Σε προηγούμενη
μελέτη μας, δείξαμε ότι
και ο Ιησούς Χριστός λέγεται
"Γιαχβέ" στην Αγία Γραφή. Εδώ
θα δείξουμε ότι ονομάζεται επίσης:
"Α και Ω", "Αρχή και Τέλος". Και δεν θα αναφερθούμε σε
μεταφράσεις, τις οποίες αναφέρουν
οι ηγεσίες διαφόρων θρησκειών για
να μπερδεύουν τους οπαδούς τους. Θα
μιλήσουμε από το ίδιο το αρχαίο (και μάλιστα κριτικό)
κείμενο. Εκεί δεν υπάρχουν ούτε
"νόθα" εδάφια, ούτε
παραποιήσεις, για να δικαιολογούν
οποιαδήποτε διαστροφή του, ότι
δήθεν ο Χριστός δεν είναι το Α και
το Ω.
Στη μελέτη
αυτή θα αναλύσουμε το
τελευταίο κεφάλαιο τής
Αποκάλυψης. Για το σκοπό αυτό,
θα το παραθέσουμε ολόκληρο από
το αρχαίο κείμενο, και
παρακαλούμε τον αναγνώστη να
το διαβάσει ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΑ, και
διαρκώς να αναρωτιέται:
"Ποιος το λέει αυτό;" και
"Σε ποιον απευθύνεται αυτός
ο χαρακτηρισμός;" Θα πρέπει
όμως να αναρωτιέται με βάση το
κείμενο, και όχι δικές του
εικασίες. Μετά θα το εξηγήσουμε
με βάση το κείμενο, δείχνοντας
και άλλα παράλληλα χωρία και
αποδείξεις για το ίδιο πράγμα.
Αποκάλυψις 22/κβ΄
1-21:
1 Και έδειξέν μοι ποταμόν
καθαρόν ύδατος ζωής λαμπρόν ως
κρύσταλλον εκπορευόμενον εκ
του θρόνου του Θεού και του
Αρνίου 2 εν μέσω της πλατείας
αυτής και του ποταμού εντεύθεν
και εντεύθεν ξύλον ζωής ποιούν
καρπούς δώδεκα κατά μήνα
έκαστον αποδιδούς τον καρπόν
αυτού, και τα φύλλα του ξύλου
εις θεραπείαν των εθνών. 3
Και
παν κατάθεμα ουκ έσται εκεί και
ο θρόνος του Θεού και του
Αρνίου εν αυτή έσται και οι
δούλοι αυτού λατρεύσουσιν
αυτώ. 4 Και όψονται το
πρόσωπον αυτού και το όνομα
αυτού επί των μετώπων αυτών. 5 και νυξ ουκ έσται εκεί, και
χρείαν ουκ έχουσιν λύχνου και
φωτός ηλίου ότι Κύριος ο Θεός
φωτιεί αυτούς και
βασιλεύσουσιν εις τους αιώνας
των αιώνων.
6 Και είπέν μοι: "Ούτοι οι
λόγοι πιστοί και αληθινοί και
Κύριος ο Θεός των πνευμάτων των
προφητών απέστειλεν τον
άγγελον αυτού δείξαι τοις
δούλοις αυτού α δει γενέσθαι εν
τάχει. 7 Και
ιδού έρχομαι ταχύ. Μακάριος ο
τηρών τους λόγους της
προφητείας του βιβλίου
τούτου".
8 Καγώ Ιωάννης ο
ακούων και βλέπων ταύτα και ότε
ήκουσα και έβλεψα έπεσον
προσκυνήσαι έμπροσθεν των
ποδών του αγγέλου του
δεικνύοντός μοι ταύτα. 9
Και
λέγει μοι: "Όρα μη!
Σύνδουλός σου ειμί, και των
αδελφών σου των προφητών, και
των τηρούντων τους λόγους του
βιβλίου τούτου. Τω Θεώ
προσκύνησον".
10 Και λέγει μοι: Μη
σφραγίσης τους λόγους της
προφητείας του βιβλίου τούτου,
ο καιρός γαρ εγγύς εστίν. 11 Ο αδικών
αδικησάτω έτι, και ο ρυπαρός
ρυπαρευθήτω έτι, και ο δίκαιος
δικαιοσύνην ποιησάτω έτι, και ο
άγιος αγιασθήτω έτι. 12
Ιδού
έρχομαι ταχύ, και ο μισθός μου
μετ' εμού, αποδούναι εκάστω ως
το έργον έσται αυτού. 13 Εγώ το Α και το Ω, ο
πρώτος και ο έσχατος, η αρχή και
το τέλος. 14 Μακάριοι οι
πλύνοντες τας στολάς αυτών, ίνα
έσται η εξουσία αυτών επί το
ξύλον της ζωής και τοις πυλώσιν
εισέλθωσιν εις την πόλιν. 15
Έξω
οι κύνες και οι φαρμακοί και οι
πόρνοι και οι φονείς και οι
ειδωλολάτραι και πας φιλών και
ποιών ψεύδος. 16 Εγώ Ιησούς έπεμψα
τον άγγελόν μου, μαρτυρήσαι
υμίν ταύτα επί ταις εκκλησίαις
εγώ ειμί η ρίζα και το γένος
Δαυίδ ο αστήρ ο λαμπρός ο
πρωινός.
17 Και το Πνεύμα και
η νύμφη λέγουσιν: "Έρχου!"
Και ο ακούων ειπάτω:
"Έρχου!" Και ο διψών
ερχέσθω, ο θέλων λαβέτω ύδωρ
ζωής δωρεάν.
18 Μαρτυρώ εγώ παντί
τω ακούοντι τους λόγους της
προφητείας του βιβλίου τούτου.
Εάν τις επιθή επ' αυτά, επιθήσαι
ο Θεός επ' αυτόν τας επτά πληγάς
τας γεγραμμένας εν τω βιβλίω
τούτω. 19 Και
εάν τις αφελή από των λόγων του
βιβλίου της προφητείας ταύτης,
αφελοί ο Θεός το μέρος αυτού
από του ξύλου της ζωής, και εκ
της πόλεως της αγίας των
γεγραμμένων εν τω βιβλίω τούτω. 20
Λέγει ο μαρτυρών
ταύτα: "Ναι, έρχομαι ταχύ!"
"Αμήν! Ναι,
έρχου Κύριε Ιησού!"
21 Η χάρις του
Κυρίου Ιησού Χριστού, μετά
πάντων των αγίων. Αμήν!
Για να καταλάβουμε
κάποιο χωρίο, πρέπει πρώτα να
εξετάσουμε το ευρύτερο
συμφραζόμενο. Έτσι και εδώ,
πρέπει πρώτα να καταλάβουμε
"το περιβάλλον" τού Ιωάννη
καθώς έγραφε. Μόνο έτσι
μπορούμε να κατανοήσουμε με
ποιους μιλούσε αργότερα, στο
τμήμα που εξετάζουμε.
