπλήρωση, καθότι και η μία φανερώνει της άλλης το άτοπον.

Ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς αναφέρει ότι «αυτός είναι ο τελικός θρίαμβος του ουμανισμού, αλλά συγχρόνως και ‘’ο δεύτερος θάνατος’’ (Αποκ. 20,14. 21,8) του παπισμού, μέσω δε αυτού και του κάθε ουμανισμού. Όμως κατά την Αληθινήν Εκκλησίαν του Χριστού, η οποία από της εμφανίσεως του Θεανθρώπου Χριστού υπάρχει εις τον επίγειον κόσμον ως θεανθρώπινον σώμα, το δόγμα περί του αλαθήτου του πάπα είναι όχι μόνο αίρεσις, αλλά παναίρεσις.

Διότι καμμία αίρεσις δεν εξηγέρθη τόσον ριζοσπαστικώς και τόσον ολοκληρωτικώς κατά του Θεανθρώπου Χριστού και της Εκκλησίας Του, ως έπραξε τούτο ο παπισμός δια του δόγματος περί του αλαθήτου του πάπα – ανθρώπου. Δεν υπάρχει αμφιβολία· το δόγμα αυτό είναι η αίρεσις των αιρέσεων, μία άνευ προηγουμένου ανταρσία κατά του Θεανθρώπου Χριστού».

Αυτός ο μεγάλος σύγχρονος Ομολογητής της Ορθόδοξης Πίστης, ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς, αγνοείται παντελώς από τους οικουμενιστές. Καμμιά αναφορά στις ομιλίες των οικουμενιστών, καμμιά αναφορά στα συγγράμματά των. Ούτε καν και το όνομά του δεν αναφέρουν. Αυτό είναι πολύ λυπηρό.

Ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς, υπέδειξε με τις Ορθόδοξες Εκκλησιολογικές θέσεις του, όχι μόνο την παπική πλάνη του ‘’αλαθήτου’’ αλλά και το γεγονός ότι ο Παπισμός δεν αποτελεί εκκλησία. Θα επαναλάβω και πάλι ότι, ούτε καν και το όνομά του δεν αναφέρουν οι οικουμενιστές στις ομιλίες και στα συγγράμματά τους. Αυτό δεν προβληματίζει;

Του Β. Χαραλάμπους, θεολόγου

Αγιος Ιουστίνος Πόποβιτς: Ο πραγματικά σοφός άνθρωπος από Newsroom

 

Σοφός εκείνος πού χτίζει το οικοδόμημα της ψυχής του στην τήρηση των ιερών εντολών του Ευαγγελίου. Άφρων είναι εκείνος πού πράττει το αντίθετο.

Γιατί όλα όσα οικοδομούνται επάνω στον Ιησού Χριστό αντέχουν σε όλες τις καταιγίδες και φουρτούνες και στα δεινά των πειρασμών, της αμαρτίας, του θανάτου και του διαβόλου. Ότι πάλι οικοδομείται δίχως Χριστό και ερήμην του Χριστού και ενάντια στον Χριστό, εύκο­λα καταρρέει και συντρίβεται μόλις φανούν οι φουρτούνες των πειρασμών, των αμαρτιών και των παθών, μα κυρίως όταν φανούν ο άνεμος του θανάτου και του δαιμονισμού.

Για μάς τούς Χριστιανούς, τούς φωτισμένους και διαφωτισμένους εν Χριστώ, τα πάντα σε αυτό τον κόσμο έχουν νόημα και αξία εφόσον αποτελούν μέ­σον και οδό προς την αιωνιότητα. Επειδή εμείς, βλέ­πουμε εκείνο πού δεν φαίνεται και ατενίζουμε το αό­ρατο.

Ρυθμίζουμε όλη μας την ζωή μέσα στον χρόνο με βάση εκείνο πού είναι αιώνιο, το ανθρώπινο με βά­ση το Θεανθρώπινο. Όσο υπάρχει κάτι το αιώνιο μέ­σα στα όρια του χρονικού, συντηρούμαστε με αυτό. Όταν όμως αυτό εκλείπει, το αναζητούμε πέρα από τον χρόνο, στο Βασίλειο του ατελεύτητου και αορά­του. Ατενίζουμε τα πάντα υπό το πρίσμα της αιωνιότητας, δηλ. υπό το πρίσμα του Χριστού, αφού Εκεί­νος είναι ό αιώνιος Θεός και Κύριος.

Ό αγώνας μας είναι ενάντια στους εχθρούς της αιωνιότητας και της αθανασίας μας. Αυτοί είναι: οι α­μαρτίες μας, τα πάθη μας, οι πόθοι μας, τα πνευματικά της πονηρίας (Έφ. 6, 12). Κάθε αμαρτία κλέβει και λί­γη από την αιωνιότητα μας και απονεκρώνει την αθα­νασία μας. Ας μη γελιόμαστε: ή φιλία με την αμαρτία είναι έχθρα με τον Θεό, έχθρα με τον Κύριο και Χρι­στό.

Δίχως την πίστη στον Κύριο και Χριστό, δίχως την αναγέννηση εν Χριστώ τω Κύριο, δίχως την ζωή εν Χριστώ τω Κυρίω ό άνθρωπος είναι και παραμένει εργαστήριο δαιμόνων.

Πώς μπορεί ό άνθρωπος να αποδείξει πώς σήμε­ρα είναι του Χριστού ενώ μέχρι χτές δεν ήταν δικός Του; Δίχως αμφιβολία, με καινές σκέψεις στην θέση των παλαιών, με καινά αισθήματα στην θέση των πα­λαιών, με καινές επιθυμίες στην θέση των παλαιών, με μια λέξη: με καινή ζωή στην θέση της παλαιάς και μάλιστα ζωή ευαγγελική και Θεανθρώπινη.

Το μεγάλο μυστικό της μεταθανάτιας ζωής POPOBITS

 

 

Ὅταν πεθάνει τό σῶμα, μέ τήν ψυχή πηγαίνουμε ἀπό τή γῆ στό μεταθανάτιο κόσμο, στόν ὁποῖο παραμένουμε «ἄχρις ἡμέρας Ἰησοῦ Χριστοῦ». Μά καί ἐκεῖ συνεχίζεται τό «ἔργον ἀγαθόν» πού ἀρχίσαμε στή γῆ;
Ναί, συνεχίζεται ὅλο, μέχρι νά τελειώσει, γιατί παραμένουμε στήν Ἐκκλησία ὡς ζωντανά μέλη της. Καί μέσα σ’ αὐτή εἶναι πάντα τό Πνεῦμα τό Ἅγιο καί ὁ ἴδιος ὁ Κύριος Χριστός.

Στήν Ἐκκλησία δέν ὑπάρχουν νεκροί, ἀλλά ὅλοι εἶναι πάντα ζωντανοί, καί ὅλη ἡ ζωή μέσα της, ὅλων τῶν μελῶν της, βιώνεται συνέχεια διά τῆς χάριτος ἐκ τοῦ Πατρός διά τοῦ Υἱοῦ ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι. Ἡ ζωή κάθε μέλους τῆς Ἐκκλησίας καί μετά τό θάνατο τοῦ σώματός του, συνεχίζεται μέ τή ζωή τῆς ψυχῆς στήν Ἐκκλησία.

Ἡ χάρις πού βρίσκεται στήν ψυχή σ’ αὐτό τόν κόσμο, φεύγει μέ τήν ψυχή σ’ ἐκεῖνο τόν κόσμο καί τό «ἔργον ἀγαθόν» πού ἄρχισε ἡ ψυχή στή γῆ, συνεχίζεται καί σ’ ἐκεῖνο τόν κόσμο, αὐξάνει, τελειοποιεῖται «ἄχρις ἡμέρας Ἰησοῦ Χριστοῦ», ἐφόσον καί ὅταν φεύγει γιά ἐκεῖνο τόν κόσμο, ἡ ψυχή παραμένει στήν Ἐκκλησία, ἡ ὁποία εἶναι μία καί στή γῆ καί στόν οὐρανό, ἀφοῦ εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Κύριος Ἰησοῦς μέσα σ’ αὐτή, τό ἴδιο Πνεῦμα τό Ἅγιο, ἡ ἴδια Ἀλήθεια, ἡ ἴδια Ζωή, ἡ ἴδια χάρη.

Έτσι πρέπει να διαβάζουμε την Αγία Γραφή Newsroom από Newsroom ORUODOJO BHMA

 

ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ: Η Αγία Γραφή είναι κατά κάποιον τρόπο η βιογραφία του Θεού στον κόσμο αυτό. Και μάλιστα από την Αγία Γραφή η Καινή Διαθήκη είναι η βιογραφία του σαρκωθέντος Θεού σ’ αυτόν τον κόσμο.

Μέσα σ’ αυτήν περιγράφεται πώς ο Θεός, για να δείξει τον Εαυτό Του στους ανθρώπους, έστειλε τον Θεό Λόγο, ο οποίος σαρκώθηκε και έγινε άνθρωπος, και σαν άνθρωπος είπε στους ανθρώπους όλα όσα ο Θεός έχει, όλα όσα ο Θεός επιθυμεί για τον κόσμο αυτόν και για τους ανθρώπους που ζουν σ’ αυτόν. Αποκάλυψε ο Θεός Λόγος το σχέδιο του Θεού προς τον κόσμο.