Το γενικότερο
συμφραζόμενο τού Ιωάννη
λοιπόν, ξεκινάει από το Αποκάλυψις 20/κ΄ 11: "Και
είδον θρόνον μέγαν λευκόν και
τον καθήμενον επ' αυτού, ού από
τού προσώπου έφυγεν η γη
και ο ουρανός και τόπος
ουχ ευρέθη αυτοίς". Λέμε ότι ξεκινάει από
εκεί, γιατί με την εμφάνιση τού
θρόνου αυτού, ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ Ο
ΠΑΛΑΙΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ ΚΑΙ Η ΠΑΛΑΙΑ
ΓΗ. Έτσι, σύμφωνα με τα
παρακάτω, αυτά αντικαθίστανται
με τον Καινούργιο Ουρανό και
την Καινούργια Γη, ένα νέο
περιβάλλον το οποίο παρατηρεί
και περιγράφει ο Ιωάννης: "Και είδον ουρανόν
καινόν και γην καινήν. Ο
γαρ πρώτος ουρανός και η πρώτη
γη απήλθαν, και η θάλασσα ουκ
έστιν έτι". (Αποκάλυψις 21/κα΄
1).
Στο νέο αυτό
περιβάλλον, ο Ιωάννης βλέπει
σύμφωνα με το 21/κα΄ 2, να
κατεβαίνει από τον Καινό
Ουρανό στην Καινή γη, η Καινή
Ιερουσαλήμ, η Εκκλησία, η νύμφη
τού Αρνίου.
Στο αμέσως επόμενο
εδάφιο, στο 21/κα΄ 3,
Ακούγεται μια φωνή από το θρόνο
τού Θεού, τον οποίο είδε πριν,
και από το πρόσωπο τού οποίου
έφυγε η γη και ο ουρανός. Η φωνή
αυτή του έδειχνε την Καινή
Ιερουσαλήμ, τη "σκηνή τού Θεού".
Είναι σαφές ότι ο
θρόνος υπήρχε ακόμα στο όραμα,
από την πρώτη στιγμή που
εμφανίστηκε: "και ήκουσα φωνής
μεγάλης εκ τού θρόνου λεγούσης:
Ιδού η σκηνή τού Θεού μετά τών
ανθρώπων..."
Στο 21/κα΄ 5-8, λέει
αυτός που καθόταν στο θρόνο,
μεταξύ άλλων τα εξής: "Και είπεν ο
καθήμενος επί τω θρόνω: Ιδού
καινά ποιώ πάντα. Και λέγει:
Γράψον, ότι ούτοι οι λόγοι
πιστοί και αληθινοί εισιν. Και
είπέν μοι: Γέγοναν. Εγώ το
Άλφα και το Ω, η αρχή και το
τέλος. Εγώ τω διψώντι δώσω
εκ τής πηγής τού ύδατος τής
ζωής δωρεάν. Ο νικών
κληρονομήσει ταύτα, και έσομαι
αυτώ Θεός και αυτός έσται μοι
υιός". Είναι
εμφανές ότι εδώ μιλάει στον
Ιωάννη ο Θεός. Αυτός είναι που
κάθεται στο θρόνο. Θυμηθήτε ότι
Αυτός είναι που αποκαλεί τον
εαυτό Του: "Α και Ω, αρχή
και τέλος". Και αυτός
είναι που θα δώσει από την "πηγή
τού ύδατος" σε όποιον
νικήσει. Αυτά θα τα δούμε και
αργότερα.
Στη συνέχεια, στα
εδάφια 21/κα΄
9, ένας από τους 7
αγγέλους τών προηγουμένων
κεφαλαίων τής Αποκάλυψης,
μιλάει στον Ιωάννη, και του
λέει: "...΄΄Δεύρο,
δείξω σοι την νύμφην την
γυναίκα τού Αρνίου΄΄... και
έδειξέν μοι την πόλιν την αγίαν
Ιερουσαλήμ καταβαίνουσαν εκ
τού ουρανού από τού Θεού..."
Από εδώ και πέρα, και
για αρκετά εδάφια ως το τέλος
τού 21/κα΄ κεφαλαίου, περιγράφει την
πόλη, την Καινή Ιερουσαλήμ την
οποία τού δείχνει ο άγγελος.
Στα εδάφια αυτά, ενώ περιγράφει
την πόλη ο Ιωάννης, Ο ΘΡΟΝΟΣ
ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΑ ΕΚΕΙ, ΣΤΟ ΟΠΤΙΚΟ
ΤΟΥ ΠΕΔΙΟ. Δεν έχει εξαφανιστεί
από το όραμα. Αυτό φαίνεται στα
εδάφια 21/κα΄
23: "και η πόλις ου χρείαν
έχει τού ηλίου ουδέ τής
σελήνης, ίνα φαίνωσιν αυτή, η
γαρ δόξα τού Θεού εφώτισεν
αυτήν..."
Καθαρότερα όμως,
φαίνεται στα πρώτα 3 εδάφια
τού κεφαλαίου 22/κβ΄ που
εξετάζουμε, και στο οποίο
κεφάλαιο θα σταθούμε
περισσότερο, μια και είναι το
θέμα μας: "1 Και έδειξέν μοι ποταμόν
καθαρόν ύδατος ζωής λαμπρόν ως
κρύσταλλον εκπορευόμενον εκ
του θρόνου του Θεού και του
Αρνίου 2 εν μέσω της πλατείας
αυτής και του ποταμού εντεύθεν
και εντεύθεν ξύλον ζωής ποιούν
καρπούς δώδεκα κατά μήνα
έκαστον αποδιδούς τον καρπόν
αυτού, και τα φύλλα του ξύλου
εις θεραπείαν των εθνών. 3
Και
παν κατάθεμα ουκ έσται εκεί και
ο θρόνος του Θεού και του
Αρνίου εν αυτή έσται και
οι δούλοι αυτού λατρεύσουσιν
αυτώ."
Τα πρώτα αυτά τρία
εδάφια, μας ξεκαθαρίζουν πολλά
πράγματα: Κατ' αρχήν, μας
βεβαιώνουν, ότι ο Ιωάννης
εξακολουθεί να βλέπει τον
θρόνο, από την αρχή τής
εμφάνισής του, όταν έφυγε η
παλιά γη και ο παλιός ουρανός.
Επίσης, μας εντοπίζει ότι ο
θρόνος αυτός βρίσκεται μέσα
στην πόλη αυτή, την Καινή
Ιερουσαλήμ, την οποία τού
δείχνει ο άγγελος. Και το
σημαντικότερο, ότι ο
θρόνος αυτός, (ο ίδιος θρόνος),
ανήκει στον Θεό και στο Αρνίο,
τον Ιησού Χριστό.