Ο Θεός Λόγος με τη βοήθεια του λόγου, έδειξε τον Θεό στους ανθρώπους, όσο είναι δυνατό ο ανθρώπινος λόγος να περιλάβει τον Απερίληπτο Θεό. Ό,τι είναι απαραίτητο στον κόσμο αυτό και στους ανθρώπους που ζουν σ’ αυτόν, ο Κύριος το έδωσε μέσα στην Αγία Γραφή. Μέσα σ’ Αυτήν έδωσε τις απαντήσεις για όλα τα ερωτήματα. Δεν υπάρχουν ερωτήματα που να βασανίζουν την ανθρώπινη ψυχή και για τα οποία να μην έχει δοθεί μέσα στην Αγία Γραφή είτε άμεση είτε έμμεση απάντηση.

Οι άνθρωποι δεν μπορούν να επινοήσουν περισσότερα ερωτήματα απ’ όσες απαντήσεις υπάρχουν μέσα στην Αγία Γραφή. Το ότι δεν βρίσκεις στην Αγία Γραφή απάντηση σε κάποιο σου ερώτημα, σημαίνει ή ότι έθεσες ασήμαντο ερώτημα ή ότι δεν μπόρεσες να διαβάσεις την Αγία Γραφή και να πάρεις την τελική απάντηση.
Στην Αγία Γραφή ο Θεός έδειξε:

Τί είναι ο κόσμος, από πού προέρχεται, για ποιο λόγο υπάρχει, προς τα πού πορεύεται, πού θα καταλήξει.
Τί είναι ο άνθρωπος, από πού έρχεται, που πηγαίνει, ποια είναι η ουσία του, για ποιο λόγο υπάρχει, πώς θα τελειωθεί.

Τί είναι τα ζώα, τί είναι τα φυτά, για ποιο λόγο υπάρχουν, τί εξυπηρετεί η ύπαρξή τους, τί προσφέρουν.
Τί είναι το καλό, από πού προέρχεται, πού οδηγεί, για ποιο λόγο υπάρχει, πώς αποκτάται.
Τί είναι το κακό, από πού προέρχεται, πώς υπάρχει, για ποιό λόγο υπάρχει, πώς θα τελειώσει.
Τί είναι δίκαιοι και τί αμαρτωλοί, πώς από έναν αμαρτωλό βγαίνει δίκαιος και πώς ένας επηρμένος δίκαιος μπορεί να καταντήσει αμαρτωλός. πώς ο άνθρωπος υπηρετεί τον Θεό και πώς τον διάβολο. ολόκληρος ο δρόμος από το αγαθό ως το κακό, από τον Θεό ως τον διάβολο.
Όλα, από την αρχή ως το τέλος, ολόκληρος ο δρόμος του ανθρώπου από την σάρκα ως το Θεό, από τη σύλληψή του μέχρι την εκ νεκρών ανάστασή του.
Τί είναι η ιστορία του κόσμου, η ιστορία του ουρανού και της γης, τί είναι η ιστορία της ανθρωπότητος, ποιος ο δρόμος τους, ο σκοπός και η τελείωσή τους.

Γενικά, ο Θεός στην Αγία Γραφή είπε όσα χρειάζονταν να πει στους ανθρώπους. Στην Αγία Γραφή βρίσκεται η βιογραφία του κάθε ανθρώπου, του καθενός μας ανεξαιρέτως. Σ’ αυτήν ο καθένας μας μπορεί να βρει ολόκληρο τον εαυτό του να παρουσιάζεται και να περιγράφεται λεπτομερώς: όλες οι αρετές σου και τα ελαττώματα που έχεις και δεν έχεις.

Θα βρεις τους δρόμους μέσω των οποίων η ψυχή σου και η ψυχή κάθε ανθρώπου, βαδίζει από την αμαρτία στην τελειότητα και ολόκληρο το δρόμο από τον άνθρωπο ως το Θεό και από τον άνθρωπο ως το διάβολο. Στην Αγία Γραφή θα βρεις τρόπους πώς ν’ απελευθερωθείς από την αμαρτία, θα βρεις με μια λέξη, όλη την ιστορία της αμαρτίας και της αμαρτωλότητος, και όλη την ιστορία της αρετής και των δικαίων.

Είσαι θλιμμένος; στην Αγία Γραφή θα βρεις παρηγοριά. Είσαι λυπημένος; την χαρά. είσαι θυμώδης; την γαλήνη. είσαι εμπαθής; την σωφροσύνη. είσαι άφρων; την σοφία. είσαι κακός; την καλωσύνη. είσαι εγκληματίας; το έλεος και την δικαιοσύνη. είσαι μισάνθρωπος; την αγάπη. Σ’ αυτήν θα βρεις φάρμακο για όλες σου τις ατέλειες και τα ελαττώματα, και τροφή για όλες σου τις αρετές και τις ασκήσεις. Είσαι αγαθός;

Η Αγία Γραφή θα σε μάθει να γίνεις αγαθώτερος και αγαθώτατος. Είσαι ευαίσθητος; αυτή θα σε μάθει την αγγελική τρυφερότητα. είσαι έξυπνος; αυτή θα σε μάθει την σοφία. αγαπάς την ομορφιά και την ωραιότητα του τρόπου και του λόγου; Δεν υπάρχει ωραιότερος και συγκινητικώτερος από τον λόγο που υπάρχει στο βιβλίο του Ιώβ, και του Σολομώντος, και του Δαβίδ, και του Ιωάννου του Θεολόγου, και του Αποστόλου Παύλου… Εδώ η μουσική, η αγγελική μουσική της αιώνιας αλήθειας του Θεού, ντύθηκε με ανθρώπινες λέξεις.
Όσο περισσότερο ο άνθρωπος διαβάζει και μελετά την Αγία Γραφή, τόσο περισσότερο βρίσκει αιτίες όλο και πιο πολύ να την μελετά ασταμάτητα. Αυτή είναι, κατά τους λόγους του Αγίου Χρυσοστόμου, σαν την εύοσμο ρίζα, που όσο περισσότερο τρίβεται, τόσο περισσότερο ευωδιάζει.

Όσο βασικό είναι το γιατί πρέπει να διαβάζει κανείς την Αγία Γραφή, το ίδιο επίσης βασικό είναι το
Πώς πρέπει να διαβάζει κανείς την Αγ. Γραφή

Οι άγιοι Πατέρες, με επικεφαλής τον Άγιο Χρυσόστομο, είναι οι καλύτεροι καθηγητές σ’ αυτό. Ο Άγιος Χρυσόστομος, μπορούμε να πούμε, έγραψε το Πέμπτο Ευαγγέλιο. Οι άγιοι Πατέρες συνιστούν σοβαρή προετοιμασία για την ανάγνωση και την μελέτη της Αγίας Γραφής. Και η προετοιμασία έγκειται σε τί; Κατ’ αρχήν στην προσευχή.

Προσευχήσου στον Κύριο να φωτίσει τον νου σου, ώστε να κατανοήσεις τους λόγους της Αγίας Γραφής, και να χαριτώσει την καρδιά σου να αισθανθείς την αλήθεια των λόγων αυτών και την ζωή. Συνειδητοποίησε ότι αυτά είναι τα λόγια του Θεού, που Αυτός ο Ίδιος απευθύνει σε σένα. Η προσευχή, σε σχέση με τις άλλες ευαγγελικές αρετές, είναι η καταλληλότερη για να καταστήσει ικανό τον άνθρωπο να κατανοήσει την Αγία Γραφή.

Και πώς πρέπει να διαβάζεται η Αγ. Γραφή

Με προσευχή, φόβο και σεβασμό, γιατί σε κάθε λέξη υπάρχει και από μια σταγόνα αιώνιας αλήθειας, και όλες οι λέξεις αποτελούν απέραντο ωκεανό της Αιώνιας Αλήθειας. Η Αγία Γραφή δεν είναι βιβλίο, αλλά ζωή. Γιατί οι λέξεις της «πνεύμα και ζωή εστιν» (Ιωάν. 6, 63), γι’ αυτό μπορούν να γίνουν καταληπτές εάν τις κάνουμε ψυχή της ψυχής μας και ζωή της ζωής μας. Αυτό είναι βιβλίο που διαβάζεται με ζωή, με έργο. Πρώτα αξίζει να ζήσει κανείς και μετά να καταλάβει… Δούλεψε για να καταλάβεις. Αυτό είναι βασικός κανόνας της ορθοδόξου ερμηνευτικής….

Ξέρετε πότε ο άνθρωπος είναι σοφός μπροστά στα μάτια του Κυρίου μας Ιησού Χριστού; Όταν ακούει τους λόγους και τους εκτελεί. Η αρχή της σοφίας είναι η υπακοή στον λόγον του Θεού (Ματθ. 7, 24). Κάθε λόγος του Σωτήρος έχει την ισχύ και την δύναμη να θεραπεύσει και τις φυσικές και τις ψυχικές ασθένειες. «Ειπέ λόγω, και ιαθήσεται ο παις μου» (Ματθ. 8, 8).

Ο Σωτήρ «είπε λόγω» και θεραπεύθηκε ο δούλος του εκατοντάρχου. Όπως τότε, έτσι και τώρα, ο Κύριος αδιάκοπα επαναλαμβάνει τους λόγους Του και σε σένα και σε μένα και σ’ όλους μας. Μόνο πρέπει να σταθούμε, να εμβαθύνουμε σ’ αυτούς και να τους δεχθούμε με την πίστη του εκατοντάρχου. Και το θαύμα θα γίνει και σε μας. Και θα θεραπευθεί η ψυχή μας όπως ακριβώς θεραπεύθηκε ο δούλος του εκατοντάρ­χου. Γιατί στο Ευαγγέλιο είναι γραμμένο και το ακόλουθο:

«προσήνεγκαν αυτώ δαιμονιζομένους πολλούς και εξέβαλε τα πνεύματα λόγω, και πάντας τους κα­κώς έχοντας εθεράπευσεν» (Ματθ. 8, 16). Αυτό κάνει και σήμερα, γιατί ο Κύριος «Ιησούς Χριστός χθες και σήμερον ο Αυτός, και εις τους αιώνας» (Εβρ. 13, 8).