Προσέξτε επίσης, πώς
διατυπώνει ο Ιωάννης τα εδάφια 3 και 4: "3 Και παν κατάθεμα
ουκ έσται εκεί και ο θρόνος
του Θεού και του Αρνίου εν
αυτή έσται και οι δούλοι
αυτού λατρεύσουσιν αυτώ. 4 Και όψονται το
πρόσωπον αυτού και το
όνομα αυτού επί των
μετώπων αυτών"
Αφού ο Θεός και το
Αρνίο είναι ΔΥΟ, γιατί μετά ο
Ιωάννης λέει: "οι δούλοι
αυτού"; "λατρεύσουσιν
αυτώ"; "το
πρόσωπον αυτού"; "το
όνομα αυτού"; Εδώ ο
Ιωάννης ΣΥΓΧΕΕΙ ΤΟΝ ΘΕΟ ΚΑΙ ΤΟ
ΑΡΝΙΟ. Είναι μάλιστα σημαντικό
να θυμηθούμε τι γράφει στην Αποκάλυψη 14/ιδ΄
1: "Και
είδον, και ιδού το αρνίον
εστηκός επί το όρος Σιών, και
μετ' αυτού 144.000, έχουσαι το
όνομα αυτού και το όνομα τού
Πατρός αυτού γεγραμμένον επί
τών μετώπων αυτών". Εδώ ξεκαθαρίζει ότι και
το Αρνίο και ο Πατέρας, έχουν ΤΟ
ΙΔΙΟ ΟΝΟΜΑ. Αν μιλούσε για δύο
ονόματα, θα έλεγε:
"γεγραμμένα". Όμως εδώ
λεει: "γεγραμμένον", στον
Ενικό, πράγμα που σημαίνει ότι
μιλάει για ΕΝΑ ΟΝΟΜΑ κοινό και
στους δύο. Ο Ιωάννης αφομοιώνει
εδώ πλήρως τον Πατέρα με τον
Υιό ως Θεό. Είναι εμφανής η
σύνδεση τών δύο εδαφίων.
Ας συνεχίσουμε όμως
με στο κεφάλαιο 22/κβ΄ που
εξετάζουμε, με τα εδάφια 6 και 7:
6 Και είπέν μοι:
"Ούτοι οι λόγοι πιστοί και
αληθινοί και Κύριος ο Θεός
των πνευμάτων των προφητών
απέστειλεν τον άγγελον
αυτού δείξαι τοις δούλοις
αυτού α δει γενέσθαι εν τάχει. 7 Και ιδού
έρχομαι ταχύ. Μακάριος ο
τηρών τους λόγους της
προφητείας του βιβλίου
τούτου".
Λέει: "είπέν
μοι". Ποιος τού μίλησε
τού Ιωάννη εδώ;
Το εδάφιο 7 μας
βοηθάει να καταλάβουμε, ότι
αυτός που μιλάει εδώ, είναι ο
Ιησούς Χριστός. Αυτός είναι που
"έρχεται ταχύ". Αυτό
φαίνεται από τις συνεχείς
επαναλήψεις τής ίδιας φράσης
από τον Χριστό στη συνέχεια,
και ειδικά στο τέλος τού
κεφαλαίου, όπου λέει: "Ναι, έρχομαι
ταχύ!" Και ο
Ιωάννης τού απαντάει: "Αμήν! Ναι,
έρχου Κύριε Ιησού!"
Παρ' όλα αυτά, κάποιοι
μπερδεύονται. Αν και ΟΛΟΙ
συμφωνούν εδώ ότι μιλάει ο
Χριστός, επειδή δεν έχουν
προσέξει το συμφραζόμενο τών
λόγων αυτών, και δεν έχουν
εξετάσει το περιβάλλον τού
Ιωάννη στην όραση αυτή,
θυμούνται μόνο τον άγγελο, και
νομίζουν ότι τα λόγια αυτά τα
λέει ο άγγελος εκ μέρους τού
Χριστού. Επειδή νομίζουν ότι ο
Ιωάννης εκεί βλέπει μόνο τον
άγγελο που του δείχνει την
όραση. Αν όμως τα λόγια αυτά τα
έλεγε ο άγγελος, δεν θα έλεγε: "απέστειλεν τον
άγγελον αυτού", θα έλεγε: "με
απέστειλε". Και ούτε θα
έλεγε: "έρχομαι
ταχύ". Θα έλεγε:
"έρχεται ταχύ". Άρα
κάποιος άλλος είναι αυτός που "είπεν"
τού Ιωάννη αυτά τα λόγια.
Όπως θα θυμόσαστε,
είδαμε ότι εκτός από τον
άγγελο, στο οπτικό πεδίο
τού Ιωάννη υπάρχει ακόμα ο
ΘΡΟΝΟΣ τού Θεού και τού Αρνίου.
Και δεν μιλάει στον Ιωάννη μόνο
άγγελος. Του μιλάει και κάποιος
από το θρόνο, όπως ήδη συνέβει
πάλι στο 21/κα΄
5-8 που είδαμε πριν.
Και στο θρόνο υπάρχει και ο
Θεός και το Αρνίο!!! Έτσι,
δεν είναι ανάγκη να κάνουμε
αυτούς τους παράλογους
συλλογισμούς, ότι δήθεν ο
Χριστός μιλάει στον Ιωάννη
μέσω τού αγγέλου. Του μιλάει
άμεσα από τον θρόνο. Άλλωστε, ο
άγγελος στον Ιωάννη κυρίως
ΕΔΕΙΧΝΕ, ενώ ο Θρόνος κυρίως
ΜΙΛΟΥΣΕ, όπως φαίνεται στη
συνέχεια:
8
Καγώ
Ιωάννης ο ακούων και
βλέπων ταύτα και ότε ήκουσα
και έβλεψα έπεσον
προσκυνήσαι έμπροσθεν των
ποδών του αγγέλου του
δεικνύοντός μοι ταύτα. 9
Και
λέγει μοι: "Όρα μη!
Σύνδουλός σου ειμί, και των
αδελφών σου των προφητών, και
των τηρούντων τους λόγους του
βιβλίου τούτου. Τω Θεώ
προσκύνησον".