Στην μέλλουσα Κρίση θα κριθούν εκείνοι που δεν υπάκουσαν στο λόγο του Θεού. Και θα είναι ανεκτότερη η γη των Σοδόμων και της Γομόρρας απ’ ό,τι η ημέρα της κρίσεως γι’ αυτούς (Ματθ. 10, 14-15). Πρόσεξε!

Στην τελική κρίση θα σου ζητηθεί λόγος, για το τί έκανες με τους λόγους του Θεού, για το αν τους υπάκουσες και υιοθέτησες, αν χαιρόσουν ή ντρεπόσουν γι’ αυτούς. Αν ντρεπόσουν γι’ αυτούς, και ο Θεός θα ντραπεί για σένα «όταν έλθη εν τη δόξη του Πατρός Αυτού μετά των αγγέλων των αγίων» (Μάρκ. 8, 38). Λίγες είναι οι λέξεις των ανθρώπων που δεν είναι έρημες και κενές, γι’ αυτό και είναι λίγες εκείνες για τις οποίες δεν θα κριθούμε (Ματθ. 12, 36).

Για ν’ αποφύγει αυτό ο άνθρωπος πρέπει να μελετήσει και να μάθει τα λόγια του Θεού από την Αγία Γραφή, να τα οικειοποιηθεί. Γιατί γι’ αυτόν το λόγο ο Θεός τα ανακοίνωσε στους ανθρώπους, για να τα κάνουν κτήμα τους και μέσω αυτών να κάνουν δική τους και την ίδια την Αλήθεια του Θεού.
Σε κάθε λόγο του Σωτήρος υπάρχει περισσότερη αιωνιότητα και αφθαρσία, απ’ ό,τι σ’ ολόκληρο τον ουρανό και σ’ ολόκληρη την γη με ολόκληρη την ιστορία τους. Γι’ αυτό ο Κύριος είπε: «ο ουρανός και η γη παρελεύσονται, οι δε λόγοι μου ου μη παρέλθωσιν» (Ματθ. 24, 35). Αυτό σημαίνει ότι στους λόγους του Σωτήρος υπάρχει ο Θεός και κάθε τι θεϊκό, γι’ αυτό δεν θα παρέλθουν.

Ο άνθρωπος που τους οικειοποιείται γίνεται πιο άφθαρτος από τον ουρανό και την γη, γιατί μέσα σ’ αυτούς υπάρχει μία δύναμη που κάνει τον άνθρωπο αθάνατο και αιώνιο….
Στους λόγους του Θεού υπάρχει κάποιος χυμός αθανασίας, ο οποίος με την ανάγνωση των λόγων Του πέφτει σταγόνα – σταγόνα στην ψυχή του ανθρώπου και την ζωογονεί από το θάνατο και τη φθορά. Αυτό αποκαλύπτει ο Σωτήρ όταν λέει: «Αμήν, αμήν λέγω υμίν, ότι ο τον λόγον μου ακούων και πιστεύων τω πέμψαντί με έχει ζωήν αιώνιον… και μεταβέβηκε εκ του θανάτου εις την ζωήν» (Ιωάν. 5, 24).

Τούτο σημαίνει ότι με την ανάγνωση, και την εκμάθηση των λόγων του Θεού διδάσκεσαι την αθανασία και την αιωνιότητα, διδάσκεσαι την αθάνατη και αιώνια ζωή. Αν πιστεύεις σ’ αυτούς τους λόγους μ’ όλη σου την πίστη, έμαθες ήδη τί είναι αιώνια ζωή και πέρασες από τον θάνατο στη ζωή. Γι’ αυτό ο Σωτήρ επιμένει αποφασιστικά: «Αμήν, αμήν λέγω υμίν, εάν τις τον εμόν λόγον τηρήση, θάνατον ου μη θεωρήση εις τον αιώνα» (Ιω­άν. 8, 51).

Κάθε λόγος του Χριστού είναι γεμάτος Θεό, γι’ αυτό όταν εισέρχεται στην ψυχή του ανθρώπου, την καθαρίζει από κάθε ρύπο. Από κάθε του λόγο βγαίνει δύναμη, η οποία καθαρίζει από την αμαρτία….
Κάθε λόγος του Σωτήρος είναι γεμάτος Αλήθεια και όταν εισέλθει στην ψυχή την αγιάζει σ’ όλη την αιωνιότητα….

Σε κάθε λόγο του Σωτήρος υπάρχουν πολλές υπερφυσικές αλήθειες και ευλογίες. Και αυτό είναι που χαριτώνει την ψυχή του ανθρώπου, όταν ο λόγος του Χριστού την επισκεφτεί… Σαν ζώσα χαροποιός δύναμη, ο λόγος του Θεού ενεργεί θαυματουργικά και ζωοδοτικά, όταν ο άνθρωπος τον ακούει και τον δέχεται με πίστη (Α’ Θεσ. 2, 13).

Όλα έχουν σπιλωθεί από την αμαρτία, αλλά και όλα καθαρίζονται με τον λόγο του Θεού και την προσευχή, τα πάντα, κάθε δημιούργημα του Θεού από τον άνθρωπο ως το σκουλήκι (Α’ Τιμ. 4, 6). Με την Αλήθεια που φέρει μέσα του, με την Δύναμη που έχει μέσα του, ο λόγος του Θεού είναι «τομώτερος υπέρ πάσαν μάχαιραν δίστομον και διικνούμενος άχρι μερισμού ψυχής τε και πνεύματος, αρμών τε και μυελών, και κριτικός ενθυμήσεων και εννοιών καρδίας» (Εβρ. 4, 12)….

Όλοι οι λόγοι, που είπε ο Θεός στους ανθρώπους, προέρχονται από τον Αιώνιο Λόγο, που είναι Λόγος ζωής και παρέχει Αιώνια ζωή. Ζώντας με τον Λόγο αυτό ο άνθρωπος αναγεννάται από το θάνατο στη ζωή. Γεμίζοντας τον εαυτό του με την αιώνια ζωή, ο άνθρωπος γίνεται νικητής του θανάτου και κοινωνός θείας φύσεως (Β’ Πέτρ. 1, 4) και η μακαριότητά του δεν θα έχει τέλος.

Σ’ όλα αυτά το βασικό, το βασικώτερο, είναι η πίστη και το αίσθημα αγάπης προς τον Κύριο Ιησού Χριστό. Γιατί με την θαλπωρή αυτού του αισθήματος ανοίγεται το μυστήριο κάθε λόγου του Θεού, όπως με την θαλπωρή των ακτίνων του ήλιου ανοίγει ο κάλυκας του εύοσμου λουλουδιού. Αμήν.

22 Δεκεμβρίου 1929, πατήρ Ιουστίνος Πόποβιτς
(Από το Δελτίο της Ενορίας Κοιμήσεως Θεοτόκου Βούλας, 1979).

Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς: Η θεογνωσία και η αγάπη οδηγούν στον δρόμο της Αλήθειας! από Newsroom

 

Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς: Την αληθινή και πραγματική θεογνωσία και αυτογνωσία ο άνθρωπος αποκτά μόνο διά της οδού της έμπρακτης αγάπης.

Αγαπώντας το Θεό και τους ανθρώπους ο άνθρωπος γνωρίζει εμπειρικά ότι η ψυχή του είναι χριστοειδής και αθάνατη.

Η εμπειρία της έμπρακτης αγάπης ως μέθοδος της θεογνωσίας και ανθρωπογνωσίας είναι ένα από τα ευαγγέλια, το οποίο ο Θεάνθρωπος χάρισε στο ανθρώπινο γένος.

Χρησιμοποιώντας τη μέθοδο αυτή ο άνθρωπος γρήγορα βρίσκει και το Θεό και τον εαυτό του.

Ενώ στους δρόμους του μίσους ο άνθρωπος εύκολα χάνει και το Θεό και τον εαυτό του.

Έχοντας εισαχθεί και χρησιμοποιηθεί από το Θεάνθρωπο η μέθοδος αυτή της θεογνωσίας και αυτογνωσίας έγινε και παρέμεινε οριστικά μέθοδος ορθόδοξης γνωσιολογίας.

Στο Θεάνθρωπο Χριστό υπάρχει κάτι το ασύγκριτα πιο μεγάλο από την Αλήθεια, την Αγαθότητα, την Ωραιότητα.

Ο ίδιος είναι όλα αυτά στην απόλυτη έννοια και ταυτόχρονα κάτι πολύ περισσότερο απ’ αυτά

Ό,τι πιο καλό υπάρχει για την ανθρώπινη ψυχή ο Χριστός το ελκύει προς Εαυτόν με κάποιο ακαταμάχητο μαγνητισμό της αγάπης.

Αυτός δίνει στην ανθρώπινη ψυχή εκείνο που δεν μπορούν να της δώσουν ούτε η απόλυτη Αλήθεια, ούτε η απόλυτη Αγαθότητα, ούτε η Απόλυτη Ωραιότητα μόνες τους.

Μόνο ένας δρόμος οδηγεί στη γνώση της Αιώνιας Αλήθειας: αυτός είναι η Αγάπη.

Αποκτώντας την Αγάπη, η οποία είναι ο ίδιος ο Θεός, ο άνθρωπος ενώνεται πραγματικά με το Θεό και μ’ αυτό τον τρόπο έρχεται στην πραγματική γνώση της Αιώνιας Αλήθειας.

Η Αγάπη γεμίζει τον άνθρωπο με το Θεό.

Ανάλογα με το μέτρο της πληρώσεως του εαυτού του από το Θεό, ο άνθρωπος γνωρίζει το Θεό.

Πληρούμενος από το Θεό ο άνθρωπος φωτίζεται, αγιάζεται, θεώνεται και μ’ αυτό τον τρόπο έρχεται στην αληθινή γνώση του Θεού.

Με την αποδοχή και βίωση της «πρώτης και μεγάλης εντολής», ο άνθρωπος γίνεται «θείας κοινωνός φύσεως» (Β’ Πέτρ. 1,4).

Η θεία ενέργεια της αγάπης εισάγει ολόκληρο τον άνθρωπο στην πορεία της θεώσεως: του θεώνει την καρδιά, την ψυχή, το νου, τη βούληση και καθετί που είναι ανθρώπινο· ζει διά του Θεού, αισθάνεται διά του Θεού, σκέπτεται διά του Θεού, θέλει διά του Θεού.

Εκτός απ’ αυτό, το μυστήριο του Θεού αποκαλύπτει στους ανθρώπους το Άγιο Πνεύμα, διότι «ουδείς οίδε τα του Θεού ει μη το Πνεύμα του Θεού» (Α’ Κορ. 2, 11).

Και το Άγιο Πνεύμα είναι «Πνεύμα αγάπης» και «Πνεύμα σοφίας και συνέσεως», δηλαδή Πνεύμα γνώσεως.

Απόσπασμα από το βιβλίο του Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς, «Οδός Θεογνωσίας», εκδόσεις Γρηγόρη, Αθήνα 1985.

Οι δέκα οφθαλμοί του ανθρώπου

 

Πίστη: Γίνεται κατανοητό, ότι τό ανθρώπινο πνεύμα δέν είναι ένα αυτόματο καί νεκρό μηχάνημα, μέ τό οποίο τό Άγιο Πνεύμα ενεργεί καί πράττει, αλλά ζωντανός συνεργάτης τού Αγίου Πνεύματος.

Μέ τήν επίδραση τού Αγίου Πνεύματος όλος ο άνθρωπος μετατρέπεται σέ «πράξη», «ενέργεια».

Καί μέ τήν βοήθεια τών αγίων αρετών μετατρέπει τίς «Θεοκεχαριτωμένες» δυνάμεις τού Αγίου Πνεύματος σέ δικές του δυνάμεις. Τίς μεταφέρει σέ κάθε «συστατικό» της υπάρξεώς του, τίς εκχέει σ ολόκληρο τόν εαυτό του καί αυτές συμμετέχουν σέ όλες τίς σκέψεις τού (τού ανθρώπου δηλ.), σέ όλα τά αισθήματά του, στίς θελήσεις του, στίς ενέργειές του καί σέ όλους τούς λόγους του. Μέ μία λέξη, στήν ολόπλευρη ζωή του.

Γι αυτό μέ τήν ευλογία, μέ τή χάρη τού Αγίου Πνεύματος ο άνθρωπος καθαρίζει από τήν αμαρτία, ανανεώνει, ανακαινουργώνει, αγιάζει, αγιοποιεί, μεταμορφώνει όλα τά όργανα τού πνεύματός του, όργανα επίγνωσης καί αισθήσεως: καρδιά, νού, ψυχή, θέλημα, έτσι ώστε αυτά μπορούν πλέον νά μή υποκύπτουν στήν αμαρτία, νά εξουδετερώνουν τό σκοτάδι τής αμαρτίας, μπορούν πλέον νά μή ναρκώνονται από τήν παράλυση τού -οιουδήποτε-πάθους, από τήν παράλυση τών παθών καί νά προσβλέπουν σέ όλα τά θεϊκά αγαθά, τά οποία προσφέρει, δίνει σέ μάς ο φιλάνθρωπος Κύριος Ιησούς Χριστός.

Αυτό τό μυστήριο μάς αποκαλύπτει ο «περίφροντις» (αυτός πού φροντίζει πολύ ) γιά τήν σωτηρία μας Απόστολος, προσευχόμενος στόν Θεό γιά τούς χριστιανούς, γιά καθαρή καρδιά, γιά καρδιά «αποκαθαρμένη», «εξαγιασμένη» καί «πεφωτισμένη» μέ τήν χάρη τού Αγίου Πνεύματος. «Πεφωτισμένους τούς οφθαλμούς τής καρδίας υμών, εις τό ειδέναι υμάς τίς εστίν, η ελπίς τής κλήσεως αυτού, καί τίς ο πλούτος τής δόξης τής κληρονομίας αυτού εν τοίς αγίοις, καί τί τό υπερβάλλον μέγεθος τής δυνάμεως αυτού εις ημάς τούς πιστεύοντας κατά τήν ενέργειαν τού κράτους τής ισχύος αυτού».

Οφθαλμοί τής καρδιάς είναι η πίστη. Γιατί η πίστη γίνεται τό «βλέμμα» τής ψυχής μας. «Βλέμμα» τό οποίο βλέπει τόν «μή ορώμενον» καί τό «μή δρώμενο». Βλέπει τόν αόρατο Θεό στόν ορατό άνθρωπο Ιησού, βλέπει τίς αναρίθμητες «αόρατες» κεχαριτωμένες δυνάμεις Του, οι οποίες μέ τήν εκκλησία οικοδομούν τήν σωτηρία τών ανθρώπων, τού κόσμου, τών δημιουργημάτων: καί τήν δική μου σωτηρία καί τήν δική σου καί όλων τών δικαίων, αλλά καί όλων τών αμαρτωλών (πού έχουν καλή προαίρεση καί τήν εκφράζουν μέ τήν μετάνοια).

Γι αυτό καί εμείς, διαμέσου αυτού τού γήινου κόσμου καί διαμέσου όλων «τών κόσμων» γενικά, «διά πίστεως περιπατούμεν, ου διά είδους» (Β΄ Κορινθ. 5,7), «διά πίστεως», η οποία είναι τό «βλέμμα» τής ψυχής μας, τής «κεχαριτωμένης», τής «εξαγιασμένης», τής «μεταμορφωμένης» ψυχής μας.

Σέ μάς η χριστιανική πίστη είναι κάτι τό μοναδικό, είναι ο πρώτος αθάνατος καί ο «παν-ορών» οφθαλμός τής «εν χάριτι» ευρισκομένης ψυχής μας, η αγάπη είναι ο δεύτερος οφθαλμός, η προσευχή ο τρίτος, η ελπίδα ο τέταρτος, η νηστεία ο πέμπτος οφθαλμός, η ταπείνωση ο έκτος, η πραότης ο έβδομος, η υπομονή ο όγδοος, η Αγία Κοινωνία ο ένατος καί η Αγία Μετάνοια ο δέκατος οφθαλμός καί μέ τήν σειρά αυτή, όλα τά άγια μυστήρια καί οι άγιες αρετές είναι ο αναρίθμητος αριθμός «οφθαλμών» μας, οφθαλμών πού βλέπουν τά πάντα, οφθαλμών πού προσβλέπουν στόν ουρανό, οφθαλμών πού βλέπουν καί γνωρίζουν τήν αλήθεια.

Καί αυτοί οι «άγιοι οφθαλμοί» έγιναν τό βλέμμα μας, μέ τό οποίο διακρίνουμε ποιά είναι «η ελπίδα τής κλήσεως» τού Χριστού, ελπίδα μας, πού είναι η υιοθεσία από τόν «Θεόν» διά «Ιησού Χρίστου», πού είναι η κληρονομιά τής ουράνιας βασιλείας, η αιώνια ζωή στήν μακαριότητα τού Αιωνίου, Τρισηλίου Θεού καί Κυρίου. Καί ακόμη, αυτοί «οι οφθαλμοί» είναι τό «βλέμμα» μας, μέ τό οποίο διακρίνουμε καί ποιός είναι «ο πλούτος τής δόξης τής κληρονομιάς αυτού», ποιά είναι η «κληρονομιά μας εν Χριστώ».

Είναι η ένθεη ζωή, η αιώνια ζωή καί αιώνια δόξα, διαμέσου τής αιώνιας αλήθειας, τής αιώνιας δικαιοσύνης, τής αιώνιας αγάπης, τής αιώνιας χαράς, τής αιώνιας μακαριότητας. Καί ακόμη οι άγιοί μας οφθαλμοί βλέπουν «τό υπερβάλλον μέγεθος τής δυνάμεως αυτού εις ημάς τούς πιστεύοντας κατά τήν ενέργειαν τού κράτους τής ισχύος αυτού». Τής «ισχύος Αυτού», τής ένθεης, θεϊκής «ισχύος», πού μέ τήν πίστη μας νικά όλες τίς αμαρτίες μας, όλους τούς θανάτους, όλους τούς διαβόλους (πού εκφράζουν τά διάφορα πάθη), όλες τίς κολάσεις καί μάς «δωρίζει» σωτηρία, εξαγιασμό, αγαθοδωρεά, θέωση, Ενχριστοποίηση, Εντριαδοποίηση, παράδεισο, τόν παν-παράδεισο.