Προσέξτε εδώ, ότι ενώ
δηλώνει πως "άκουγε και
έβλεπε", για τον άγγελο
λέει: "τού
δεικνύοντός μοι ταύτα". Δεν λέει "τού
λέγοντός μοι", γιατί άλλος
ήταν Αυτός που τού μίλησε, και
όχι ο άγγελος. Εδώ λοιπόν, ο
άγγελος μιλάει, όχι για να του
εξηγήσει κάτι, (γιατί η δουλειά
του ήταν να του "δείχνει"
και όχι να του μιλάει), αλλά για
να τον αποτρέψει να τον
προσκυνήσει. Ήδη ο Ιωάννης από
ευγνωμοσύνη και θαυμασμό γι'
αυτά που έβλεπε, θέλησε να
τιμήσει τον άγγελο
προσκυνώντας τον ΤΙΜΗΤΙΚΑ,
γιατί αλοίμονο αν ο απόστολος
δεν γνώριζε ότι μόνο ο Θεός
λατρεύεται! Όμως ο άγγελος, από
ταπεινότητα, δεν δέχτηκε
ούτε αυτή την τιμητική
προσκύνηση από τον απόστολο
και προφήτη τού Θεού, γιατί τον
θεωρούσε "σύνδουλό"
του, και τον παρακίνησε να
προσκυνήσει τον Θεό που τον
είχε στείλει.
Όμως από το επόμενο
εδάφιο, το 10, πάλι κάποιος αρχίζει να
μιλάει, γιατί το εδάφιο αυτό
ξεκινάει με τις λέξεις: "Και λέγει μοι".
Ούτε εδώ όμως
είναι ο άγγελος αυτός που
μιλάει. Γιατί όπως είπαμε ο
άγγελος ΜΟΝΟ ΔΕΙΧΝΕΙ τα
σχετικά με την όραση. Αυτός
που πάντα μιλάει για να πει
κάτι αποκαλυπτικό, είναι
κάποιος από το θρόνο. Όταν
βρίσκουμε τη φράση: "Και
λέγει μοι", είτε έχουμε
αλλαγή προσώπου ομιλούντος,
είτε αλλαγή στη φυσική ροή τού
λόγου. Ας δούμε όμως τα εδάφια
πάλι, για να διαπιστώσουμε
καθαρά πλέον ποιος είναι αυτός
που μιλάει εδώ:
10
Και λέγει
μοι: Μη σφραγίσης τους
λόγους της προφητείας του
βιβλίου τούτου, ο καιρός γαρ
εγγύς εστίν. 11
Ο αδικών
αδικησάτω έτι, και ο ρυπαρός
ρυπαρευθήτω έτι, και ο δίκαιος
δικαιοσύνην ποιησάτω έτι, και ο
άγιος αγιασθήτω έτι. 12
Ιδού
έρχομαι ταχύ, και ο μισθός
μου μετ' εμού, αποδούναι εκάστω
ως το έργον έσται αυτού. 13
Εγώ το Α και το Ω, ο
πρώτος και ο έσχατος, η αρχή και
το τέλος. 14 Μακάριοι οι
πλύνοντες τας στολάς αυτών, ίνα
έσται η εξουσία αυτών επί το
ξύλον της ζωής και τοις πυλώσιν
εισέλθωσιν εις την πόλιν. 15
Έξω
οι κύνες και οι φαρμακοί και οι
πόρνοι και οι φονείς και οι
ειδωλολάτραι και πας φιλών και
ποιών ψεύδος. 16 Εγώ Ιησούς έπεμψα τον
άγγελόν μου, μαρτυρήσαι
υμίν ταύτα επί ταις εκκλησίαις εγώ ειμί η ρίζα και
το γένος Δαυίδ ο αστήρ ο
λαμπρός ο πρωινός.
Το εδάφιο 12,
ξεκαθαρίζει πάλι ποιος μιλάει,
καθώς λέει ο Χριστός: "Ιδού έρχομαι ταχύ". Αυτός ήταν και πριν
που είπε τα ίδια λόγια, και
αυτός πάλι στο τέλος λέει: "Ναι, έρχομαι
ταχύ!" Και ο
Ιωάννης τού απαντάει: "Αμήν! Ναι,
έρχου Κύριε Ιησού!" Σε αυτό δεν μένει
πια αμφιβολία ότι μιλάει ο
Χριστός. Και βλέπουμε, ότι όταν
αλλάζει το πρόσωπο που μιλάει,
πάντα διευκρινίζεται από το
κείμενο με λόγια σαν το: "και
λέγει μοι". Αλλά αυτό θα το
δούμε και παρακάτω ακόμα πιο
καθαρά. Γιατί κάποιοι
αιρετικοί, για να ξεφύγουν από
τη μέγγενη τού εδαφίου αυτού,
λένε έτσι αυθαίρετα, ΧΩΡΙΣ ΝΑ
ΤΟ ΔΕΙΧΝΕΙ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ, ότι στο
αμέσως επόμενο εδάφιο, στο 13, μιλάει ξαφνικά ο Πατέρας,
και όχι ο Υιός. Όμως κάτι τέτοιο
είναι εντελώς αυθαίρετο,
παράλογο, και χαλάει τη φυσική
ροή τού κειμένου. Αν μιλούσε ο
Πατέρας αμέσως μετά τον Υιό, θα
έλεγε: "και λέγει μοι",
όπως κάνει πάντα, όταν αλλάζει
το πρόσωπο που μιλάει. Εδώ
όμως ΔΕΝ ΛΕΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΤΕΤΟΙΟ!
Συνεχίζει, δείχνοντας ότι
μιλάει ο ίδιος που μιλούσε και
πριν. Όποιος λέει ότι εδώ
αλλάζει το ομιλούν πρόσωπο,
ΠΡΟΣΘΕΤΕΙ ΣΤΗΝ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ κάτι
που δεν υπάρχει, με όλες τις
συνέπειες γι' αυτόν, που γράφει
παρακάτω.
Όμως
υπάρχουν και άλλες αποδείξεις
στο χωρίο αυτό, ότι ο ίδιος
ο Χριστός είναι που μιλάει,
και ότι δεν εναλάσσεται με τον
Πατέρα. Προσέξτε την συνεχή
χρήση τής λέξης: "ΕΓΩ".
Πρόκειται για μια λέξη που
δείχνει ΕΞΟΥΣΙΑ, και που
χρησιμοποιείται στα εδάφια 13 ως 16, τρεις φορές!
Λέει: "Εγώ το Α και το Ω", "Εγώ Ιησούς
έπεμψα τον
άγγελόν μου" και "εγώ ειμί η ρίζα και
το γένος Δαυίδ".