Από μάς είναι η πίστη, καί από τόν Κύριο Ιησού Χριστό η δύναμη τής πίστεως. «Μέσω» τών ιερών μυστηρίων καί τών αγίων αρετών η πίστη μας αυξάνει από δύναμη σέ δύναμη, από αθανασία σέ αθανασία, από παράδεισο σέ παράδεισο, από χαρά σέ χαρά, από αλήθεια σέ αλήθεια, από δικαιοσύνη σέ δικαιοσύνη, από καλό σέ καλό, από σοφία σέ σοφία. Αυξάνει η πίστη μας σέ όλα τά «αγαθά» τής βασιλείας τού Χριστού, προσβλέπουσα σ αυτά «μέ πεφωτισμένους τούς οφθαλμούς τής καρδίας».

Στόν δρόμο αυτόν τής πίστεως αναρίθμητα είναι τά εμπόδια καί τά μαρτύρια, οι πειρασμοί, οι πόνοι καί οι παντοειδείς θλίψεις. Αλλά καί τό πιό μεγάλο μαρτύριο γιά χάρη τού Χριστού, δέν είναι τίποτε, όταν, στήν καρδιά τού πιστεύοντα, υπάρχει η μεγάλη πλημμυρίδα τής Θεϊκής δύναμης. Έτσι μόνο, μπορεί νά εξηγηθεί η υπομονή πού έδειξαν καί η χαρά πού εξεδήλωσαν, οι άγιοι μάρτυρες καί ομολογητές τής πίστεως, στά διάφορα μαρτύρια καί βασανιστήρια, πού υπέμειναν, γιά χάρη τού Χριστού.

Έτσι μόνο, μπορούν νά εξηγηθούν καί νά κατανοηθούν όλοι οι υπεράνθρωποι αγώνες τών αγίων αναχωρητών τής ερήμου καί όλα τά καλοπροαίρετα καί άθελα βασανιστήρια καί μαρτύρια καί οι κακουχίες όλων τών δικαίων χριστιανών, όλων τών χριστοευσεβών αγωνιστών, όλων τών Θεοαγαπώντων πιστών, όλων τών ακούραστων ευαγγελιστών.

Έτσι μόνο εξηγείται η αντοχή καί καρτερία στούς πόνους όλων εκείνων πού ήσαν αμαρτωλοί καί μετανόησαν, ήσαν άρπαγες, άσωτοι, αγαπούσαν ασήμαντα πράγματα καί μετανόησαν, ήσαν φιλήδονοι, υπερήφανοι, φίλαυτοι, εγωιστές καί έδειξαν αληθινή μετάνοια, ήσαν φιλάργυροι, δολοφόνοι, κλέφτες, διαφθορείς, πότες καί μετανόησαν ειλικρινά, ήσαν απελπισμένοι καί οδηγήθηκαν μέ τήν μετάνοια στόν Χριστό (πού είναι η ελπίδα τών Χριστιανών).

Όλα αυτά δείχνουν ότι η πίστη μας, η πίστη όλων, τών μεγάλων καί τών μικρών, τών δυνατών, καί τών αδυνάτων, τών βασιλέων καί τών απλών ανθρώπων, τών σοφών καί τών άσοφων, η πίστη αυτή όταν υπάρχει, μέ τήν μεγάλη δύναμη τού Θεού, μέ τήν ενέργεια καί πράξη αυτής τής δύναμης στίς καρδιές μας, στίς συνειδήσεις μας, στή ζωή μας, κάνει ώστε, όλα σέ μάς νά ανατρέπονται «εκ βάθρων» καί «όλως πανσόφως» χωρίς δυσκολίες, νά κτίζονται καινούργια πράγματα, θεϊκά καί αιώνια.

Καί εμείς ενώ βρισκόμαστε ακόμη εδώ στή γή, αρχίζουμε νά ζούμε τήν αιώνια ζωή, καί ενώ η γή είναι κάτω από τά πόδια μας, μετατρέπεται σέ ένα απροσπέλαστο ουρανό. Όταν υπάρχει η πίστη, δέν έχει άλλον, εκτός από τόν Κύριό μας Ιησού Χριστό καί σέ Αυτόν βρίσκεται ο παράδεισός μας, η χαρά μας καί η αιωνιότητά μας. Ναί, η πίστη μας στηρίζεται στήν δύναμη τού Θεού, «εν δυνάμει Θεού», «εν αποδείξει πνεύματος καί δυνάμεως» (Α Κορινθ. 2, 5,4).

Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς

Πεδίο μάχης για τον Χριστό και ενάντια στον Χριστό από Newsroom

 

ΧΑΡΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ: Αυτός ο κόσμος είναι πεδίο μάχης στο οποίο συνέχεια δίδεται ο αγώνας για τον Χριστό και ενάντια στο Χριστό.

Εκείνοι που είναι από τον Θεό παλεύουν για τον Χριστό και νικούν εκείνους που είναι ενάντια στον Χριστό, τους νικούν με τον Χριστό-Θεό που είναι μέσα τους. Αυτός είναι στους ανθρώπινους κόσμους μας ο μόνος Νικητής της αμαρτίας, του θανάτου και του διαβόλου.

Ο,τιδήποτε προέρχεται απ” αυτά και εργάζεται γι” αυτά, είτε αυτό είναι επιστήμη, ή πολιτισμός, ή θρησκεία, ή τέχνη, ή φιλοσοφία, ή κάθε άλλη ανθρώπινη δραστηριότητα έχει νικηθεί από τον Χριστό.

Οι σκλάβοι των αντιχριστιανικών ιδεών (και είναι πάντα του αντιχρίστου) είναι ποικίλοι και πολυάριθμοι, και μ” όλα τα μέσα μάχονται ενάντια στον Χριστό.

Πράγματι, «ότι ουκ έστιν η πάλη προς αίμα και σάρκα, αλλά προς τας αρχάς, προς τας εξουσίας, προς τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, προς τα πνευματικά της πονηρίας εν τοις επουρανίοις» (Εφεσ. Στ΄ 12).
Η πανοπλία της πάλης μας είναι οι ευαγγελικές αρετές: η μακροθυμία, η αγάπη προς τους εχθρούς, η προσευχή, η νηστεία, η αλήθεια, το δίκαιο, η καλωσύνη, η πραότητα, η ταπεινοφροσύνη και άλλα (βλ. Εφεσ. Στ΄, 13-18).

Παλεύοντας με τούτα τα όπλα, εμείς πάντα «υπερνικώμεν» με τη βοήθεια του Κυρίου Χριστού, ο οποίος μας αγαπά (Ρωμ. η΄, 37). Γι” αυτό ο άγιος Θεολόγος ευαγγελίζεται: «Υμείς εκ του Θεού εστε, τεκνία, και νενικήκατε αυτούς, ότι μείζων εστίν ο εν υμίν ή ο εν τω κόσμω».

Πηγή: π. Ιουστίνου Πόποβιτς, Ερμηνεία των Επιστολών του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, εκδόσεις εν Πλώ

Άγιος Ιουστίνος Ποποβιτς: Η αμαρτία επιδιώκει να καταλάβει την θέση του Θεού στην ψυχή σου

ΑΓΙΟΣ ΙΟΥΣΤΙΝΟΣ ΠΟΠΟΒΙΤΣ: Η αμαρτία δημιουργεί μέσα μας δικό της κόσμο, δημιουργεί μέσα μας δική της φιλοσοφία, δική της αντίληψι για τον κόσμο. Η αμαρτία επιδιώκει να καταλάβη την θέσι του Θεού στην ψυχή σου, την θέσι του Προσώπου του Θεού.

Αυτό θέλει να κάνη η αμαρτία. Η αμαρτία στην πραγματικότητα θέλει να στερήση τον άνθρωπο από εκείνες τις θεικές ωραιότητες που έχει στην ψυχή του. Ναί, αυτός ο διάβολος αγωνίζεται διά μέσου της αμαρτίας να δημιουργήση μέσα σου και μέσα μου την δική του εικόνα.

Διότι η αμαρτία πάντοτε ομοιάζει στον διάβολο. Πάντοτε, όταν την εναγκαλιζώμαστε, τυπώνει σιγά-σιγά στην ψυχή μας την δική του σκοτισμένη μορφή.

Έτσι, με την αμαρτία, με την έξι στην αμαρτία, μορφώνεται μέσα μας ένα άλλο εγώ, μία άλλη ψυχή, ένας άλλος εαυτός, εκείνος ο εαυτός, τον οποίο ζητεί ο Κύριος να απαρνηθούμε: «ου γαρ ο θέλω ποιώ αγαθόν, αλλ’ ο ου θέλω κακόν τούτο πράσσω» (Ρωμ. ζ΄ 19).

Το κακό το δημιουργήσαμε εμείς οι ίδιοι, ενώ το καλό είναι από τον Θεό, λέγει ο απόστολος Παύλος (Α΄ Τιμ. δ΄ 4). Εγώ θέλω να ζω σωστά, αλλά την δύναμι να το κάνω δεν την έχω. Δεν βρίσκω την δύναμι γι’ αυτό, δεν βρίσκω την δύναμι μέσα μου.

Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς: Η μεγαλειώδης επίσκεψη της Παναγίας μας στον Όσιο Σεραφείμ από Newsroom 01/12/2021 | 16:31

 

Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς: Ένα έτος και εννέα μήνες προ της κοιμήσεώς του ο όσιος Σεραφείμ αξιώθηκε να τον επισκεφθεί η Υπεραγία Θεοτόκος. Αυτό έγινε ενωρίς το πρωί της εορτής του Ευαγγελισμού στις 25 Μαρτίου του 1831.