Ειδικά εκεί που λέει:
"Εγώ Ιησούς
έπεμψα τον άγγελόν μου", είναι
ΚΑΤΑΠΕΛΤΗΣ για τους αιρετικούς
που διαστρέφουν το κείμενο. Τα
ίδια λόγια είδαμε πριν από
λίγο, στο εδάφιο 6:
"Κύριος
ο Θεός των πνευμάτων των
προφητών απέστειλεν τον
άγγελον αυτού" Μόνο που εδώ τον
άγγελό Του, τον στέλνει "Κύριος ο Θεός". Για μια φορά
ακόμα ΤΑΥΤΙΖΕΙ εδώ ο Ιωάννης
τον Θεό με τον Ιησού. Δεν
μπορούν λοιπόν να ξεφύγουν
λέγοντας ότι δήθεν μιλάει ο
Πατέρας όταν λέει: "Εγώ το Α
και το Ω". Γιατί και ο Πατέρας
και ο Υιός ενοποιούνται όταν
μιλάμε για Τον Θεό στη σκέψη
τού Ιωάννη (παράβαλλε και με Α΄ Ιωάννου 5/ε΄ 20: "Οίδαμεν δε ότι ο Υιός
τού Θεού ήκει, και έδωκεν ημίν
διάνοιαν ίνα γινώσκομεν τον
αληθινόν. Και εσμεν εν τω
αληθινώ, εν τω Υιώ Αυτού Ιησού
Χριστώ. Ούτός εστιν ο αληθινός
Θεός και ζωή αιώνιος").
Όμως υπάρχει
και άλλη απόδειξη από το
κείμενο τού εδαφίου 13 που είδαμε. Το εδάφιο
λέει: "Εγώ
το Α και το Ω, ο πρώτος και ο
έσχατος, η αρχή και το τέλος".
Όμως τα
ίδια λόγια λέει στην αρχή τής
Αποκάλυψης για τον Υιό: Αποκάλυψις 1/α΄
17,18:
"...και έθηκεν
την δεξιάν αυτού επ' εμέ λεγων:
Μη φοβού! Εγώ ειμι ο πρώτος
και ο έσχατος, και ο ζων,
και εγενόμην νεκρός, και ιδού
ζων ειμί εις τους αιώνας τών
αιώνων..."
Βλέπετε τις
ομοιότητες; Αυτός που κάποτε
έγινε νεκρός, (ο Υιός), λεει πάλι
τα ίδια λόγια που βλέπουμε στο
εξεταζόμενο εδάφιο Αποκάλυψις 22/κβ΄
13! Πάλι
χρησιμοποιεί το ΕΓΩ,
που δείχνει την εξουσία Του,
και πάλι αναφέρεται ως Ο
ΠΡΩΤΟΣ ΚΑΙ Ο ΕΣΧΑΤΟΣ. Αν
είναι ο πρώτος και ο έσχατος ο
Πατέρας, πώς είναι ταυτόχρονα
και ο Υιός; Δεν μπορεί να είναι
και οι δύο "ο πρώτος και ο έσχατος", και ο Πατέρας
και ο Υιός, αν δεν αποτελούν τον
ίδιο Θεό. Δεν λέει: "οι πρώτοι
και οι έσχατοι", ούτε λέει:
"από τους πρώτος και από τους
έσχατους". Χρησιμοποιεί το ΟΡΙΣΤΙΚΟ
ΑΡΘΡΟ "Ο". Άρα ένας είναι ο πρώτος
και ο έσχατος.
Μόνο ένας
τυφλός ή ένας φανατικός σε
βαθμό ασέβειας δεν θα έβλεπε
ότι εδώ το Α και το Ω είναι ο
Χριστός.
Ας
συνεχίσουμε όμως στο 17: "Και το Πνεύμα
και η νύμφη λέγουσιν:
"Έρχου!" Και ο ακούων
ειπάτω: "Έρχου!" Και ο
διψών ερχέσθω, ο θέλων
λαβέτω ύδωρ ζωής δωρεάν"
Συνεχίζει εδώ ο ("ερχόμενος
ταχέως") Χριστός να
μιλάει, πληροφορώντας μας ότι
το Πνεύμα και η Νύμφη του λένε:
"Έλα!", και μας παροτρύνει,
όποιος ακούει, να πει κι αυτός
μαζί τους: "Έλα!". Μάλιστα
για όσους πάλι μπερδεύονται
και λένε ότι εδώ ο Ιωάννης
αφηγείται τα λόγια αυτά, λέμε
πάλι, ότι αφ' ενός δεν λεει: "και λέγει
μοι", οπότε πάλι ο
Χριστός συνεχίζει να λέει τα
λόγια αυτά, και επιπλέον λέει: "και ο διψών ερχέσθω". Τι σημαίνει: "ερχέσθω";
Να πάει σε ποιον; Μα φυσικά σε
αυτόν που δίνει "το ύδωρ τής
ζωής", όχι στον Ιωάννη. Ο
Ιωάννης δεν θα έλεγε:
"ερχέσθω". Θα έλεγε: "να
πάει". Άρα μιλάει Αυτός στον
οποίο πρέπει να πάει όποιος
θέλει αυτό το "ύδωρ". Και
ποιος είναι Αυτός; Μα φυσικά ο
Χριστός, σύμφωνα (πάλι) με τον
Ιωάννη, στο Ιωάννης 4/δ΄ 13,14: "Απεκρίθη Ιησούς
και είπεν αυτή: Πας ο πίνων εκ
του ύδατος τούτου διψήσει
πάλιν. Ος δ' αν πίη εκ του
ύδατος ου εγώ δώσω αυτώ, ου μη
διψήση εις τον αιώνα, αλλά το
ύδωρ ό δώσω αυτώ,
γενήσεται εν αυτώ πηγή ύδατος,
αλλομένου εις ζωήν αιώνιον". Ο Χριστός λοιπόν
είναι αυτός που δίνει το
"ύδωρ τής ζωής". Αυτός
είναι που μιλάει, και προς
αυτόν πρέπει να πάει όποιος
θέλει το "ύδωρ" τής ζωής.
Όμως δεν τελειώσαμε!
Υπάρχουν κι άλλα
"χαστούκια" για τους
αιρετικούς που παρερμηνεύουν
το κείμενο τής Αγίας Γραφής.
Θυμόσαστε πού είδαμε πάλι πιο
πριν, στην αρχή τής μελέτης μας
αυτής, για το "ύδωρ τής
ζωής"; Το είδαμε στην αρχή
τής όρασης τού θρόνου, στο: Αποκάλυψις 21/κα΄
5-8: "Και είπεν ο καθήμενος
επί τω θρόνω: Ιδού καινά ποιώ
πάντα. Και λέγει: Γράψον, ότι
ούτοι οι λόγοι πιστοί και
αληθινοί εισιν. Και είπέν μοι:
Γέγοναν. Εγώ το Άλφα και το
Ω, η αρχή και το τέλος. Εγώ τω
διψώντι δώσω εκ τής πηγής τού
ύδατος τής ζωής δωρεάν. Ο νικών
κληρονομήσει ταύτα, και
έσομαι αυτώ Θεός και αυτός
έσται μοι υιός". Βλέπετε ποιος
είναι ο Χριστός; Βλέπετε ποιος
μιλούσε από το θρόνο; Βλέπετε
ποιος δίνει το νερό τής ζωής;
Βλεπετε ποιος είναι το Α και το
Ω; Είναι Ο ΘΕΟΣ. (Ή μήπως ο
Ιωάννης δεν ήξερε τι έγραφε;)
Αλλά και
αλλού η Αποκάλυψις μιλάει με τα
ίδια λόγια. Στο Αποκάλυψις 1/α΄ 8: "Εγώ ειμί το άλφα και το
ω, λέγει Κύριος ο Θεός, ο Ων και
ο Ην και ο
Ερχόμενος, ο Παντοκράτωρ".