«Δύο ημέρες ενωρίτερα», διηγήθηκε η μοναχή τού Ντιβιέγιεβο Ευπραξία, «ο πατερούλης πρόσταξε να πάω κοντά του.

 

Όταν έφθασα μου ανακοίνωσε: «Θα δούμε την Μητέρα του Θεού». Εγώ έπεσα στο δάπεδο• εκείνος με κάλυψε με τον μανδύα του και διάβασε ορισμένες ευχές. Κατόπιν με σήκωσε και μου είπε: «Λοιπόν, τώρα κρατήσου από μένα και μη φοβάσαι τίποτε».

»Τη στιγμή αυτή ακούσθηκε θόρυβος παρόμοιος με του δάσους, όταν φυσά δυνατός αέρας. Όταν ησύχασε ο θόρυβος, ακούσθηκε ψαλμωδία. Η πόρτα του κελλιού άνοιξε μόνη της, το κελλί φωτίσθηκε ολόκληρο από ένα φως λαμπρότερο του φωτός της ημέρας και γέμισε ευωδία που έμοιαζε με αυτή της σμύρνας.

Ο πατερούλης ήταν γονατιστός με τα χέρια υψωμένα στον ουρανό. Εγώ φοβήθηκα, αλλά εκείνος σηκώθηκε και είπε: «Μη φοβάσαι, παιδί μου, εδώ δεν υπάρχει κίνδυνος• ο Θεός μάς στέλνει το έλεός Του. Να, η Υπερένδοξη και Άχραντη Δέσποινά μας, η Υπεραγία Θεοτόκος έρχεται προς εμάς!»

»Μπροστά βάδιζαν δύο άγγελοι κρατώντας, ο ένας στο δεξί και ο άλλος στο αριστερό χέρι, από ένα κλαδάκι με άνθη που μόλις είχαν ανθίσει. Τα μαλλιά τους ήσαν χρυσόξανθα και έπεφταν στους ώμους τους. Τους ακολουθούσαν ο άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος και ο άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος. Τα ενδύματά τους ήσαν λευκά και έλαμπαν. Μετά απ’ αυτούς ερχόταν η Θεοτόκος και ακολουθούσαν δώδεκα παρθένες.

»Η Βασίλισσα των ουρανών φορούσε ένα μανδύα, όπως φαίνεται στην εικόνα της την λεγομένη «Παναγία η θλιβομένη».

Ο μανδύας ήταν υπέρλαμπρος, άλλα τι χρώμα είχε δεν θα μπορούσα να πω. Πάντως ήταν ανεκλάλητα όμορφος, κουμπωμένος κάτω από το λαιμό με μεγάλη στρογγυλή πόρπη, με σειρήτι στολισμένο με υπέροχα σταυρουδάκια• πώς ήσαν δεν ξέρω• θυμούμαι μόνο ότι έλαμπαν με ένα ασυνήθιστο φως. Το ιμάτιο κάτω από το μανδύα είχε πράσινο χρώμα και επάνω από τη μέση ήταν περιζωσμένο με ζώνη. Επάνω από τον μανδύα φορούσε κάτι που έμοιαζε με πετραχήλι και στα χέρια είχε επιμάνικα• όλα ήσαν στολισμένα με σταυρουδάκια.

Στο ανάστημα φαινόταν υψηλότερη από όλες τις παρθένες. Στο κεφάλι Της φορούσε στέμμα διακοσμημένο με υπέροχα, θαυμαστά σταυρουδάκια• έλαμπε δε με τέτοιο φως που ήταν αδύνατον να το κοιτάξεις, όπως επίσης ήταν αδύνατον να κοιτάξεις στην πόρπη, στο σειρήτι και στο ίδιο το πρόσωπο της Βασίλισσας των Ουρανών. Τα μαλλιά Της ήσαν λυτά στους ώμους, μακρύτερα και ωραιότερα από των αγγέλων.

»Οι παρθένες την ακολουθούσαν ανά δύο με στεφάνους και ενδύματα διαφόρων χρωματισμών. Είχαν διαφορετικό μεταξύ τους ανάστημα, έκφραση και χρώμα μαλλιών, τα οποία έπεφταν επίσης στους ώμους τους.

Όλες ήσαν ωραιότατες. Μας περικύκλωσαν. Η Βασίλισσα των Ουρανών ήταν στο κέντρο. Το κελλί έγινε ευρύχωρο και η οροφή γέμισε ολόκληρη φλόγες ωσάν από αναμμένα κεριά. Το φως ήταν λαμπρότερο του ηλιακού• ήταν ιδιαιτέρας φύσεως και δεν έμοιαζε με το φως της ημέρας.

Εγώ φοβήθηκα και έπεσα κατά γης. Η ουράνια βασίλισσα με πλησίασε και αφού με άγγιξε με το δεξί Της χέρι ευδόκησε να μου πει: «Σήκω, παρθένε, και μη μας φοβάσαι. Παρθένες σαν και σένα ήλθαν εδώ μαζί μου». Εγώ ούτε κατάλαβα πώς σηκώθηκα. Εκείνη ευαρεστήθηκε να επαναλάβει: «Μη φοβάσαι, εμείς ήλθαμε να σας επισκεφθούμε».

»Ο π. Σεραφείμ δεν ήταν πια γονατιστός αλλά όρθιος εμπρός στην Υπεραγία Θεοτόκο. Εκείνη μιλούσε μαζί του στοργικότατα, όπως ομιλεί κανείς με πολύ οικείο πρόσωπο. Εγώ έπλεα σε πελάγη χαράς και ερώτησα τον πατέρα Σεραφείμ πού είμαστε.

Νόμιζα ότι πλέον δεν ζούσα. Έπειτα, όταν τον ερώτησα, ποιους βλέπουμε τώρα, η Υπεραγία Θεοτόκος με πρόσταξε να πλησιάσω τις παρθένες και να τις ερωτήσω μόνη. Εκείνες έστεκαν και από τις δύο πλευρές με τη σειρά που είχαν έλθει:

Πρώτες ήσαν οι μεγαλομάρτυρες Βαρβάρα και Αικατερίνα, δεύτερες η αγία πρωτομάρτυς Θέκλα και η μεγαλομάρτυς Μαρίνα, τρίτες η μεγαλομάρτυς βασίλισσα Ειρήνη και η οσία Ευπραξία, τέταρτες οι μεγαλομάρτυρες Πελαγία και Δωροθέα, πέμπτες η οσία Μακρίνα και η μάρτυς Ιουστίνη, έκτες η μεγαλομάρτυς Ιουλιανή και η μάρτυς Ανυσία.

»Η κάθε μία μου είπε το όνομά της, τους άθλους του μαρτυρίου ή τους αγώνες τής διά Χριστόν ζωής της, ακριβώς όπως έχουν αυτά περιγραφεί στους βίους των αγίων. Όλες μου έλεγαν: «Δεν μας χάρισε τυχαία ο Θεός αυτή την δόξα, άλλα χάριν του μαρτυρίου και της ταπεινώσεως. Και συ θα μαρτυρήσεις».

»Η Υπεραγία Θεοτόκος είπε πολλά στον πατέρα Σεραφείμ, τα οποία δεν μπόρεσα ν’ ακούσω. Ό,τι άκουσα ήταν το εξής: «Μη εγκαταλείψεις τις παρθένες μου» (του Ντιβιέγιεβο). Αυτός απάντησε: «Ω, Βασίλισσά μου! εγώ τις συγκεντρώνω, αλλά δεν μπορώ μόνος να τις καθοδηγήσω».

Και η Θεοτόκος αποκρίθηκε: «Εγώ, αγαπημένε μου, θα σε βοηθώ σε όλα. Όρισέ τους διακόνημα και αν το εκπληρώσουν, τότε θα είναι μαζί σου και πλησίον μου• διαφορετικά δεν θα συναριθμηθούν με τις παρθένες αυτές που βρίσκονται κοντά μου• ούτε τέτοια θέση ούτε τέτοιους στεφάνους θα έχουν. Θα νικηθεί από μένα όποιος τις αδικήσει. Όποιος όμως τις υπηρετήσει χάριν του Κυρίου, θα τον μνημονεύσω ενώπιον του Θεού».

»Κατόπιν στράφηκε σε μένα και μου είπε: «Κοίταξε, λοιπόν, αυτές τις παρθένες και τους στεφάνους τους. Αυτές εγκατέλειψαν τις επίγειες απολαύσεις και τον πλούτο, επειδή πόθησαν την αιώνια και ουράνια βασιλεία.

Αγάπησαν εκουσίως την πτωχεία• αγάπησαν τον Μοναδικό Κύριο• γι’ αυτό, καθώς βλέπεις, αξιώθηκαν τόσης δόξης και τιμής.

Όπως συνέβαινε παλαιότερα, έτσι συμβαίνει και τώρα. Μόνο που οι τότε μάρτυρες μαρτυρούσαν δημοσία, ενώ οι σημερινές μυστικά, με το μαρτύριο της συνειδήσεως. Και οι μεν και οι δε όμως θα έχουν την ίδια αμοιβή».

»Το όραμα ολοκληρώθηκε με τους εξής λόγους της Υπεραγίας Θεοτόκου προς τον πατέρα Σεραφείμ: «Σύντομα θα είσαι μαζί μας, αγαπημένε μου». Και τον ευλόγησε. Τον αποχαιρέτισαν και όλοι οι παρόντες άγιοι.

Ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος και ο άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος τον ευλόγησαν, ενώ οι παρθένες τού ασπάσθηκαν το χέρι και εκείνος το δικό τους. Σε μένα είπαν ότι το όραμα μού δόθηκε με τις ευχές τού π. Σεραφείμ, του Μάρκου, του Ναζαρίου και του Παχωμίου. Κατόπιν όλα έγιναν άφαντα. Το όραμα κράτησε περισσότερο από μία ώρα.

»Ο πατερούλης απευθύνθηκε στη συνέχεια σε μένα και μου είπε: «Να, μητερούλα, τι χάρη έδωσε σε μας τους άθλιους ο Κύριος. Εγώ είχα από τον Θεό δώδεκα οράματα όμοια μ’ αυτό εδώ. Ο Κύριος σε αξίωσε και σένα. Είδες τι μεγάλη χαρά ζήσαμε! Έχουμε λόγους να πιστεύουμε και πρέπει να ελπίζουμε στον Κύριο.

Να νικάς τον εχθρό σου τον διάβολο και να είσαι καθ’ όλα σοφή στον πόλεμο εναντίον του. Ο Κύριος θα σε βοηθήσει σε όλα. Να επικαλείσαι τη βοήθεια του Κυρίου, της Παναγίας Μητέρας Του και των αγίων Του• να μνημονεύεις και εμένα τον ελεεινό. Στην προσευχή σου να λες: Κύριε, πώς θα πεθάνω; Πώς θα παρουσιασθώ προ του φοβερού βήματός Σου; Τι απολογία θα δώσω για τις πράξεις μου; Βασίλισσα των ουρανών, βοήθει μοι!»

Από το βιβλίο: Αρχιμ. Ιουστίνου Πόποβιτς, Οσίου Σεραφείμ του Σαρώφ Βίος, Εκδόσεις «Το Περιβόλι της Παναγίας», Θεσσαλονίκη 1991, σελ. 90.

«Η Αγάπη πάντα μένει και υπάρχει εν τη Αληθεία» ό Newsroom

 

Αγάπη: «Ει τις έρχεται προς υμάς και ταύτην την διδαχήν ου φέρει, μή λαμβάνετε αυτόν εις οικίαν και χαίρειν αυτώ μη λέγετε· ο γαρ λέγων αυτώ χαίρειν κοινωνεί τοις έργοις αυτού τοις πονηροίς.

Πολλά έχων υμίν γράφειν, ουκ ηβουλήθην δια χάρτου και μέλανος, αλλά ελπίζω ελθείν προς υμάς και στόμα προς στόμα λαλήσαι, ίνα η χαρά ημών η πεπληρωμένη.

Ασπάζεταί σε τα τέκνα της αδελφής σου της εκλεκτής· αμήν» (Β’ ΙΩΑΝ. 10-13).

Ας στρέψουμε όλη μας την προσοχή σ’ αυτά τα λόγια, επειδή τα λέει ο απόστολος της Αγάπης, που είναι και απόστολος της Αλήθειας. Η Αγάπη πάντα μένει και υπάρχει εν τη Αληθεία· χωρίς την Αλήθεια πέφτει και καταρρέει. Στην αγάπη για την Αλήθεια βρίσκεται κι όλος ο ζήλος του για την Αλήθεια. Η δε αγάπη για την Αλήθεια και ο ζήλος για την Αλή­θεια είναι μέχρι τελειότητος προσωποποιημένες στον άγιο Θεολόγο.

Ταυτόχρονα είναι ο μεγαλύτερος Βρονταίος της καινοδιαθηκικής Αλήθειας και Αγάπης. Στην χριστοφιλία του πλήρως ένωσε την τέλεια θεϊκή Αγάπη με την τέλεια θεϊκή Αλήθεια. Ακριβώς γι’ αυτό ο παντογνώστης Κύριος εκ των προτέρων τον ονόμασε Βοανεργές.

Κι αυτό το νέο του όνομα, με το οποίο τον ονόμασε ο ίδιος ο Κύριος, ο άγιος Υιός της Βροντής το δικαίωσε πλή­ρως. Από την συνάντηση μ’ αυτόν, τον τόσο ιδιαίτερο Απόστολο, πρέπει στις ψυχές των ανθρώπων να γεννιόταν και απείρως να διαχεόταν κάποια εξαιρετική χαρά και εξαιρετικός ενθουσιασμός.

(Ερμηνεία των επιστολών του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου από τον Όσιο Ιουστίνο Πόποβιτς, εκδ. «Εν πλω»)

Ενας Αγιορείτης γέροντας έλεγε για το Ψαλτήρι … από Newsroom ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΒΗΜΑ

 

“Τά νοήματα των ψαλμών αθόρυβα η χάρις του Θεού τά απο τυπώνει στά πιό βαθειά ιερά βάθη της καρδιάς. Έτσι η καρδιά φωτίζεται καί μέ τή σειρά της θερμαίνει πνευματικά τό συναίσθημα, τή λογική καί τή θέληση, ενώ παράλληλα επηρεάζει θετικά τίς σχέσεις μέ τόν Θεό καί μέ τόν έξω κόσμο, γι’ αυτό η Εκκλησία μας, φιλάνθρωπα σκεπτόμενη περιέλαβε τούς ψαλμούς στίς καθημερινές προσευχές. Στίς Ιερές Μονές μέσα στή ροή των ακολουθιών σ’ όλη τήν διάρκεια του ημερονυκτίου, διαβάζονται περίπου εξήντα ψαλμοί.
Ανάλογα μέ τή θεολογική τους σύσταση καί τή θεολογική τους ιδιομορφία διακρίνονται γενικά σέ δοξολογικούς, ευχαριστίας, πένθους, μετανοίας, διδακτικούς, μεσσιακούς καί εσχατολικούς. Κέντρο τους είναι ο Άγιος Θεός, ενώ στό φωτεινό ορίζοντα της περιφερείας τους “ο άνθρωπος είναι κατενώπιον του Θεού”.

Σάν γλυκύς συνοδοιπόρος

Σάν γλυκύς συνοδοιπόρος, γράφει ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης, του ανθρωπίνου βίου ο προφήτης Δαβίδ βρίσκεται σέ όλους τούς δρόμους της ζωής καί αναστρέφεται πρόσφορα μέ όλες τίς πνευματικές ηλικίες καί είναι κοντά σέ κάθε παράταξη πού προκόβει. Παίζει μέ όσους νηπιάζουν, όπως θέλει ο Θεός, μέ τούς άνδρες συναγωνίζεται, παιδαγωγεί τή νεότητα, υποστηρίζει τά γηρατειά, γίνεται στούς πάντες τά πάντα. Γίνεται τό όπλο των στρατιωτών, ο προπονητής των αθλητών, η παλαίστρα όσων γυμνάζονται, τό στεφάνι των νικητών, η χαρά του τραπεζιού, η παρηγοριά στίς κηδείες. Δέν υπάρχει τίποτε από τή ζωή μας πού νά είναι αμέτοχο από αυτή τή χάρη”.

Ο Μ. Βασίλειος λέγει ότι: “Ο ψαλμός αποκοιμίζει τήν αγριότητα της ψυχής… είναι γαλήνη των ψυχών μας· μας δίδει ωσάν ένα βραβείον τήν ειρήνην, μέ τό νά καθησυχάζη τήν ταραχήν καί τά κύματα των λογισμών μας. Διότι καταπραύνη τόν θυμόν της ψυχής καί χαλιναγωγεί τήν πρός τήν ασωτίαν καί ακολασίαν κλίσιν του ανθρώπου… Ο Ψαλμός είναι συμβοηθός της φιλίας, ένωσις των χωρισμένων, μέσον πρός συμφιλίωσιν των εχθρευομένων. Μάς δίδει καί τό μέγιστον από όλα τά αγαθά, μας δίδει τήν αγάπην. Διώκει τούς δαίμονας καί προσκαλεί τήν βοήθειαν των Αγγέλων. Είναι όπλον εναντίον των νυκτερινών φόβων μας καί ανάπαυσις από τούς ημερινούς κόπους”.

Σέ αυτό τό πόνημα καταχωρούνται οι περιπτώσεις πού βασανίζουν τόν σύγχρονο άνθρωπο καί οι ψαλμοί πού είναι η καρδιά όλης της αγίας Γραφής καί ο αναγνώστης θά βρή ανάπαυση καί λύτρωση ανάλογα μέ τήν πίστη του.
Τά θέματα τά οποία διαπραγμνατεύονται είναι από κείμενα αγίων Πατέρων της Εκκλησίας μας, όπως καταγράφονται σέ διάφορα έντυπα, του Πατριαρχείου Ιερουσολήμων, Ιερών Μητροπόλεων καί μεμονωμένα θρησκευτικά περιοδικά.

Ο κάθε ψαλμός διαπραγματεύεται πολλά θέματα καί εκτός αυτού μέσα του “κρύβει” καί τήν πνευματική ερμηνεία αναγωγική (από τά ορατά σέ ανεβάζει στά πνευματικά).
Ο στάρετς της Όπτινα Όσιος Νεκτάριος, ερμήνευε π.χ τά λόγια του πρώτου ψαλμού· “Μακάριος ανήρ…” ως εξής: “Αυτός ο ψαλμός κατά γράμμα σημαίνει πώς ένας άνθρωπος είναι μακάριος καί ευλογημένος, όταν αποφεύγη τίς ασεβείς καί αμαρτωλές συ-ναθροίσεις καί δέν λαμβάνει μέρος σέ αιρετικές η αντιεκκλησιαστικές διδασκαλίες.

Σύμφωνα μέ άλλη πνευματική ερμηνεία ο μακάριος άνθρωπος είναι ο νούς, πού δέν δέχεται τούς εμπαθείς λογισμούς (σκέψεις μέ εικόνες). Βέβαια είναι αδύνατον νά εμποδίση κανείς τήν επίθεση αυτών των λογισμών· είναι όμως δυνατόν νά μήν ασχολείται καί νά μή συζητή μαζί τους, αλλά νά λέη συνεχώς: “Κύριε ελέησον”. Καί τότε κάθε υλικό καί γήϊνο εξαφανίζεται. Αυτός ακριβώς πού ενεργεί έτσι αποκαλείται μακάριος άνθρωπο

Ο μακαρισμός γέροντας Παίσιος έλεγε γιά τούς ψαλμούς: “Ευλογημένη ψυχή, τίποτε δέν είναι αδύνατο στό Θεό. Ζήτα του μέ ευγένεια αυτό πού θέλεις. Εάν δυσκολεύεσαι, διάβασε τούς ψαλμούς του Δαβίδ. Θά δής εκείνος μέ τί τρόπο ζητούσε από τό Θεό καί ελάμβανε αυτό πού ποθούσε”.
“Όσοι απομακρύνονται από τό Χριστό, στερούνται τόν θείο φωτισμό, γιατί άφησαν τό προσήλιο σάν τούς ανοήτους καί πηγαίνουν στό ανήλιο… Βλέπετε τό Ψαλτήρι πού είναι γραμμένο μέ θείο φωτισμό, τί βαθειά νοήματα έχει! Μάζεψε, αν θέλης όλους τούς θεολόγους, όλους τούς φιλολόγους, καί θά δής ότι έναν ψαλμό μέ τέτοι βάθος δέν μπορούν νά φτιάξουν! Ενώ ο Δαβίδ ήταν αγράμματος, αλλά βλέπεις καθαρά πως τόν οδηγούσε τό πνεύμα του Θεού”.

“Πήγε κάποιος οικογενειάρχης στόν Γέροντα καί του είπε γιά τίς κτηματικές αδικίες πού έγιναν εις βάρος του.:” Εγώ δέν στενοχωριέμαι γιά τήν αδικία γιατί δαβάζω τό Ψαλτήρι. Ένα Κάθισμα τό απόγευμα καί δυό Καθίσματα πρίν ξημερώση. Σχεδόν τό έμαθα απ’ έξω. Κανένας Ψαλμός δέν λέει ότι οι άδικοι έκαναν προκοπή. Ενώ τούς δικαίους τούς σκέφτεται ο Θεός. Εγώ Πάτερ μου δέν λυπάμαι τά κτήματα πού έχασα, αλλά λυπάμαι τά αδέλφια μου πού χάνουν τήν ψυχή τους”.

Ο δέ Γέροντας Πορφύριος σέ ερώτηση ενός συνομιλητή του τί κάνει τίς νύκτες, απάντησε:”Διαβάζω τούς ψαλμούς του Δαβίδ, αλλά μέ πίστη στό νόημα των λέξεων πού διαβάζω. Πως νά στό πώ, έχουν δύναμη οι ψαλμοί, πολύ μεγάλη δύναμη, γιατί γράφτηκαν μέ πολλά δάκρυα καί πολλή ταπείνωση. Τέτοια ταπείνωση, πού ο ίδιος ο Θεός είπε: “βρήκα ανάπαυση μόνο στήν καρδιά του Δαβίδ”.

Γιά τήν αγωγή των παιδιών έλεγε ο Γέροντας:
“Η μητέρα πρέπει νά προσεύχεται πολύ κατά τήν περίοδο της κυήσεως καί ν’ αγαπάη τό έμβρυο, νά χαϊδεύη τήν κοιλιά της, νά διαβάζη ψαλμούς, νά ψάλλη τροπάρια νά ζή ζωή αγία”.
Γιά τήν μεγάλη πνευματική αξία των ψαλμών ο αναγνώστης θά τό διαπιστώση όταν τούς μελετά, μέ ταπείνωση. Γιά τήν καλύτερη κατανόησή των σχολιάζουμε ψαλμούς σύμφωνα μέ τή γνώμη των αγίων της Εκκλησίας μας.

Τι ώρα διαβάζονται οι Ψαλμοί
Η μεγαλόσχημη Γερόντισσα Αντωνία ΚΑVESHNIKOVA (1904-1996) έλεγε τι ώρα πρέπει να διαβάζουμε τους Ψαλμούς Από τα μεσάνυχτα μέχρι τις τρεις το πρωί ο ουρανός είναι ανοιχτός. Είναι πολύ πολύτιμη η προσευχή κατά τη διάρκεια αυτών των ωρών. Μετά τα μεσάνυχτα, είναι καλό να βάλουμε τρεις μεγάλες μετάνοιες με προσευχή στον Σωτήρα, τη Θεοτόκο και τον Άγγελο τον Άγγελο Φύλακά μας.

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: Η πραγματική ταραχή και η πνευματική ακαταστασία από Newsroom

 

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ – Η ζωή μας είναι γεμάτη από αγωνία, ταραχή, σύγχυση και ο βίος μας είναι φορτωμένος από πολλούς θορύβους και ακαταστασίες.

Πλούσιοι και φτωχοί ταλαιπωρούνται το ίδιο, πολλές φορές μάλιστα ο πλούσιος περισσότερο από τον φτωχό. Στεναχωριέται, επίσης, και ο άρχοντας και ο αρχόμενος, και ο πολύτεκνος πατέρας και εκείνος που δεν έχει κανένα παιδί. Η ταραχή και η στεναχώρια δεν οφείλονται στην ξαφνική αλλαγή των καταστάσεων, αλλά σε μας τους ίδιους και στις ιδέες μας. Όταν αυτές είναι ορθές και σωστές, και αν ακόμη ξεσηκώνονται από παντού τρικυμίες, εμείς θα έχουμε συνεχώς ψυχική γαλήνη και ηρεμία.

Η πραγματική ταραχή και η πνευματική ακαταστασία δεν οφείλονται στη φορά των πραγμάτων, αλλά στη σκέψη και στις ιδέες μας που είναι έτσι τοποθετημένες μέσα στην ψυχή μας. Όπως ακριβώς και το μάτι που νοσεί, βλέπει σκοτάδι ακόμη και στο ολοφώτεινο μεσημέρι. Αυτό που ευθύνεται είναι η αστάθεια στην πίστη ή, ας το πω διαφορετικά, η ολιγοπιστία. Ας αναθέσουμε, λοιπόν, όλα τα προβλήματά μας στον Θεό, πιστεύοντας ότι τίποτε δεν είναι δικό μας. Μην κάνουμε τίποτα που να αποβλέπει στη δόξα των ανθρώπων, αλλά μόνο ό,τι είναι ευάρεστο και ευχάριστο στον Θεό.

Γι’ αυτό ο Θεός μας άφησε τα σώματα των αγίων, έτσι ώστε, όταν ο βαρύς όγκος των προβλημάτων και το πλήθος των βιοτικών φροντίδων σκοτίσουν τη σκέψη μας, εξαιτίας της μέριμνας για πολλά πράγματα, και υπάρχουν άπειρα τέτοια, αφού αφήσουμε το σπίτι μας, να βγούμε έξω από την πόλη και αφού απομακρυνθούμε από τους θορύβους, να επισκεφθούμε τον τάφο κάποιου μάρτυρα ή τον ιερό τόπο όπου υπάρχουν τα ιερά λείψανά του, να απολαύσουμε την αύρα εκείνη την πνευματική, να λησμονήσουμε τις πολλές ασχολίες, να χαρούμε την ησυχία, να επικοινωνήσουμε με τους αγίους, να παρακαλέσουμε για τη σωτηρία μας τον Θεό, που τους κάλεσε στους πνευματικούς αγώνες, να αναπέμψουμε πολλές θερμές προσευχές, και ανανεωμένοι και χαρούμενοι να ξαναγυρίσουμε στα σπίτια μας.

Οι τάφοι των αγίων και οι ιεροί τόποι δεν είναι τίποτε άλλο παρά λιμάνια ασφαλισμένα, πηγές πνευματικών διδαγμάτων και ανεξάντλητοι θησαυροί πνευματικού πλούτου που κανείς δεν μπορεί να αχρηστέψει. Και όπως τα λιμάνια, όταν υποδέχονται τα ταλαιπωρημένα από τα πολλά κύματα πλοία, τα ασφαλίζουν από κάθε κίνδυνο, έτσι ακριβώς και οι τάφοι των αγίων ή τα λείψανά τους, αφού υποδεχθούν τις βασανισμένες και εξαντλημένες από τα προβλήματα της ζωής ψυχές μας, χαρίζουν σ’ αυτές μεγάλη γαλήνη και ασφάλεια.

Και όπως οι πηγές με τα κρύα νερά αναζωογονούν τα κουρασμένα και φλογισμένα σώματα, έτσι ακριβώς και οι τάφοι των μαρτύρων δροσίζουν τις ψυχές, που φλέγονται από τα βρώμικα πάθη και με μόνη τη θέα τους σβήνουν τις αισχρές επιθυμίες και τον φθόνο που λειώνει τον άνθρωπο, και τον θυμό που εξάπτει και οτιδήποτε άλλο μας κουράζει και μας ταλαιπωρεί.