Βλέπετε ότι
ο "Ερχόμενος" είναι Ο ΘΕΟΣ;
Μήπως είναι σύμπτωση που λέει:
"ερχόμενος"; Για ποιον
ερχόμενο μιλούσαμε τόση ώρα;
Πώς τελειώνει το τελευταίο
κεφάλαιο τής Αποκάλυψης που
εξετάζουμε;
20 Λέγει ο μαρτυρών ταύτα:
"Ναι, έρχομαι
ταχύ!"
"Αμήν! Ναι, έρχου Κύριε Ιησού!"
Ας δούμε
όμως πάλι πιο προσεκτικά τα
εδάφια 18 -
20 τού
κεφαλαίου που εξετάζουμε:
18
Μαρτυρώ
εγώ παντί τω ακούοντι τους
λόγους της προφητείας του
βιβλίου τούτου. Εάν τις επιθή
επ' αυτά, επιθήσαι ο Θεός επ'
αυτόν τας επτά πληγάς τας
γεγραμμένας εν τω βιβλίω τούτω.
19 Και
εάν τις αφελή από των λόγων του
βιβλίου της προφητείας ταύτης,
αφελοί ο Θεός το μέρος αυτού
από του ξύλου της ζωής, και εκ
της πόλεως της αγίας των
γεγραμμένων εν τω βιβλίω τούτω. 20
Λέγει ο
μαρτυρών ταύτα: "Ναι,
έρχομαι ταχύ!"
Πολλοί
νομίζουν ότι εδώ μιλάει ο
Ιωάννης. Όμως ΚΑΙ ΕΔΩ πάλι ο
Χριστός μιλάει. Πρώτον επειδή
δεν μας λέει ότι μιλάει κάποιος
άλλος, αλλά συνεχίζει ο ίδιος
που μιλούσε πριν. Το "εγώ" που αναφέρει
στην αρχή, ("Μαρτυρώ εγώ..."), δεν είναι
δυνατόν να αποδοθεί στον
Ιωάννη, για τους εξής λόγους:
1.
Στο 20 εδάφιο, μας λέει
σαφέστατα ποιος είναι ο "μαρτυρών
ταύτα".
Είναι ο Χριστός, και όχι ο
Ιωάννης. Ποια "ταύτα"; Μα φυσικά
αυτά που μόλις
"μαρτυρήθηκαν", τα
προηγούμενα λόγια.
2.
Το "εγώ" που αναφέρεται,
δεν είναι δυνατόν να αποδοθεί
στον Ιωάννη, επειδή υπονοεί
ΕΞΟΥΣΙΑ. Όμως ο Ιωάννης, όχι
μόνο δεν φανερώνει μια τέτοια
τάση να προβάλλει το "εγώ"
του, αλλά αντιθέτως, μόλις προ
ολίγου, επεχείρησε να
προσκυνήσει για δεύτερη φορά
τον άγγελο. Ο ίδιος ο Ιωάννης,
στην Αποκάλυψη, όποτε
χρησιμοποιεί το "εγώ",
αναφέρει: "εγώ ο Ιωάννης"
(δες π.χ. στο εδ. 8).
Αυτό σημαίνει ότι χρησιμοποιεί
το "εγώ" του όχι με
εξουσία, αλλά μόνο για
αναγνώριση. Μόνο μια φορά το
χρησιμοποιεί χωρίς το όνομά
του, αλλά εκεί λέει: "εγώ έκλαιγα". (Αποκάλυψις 5/ε΄ 4). Εκεί δεν υπήρχε
θέμα εξουσίας, αλλά μάλλον
αδυναμίας, κάτι που δένει
πλήρως με την ταπεινή
ψυχολογία τού Ιωάννη καθώς
λάμβανε την Αποκάλυψη.
3.
Το "εγώ", στο κεφάλαιο
αυτό, συναντάται να το λέει κατ'
εξακολούθησιν ο Χριστός, σε όλο
το κεφάλαιο, με την εξουσία που
τον διακρίνει από τον θρόνο.
Έτσι, κι εδώ σε Αυτόν πρέπει να
αποδοθεί. Η δικαιολογία ότι
δήθεν ο Χριστός "δεν είχε
ανάγκη να τα μαρτυρήσει
αυτά", είναι αστεία, καθώς
όχι μόνο στο 20 τα
μαρτυράει, αλλά επίσης η ανάγκη
είναι ΔΙΚΗ ΜΑΣ και όχι δική Του.
Όμως εδώ
τίθεται το εξής ερώτημα: "Αν
ο Χριστός μιλάει εδώ, και αν στη
σκέψη τού Ιωάννη ταυτίζεται με
τον Θεό όπως είπαμε πιο πριν,
γιατί μιλάει για τον Θεό ως
προς τρίτο πρόσωπο;"
Το ίδιο θα
μπορούσαμε επίσης να
ερωτηθούμε και στο εδάφιο 6 που εξετάσαμε. Εκεί
είχαμε πει, ότι δεν ήταν ο
άγγελος που μιλούσε, (εκτός τών
άλλων, και) επειδή μιλάει για
"τον άγγελο" σε τρίτο
πρόσωπο. Στο ίδιο εκείνο εδάφιο
όμως, αναφέρει και "τον
Θεό" σε τρίτο πρόσωπο. Γιατί
λοιπόν συμβαίνει αυτό αν
μιλάει ο Χριστός, και αν ο
Χριστός είναι επίσης "ο
Θεός";
Η απάντηση
βρίσκεται στα εδάφια 22/κα΄ 1 και 3. Εκεί μιλάει για
"τον Θεό
και για το Αρνίο". Όταν μιλάει για το
Αρνίο, υπονοείται η ΘΥΣΙΑ
τού Χριστού για εμάς. Όμως ο
Χριστός πέθανε ΩΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ, και
όχι ως Θεός, καθώς ως Θεός είναι
άτρεπτος και αθάνατος. Τα
εδάφια αυτά λοιπόν, μιλούν ΓΙΑ
ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΗ ΘΕΪΚΗ
ΦΥΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ. Και αυτό
που παριστάνεται εδώ, δεν είναι
απλώς ο Πατέρας και ο Υιός, αλλά
Ο ΘΕΟΣ ΚΑΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ Υιός. Γι'
αυτό βλέπουμε να μιλάει ο
άνθρωπος Χριστός για την Θεϊκή
του φύση, ως Τον Θεό σε τρίτο
πρόσωπο. Αντιθέτως όμως ο
άγγελος, είχε μόνο την αγγελική
του φύση, και έτσι δεν είναι
δυνατόν να αναφέρεται στον
εαυτό του σε τρίτο πρόσωπο όπως
κάνει η ανθρώπινη φύση τού
Χριστού για τη Θεϊκή Του φύση.
Ξέρουμε ότι
είναι δύσκολο να το καταλάβουν
αυτό κάποιοι που έμαθαν να
θεωρούν τον Χριστό μόνο ως
άνθρωπο ή μόνο ως Θεό και όχι ως
Θεάνθρωπο. Όμως όσοι νομίζουν
ότι ο Χριστός μετά την ανάστασή
του έπαψε να είναι άνθρωπος, ας
θυμηθούν ότι στην Αγία Γραφή
λέει: "εις
γαρ Θεος εις και μεσιτης Θεου
και ανθρωπων ανθρωπος
Χριστος Ιησους" (Α΄ Τιμόθεον 2/β΄ 5). Και αυτό το λέει
ΜΕΤΑ την ανάληψη τού Χριστού.
Δεν ήταν μόνο, αλλά ΕΙΝΑΙ
άνθρωπος. Διατηρεί την
ανθρώπινη φύση δοξασμένη και
αφθαρτοποιημένη.
Επειδή όμως
αυτό το ζήτημα είναι σχετικό με
το θέμα μας, θα δούμε ένα
σχετικό εδάφιο, που αυτό το
δείχνει πολύ αναλυτικά και
περιγραφικά:
Δανιήλ 7/ζ΄
9,13:
"Εθεώρουν έως
ότου οι θρόνοι ετέθησαν, και ο
Παλαιός τών ημερών εκάθισε, τού
οποίου το ένδυμα ήτο λευκόν
ως χιών, και αι τρίχες
τής κεφαλής αυτού ως μαλλίον
καθαρόν. Ο θρόνος
Αυτού ήτο ως φλοξ
πυρός. Οι τροχοί αυτού ως
πυρ καταφλέγον... Είδον εν
οράμασι νυκτός, και ιδού, ως Υιός
ανθρώπου ήρχετο μετά
τών νεφελών τού ουρανού,
και έφθασεν έως τού Παλαιού τών
ημερών, και εισήγαγον αυτόν
ενώπιον αυτού. Και εις αυτόν
εδόθη η εξουσία, και η δόξα, και
η βασιλεία, δια να
λατρεύωσιν αυτόν πάντες
οι λαοί, τα έθνη και οι
γλώσσαι..."
Προσέξτε
πόσο σχετική είναι αυτή η όραση
τού Δανιήλ με την όραση τού
Ιωάννη που εξετάζουμε. Κατ'
αρχήν έχουμε κι εδώ τον ουράνιο
θρόνο. Και μας περιγράφει
ποιος καθόταν εκεί. Ποιος ήταν
εκεί; Ο Θεός Πατέρας;
Όχι!!! Στην
Αποκάλυψη μας λέει καθαρά
ποιος ήταν ο Παλαιός τών
Ημερών:
Αποκάλυψις
1/α΄ 12-15,17,18:
"Και
επέστρεψα βλέπειν την φωνήν
ήτις ελάλει μετ' εμού. Και
επιστρέψας είδον επτά λυχνίας
χρυσάς, και εν μέσω τών λυχνιών
όμοιον υιόν ανθρώπου,
ενδεδυμένον ποδήρη και
περιεζωσμένον προς τοις
μαστοίς ζώνην χρυσάν. Η δε
κεφαλή αυτού και αι τρίχες
λευκαί ως έριον λευκόν, ως χιών,
και οι οφθαλμοί αυτού ως
φλοξ πυρός, και οι πόδες
αυτού όμοιοι χαλκολιβάνω, ως εν
καμίνω πεπυρωμένης, και
η φωνή αυτού ως φωνή υδάτων
πολλών... και ότε είδον αυτόν
έπεσα προς τους πόδας αυτού ως
νεκρός. Και έθηκεν την δεξιάν
αυτού προς εμέ λέγων: "Μη
φοβού! Εγώ ειμι ο πρώτος
και ο έσχατος, και ο ζων,
και εγενόμην νεκρός
και ιδού ζων ειμί εις τους
αιώνας τών αιώνων..."
Θυμόσαστε
αυτό το εδάφιο; Το τελευταίο
του μέρος το είδαμε και πριν.
Εδώ όμως ξεκαθαρίζεται ότι ο
"υιός τού ανθρώπου" είναι
ο "Παλαιός τών Ημερών" τού
Δανιήλ (ως ο Πρώτος και
ο Έσχατος που είναι). Κάντε μια
σύγκριση τών χαρακτηριστικών
τους. Δεν θα αναφερθούμε
εκτενώς σε αυτά τα
χαρακτηριστικά, καθώς αυτό θα
απαιτούσε μια άλλη εξ' ίσου
εκτενή μελέτη με αυτή που ήδη
κάνουμε. Θα σταθούμε μόνο στα
εξής: Εκτός από τα όμοια
χαρακτηριστικά που είδαμε, θα
προσέξατε ότι στον Δανιήλ, στον
Υιό τού ανθρώπου (δηλαδή την
ανθρώπινη φύση τού Ιησού
Χριστού), δίνεται η εξουσία να τον
ΛΑΤΡΕΥΟΥΝ οι άνθρωποι. Όμως μόνο τον
Θεό επιτρέπεται να λατρεύουμε!
Άρα ο Υιός τού ανθρώπου, είναι ο
ίδιος ο Θεός που έγινε άνθρωπος
για εμάς.
Μα τότε, αν
στην Αποκάλυψη ο Υιός τού
ανθρώπου ταυτίζεται με τον
Παλαιό τών Ημερών, γιατί στον
Δανιήλ αναφέρεται ξεχωριστά ο
Παλαιός τών Ημερών, από τον
"Υιό τού ανθρώπου"; Μια πιο
προσεκτική ματιά θα μας το
δείξει:
Προσέξτε,
ότι ο Υιός τού ανθρώπου φτάνει "έως τού
Παλαιού τών ημερών". Ούτε πιο πάνω,
ούτε πιο κάτω. Μάλιστα φθάνει
εκεί "επί
τών νεφελών". Μήπως θυμόσαστε πώς
αναλήφθηκε ο Χριστός στον
ουρανό; Ας το δούμε στο Πράξεις 1/α΄ 9: "Και ταύτα
ειπών βλεπόντων αυτών επήρθη,
και νεφέλη υπέλαβεν αυτόν από
τών οφθαλμών αυτών". Στις Πράξεις, μας
δείχνει τι έγινε μέχρι τη
στιγμή που τον άρπαξαν οι
νεφέλες. Στον Δανιήλ, μας
δείχνει προφητικά τι συνέβη
μετά ακριβώς από αυτό που
είδαμε στις Πράξεις. Οι
νεφέλες, έφεραν την ανθρώπινη
φύση τού Χριστού ΣΤΟ ΥΨΟΣ ΤΗΣ
ΘΕΪΚΗΣ. Αυτό σημαίνει ότι
"κάθισε στα δεξιά τού
Θεού". Δόθηκε στην
νικήτρια ανθρώπινη φύση τού
Χριστού, ΙΣΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΜΕ ΤΗ
ΘΕΪΚΗ ΦΥΣΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΛΟΓΟΥ.
Όταν λοιπόν βλέπουμε τον Υιό
τού Ανθρώπου να φτάνει ως τον
Παλαιό τών Ημερών, αυτό ακριβώς
μας δείχνει: Ότι στην
ανθρώπινη φύση τού Χριστού,
δόθηκε ΘΕΪΚΗ εξουσία, ΝΑ
ΛΑΤΡΕΥΕΤΑΙ ΩΣ ΘΕΟΣ, όπως ήταν
ήδη στον ουρανό η Θεϊκή του
φύση. Γι' αυτό άλλωστε τον
ονομάζει: "Υιό τού
Ανθρώπου". Για να τονίσει την
ανθρώπινη φύση του.
Τώρα
μπορούμε πλέον να καταλάβουμε
για ποιο λόγο ο Χριστός στην
Αποκάλυψη μιλάει για τον Θεό ως
προς τρίτο πρόσωπο. Επειδή
μιλάει ως άνθρωπος. Όταν όμως
μιλάει ως Θεός, αυτό το κάνει σε
πρώτο πρόσωπο, χρησιμοποιώντας
το "Εγώ".
Βεβαίως αυτό
είναι δυνατόν να το βλέπουμε
όχι μόνο μεταξύ τής Θεϊκής και
ανθώπινης φύσης τού Ιησού
Χριστού, αλλά και μεταξύ τών
τριών προσώπων τής Αγίας
Τριάδος. Ας δούμε ένα σχετικό
με το θέμα μας παράδειγμα, στο Ησαϊας 48/μη΄ 12-16
κλπ: "Άκουσόν μου
Ιακώβ, και Ισραήλ τον οποίον Εγώ
εκάλεσα. Εγώ αυτός είμαι.
Εγώ ο πρώτος,
Εγώ και ο έσχατος. Και η
χειρ μου εθεμελίωσε
την γην, και η δεξιά μου
εμέρησε με σπιθαμήν τους
ουρανούς. Όταν καλώ αυτούς,
παρίστανται ομού. Συνάχθητε,
πάντες σεις και ακούσατε. Τις
εκ τούτων ανήγγειλε ταύτα; Ο
Κύριος (Εβραϊκά
"Γιαχβέ") ηγάπησεν αυτόν.
Όθεν θέλει εκπληρώσει το
θέλημα Αυτού επί την
Βαβυλώνα, και ο βραχίων Αυτού
θέλει είσθαι επί τους
Χαλδαίους.
Εγώ, Εγώ ελάλησα.
Ναι, εκάλεσα αυτόν. Έφερα αυτόν,
και Εγώ θέλω ευοδώσει
την οδόν αυτού. Πλησιάσατε προς
Εμέ, Ακούσατε τούτο.
Απ' αρχής δεν ελάλησα εν κρυπτώ.
Εξότου έγεινε τούτο, Εγώ
ήμουν εκεί, και τώρα Κύριος
(Γιαχβέ Εβραϊκά) ο Θεός
απέστειλεν Εμέ, και το Πνεύμα
Αυτού".
Βλέπετε τα 3
πρόσωπα τής Αγίας Τριάδος εδώ;
Μιλάει ο Γιαχβέ Υιός σε πρώτο
πρόσωπο ως "ο
πρώτος και ο έσχατος", και μάλιστα
χρησιμοποιώντας κατ'
επανάληψιν το "Εγώ"
τής εξουσίας Του, και μετά
μιλάει σε τρίτο πρόσωπο για τον
Γιαχβέ Πατέρα. Και ξαναρχίζει
να μιλάει σε πρώτο πρόσωπο για
τον εαυτό Του, και τελειώνει με
το εκπληκτικό, ότι Τον ίδιο τον
Γιαχβέ Υιό, τον έστειλε ο
Γιαχβέ Πατέρας και το Πνεύμα
Του. Μάλιστα, ενώ
ο Γιαχβέ Πατέρας και το Πνεύμα
Του είναι δύο πρόσωπα, λέει: "απέστειλεν", στον Ενικό!
Όμως όλα αυτά οι διαστροφείς
τού Ιερού Κειμένου τής Αγίας
Γραφής, τα περνούν απαρατήρητα.
Λες και ο Θεός ενέπνευσε να
γραφτούν χωρίς λόγο έτσι.
Τίποτα στην
Αγία Γραφή δεν είναι τυχαίο.
Ούτε ακόμα οι αφηγήσεις! Όλα
μαρτυρούν ότι ο Ιησούς
Χριστός είναι το Α και το Ω.
Ας δούμε ένα ακόμα παράδειγμα,
όπως το κατανόησαν οι
Χριστιανοί τού πρώτου και
δευτέρου αιώνα:
Μόλις οι
Ισραηλίτες πέρασαν την Ερυθρά
Θάλασσα, τους περίμενε μία άλλη
δοκιμασία: Τα στρατεύματα τού
Αμαλήκ. Ακολουθεί η αφήγηση:
Έξοδος
17/ιζ΄ 10 - 13: ΄΄Και
εξελθών (ο Ιησούς τού Ναυή)
παρετάξατο τω Αμαλήκ. Και
Μωυσής και Ααρών και Ώρ
ανέβησαν επί την κορυφήν τού
βουνού. Και εγένετο όταν
επήρε Μωυσής τας χείρας,
κατίσχυεν Ισραήλ, όταν δε
καθήκε τας χείρας, κατίσχυεν
Αμαλήκ. Αι
δε χείρες Μωυσή βαρείαι, και
λαβόντες λίθον υπέθηκαν υπ'
αυτόν, και εκάθητο υπ' αυτού και
Ααρών και Ώρ εστήριζον τας
χείρας αυτού, εντεύθεν εις, και
εντεύθεν εις. Και
εγένοντο αι χείρες Μωυσή
εστηριγμέναι έως δυσμών ηλίου.
Και ετρέψατο Ιησούς τον Αμαλήκ
και πάντα τον λαόν αυτού εν
φόνω μαχαίρας΄΄.
Ας δούμε
λοιπόν τι συμβόλισαν όλα αυτά,
ώστε ο Θεός να τα κάνει να
συμβούν με αυτόν τον τρόπο:
