Είναι η αγάπη ουτοπία;

Είναι η αγάπη ουτοπία;

10 Δεκεμβρίου, 2012 — vatopaidifriend5 Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου
Είναι η αγάπη ουτοπία; Ποτέ δεν άκουσα κάποιον να μιλάει για την αγάπη των εχθρών. Φαίνεται ότι το μυαλό του συγχρόνου ανθρώπου δεν μπορεί να δεχθεί ότι είναι δυνατόν να αγαπάμε τους εχθρούς μας.

Προφανώς ο σύγχρονος άνθρωπος εννοεί την αγάπη ως συναίσθημα. Γιατί η χριστιανική αγάπη των εχθρών είναι σε όλο τον κόσμο η ζωντανή πραγματικότητα. Δεν θα μπορούσε κανείς να φανταστεί έναν κόσμο, στον οποίο κανείς δεν συγχωρεί, δεν κάνει υπομονή, δεν ελπίζει…

Θα βρεις ανθρώπους με το ίδιο μυαλό στην Αθήνα ή στο Τόκιο ή στη Νέα Υόρκη.
Το μοντέλο του μυαλού του δυτικού ανθρώπου επιβλήθηκε παντού. Δεν νιώθουν όμως παντού οι άνθρωποι το ίδιο. Στην Ιαπωνία π.χ. η οποία είναι η πιο εξαμερικανισμένη χώρα του κόσμου, οι Ιάπωνες παραμένουν πιστοί στις παραδόσεις.

Το μυαλό δεν δέχεται ότι είναι εφικτή η αγάπη των εχθρών επειδή αυτό που προέχει για το δυτικό μυαλό είναι η θέληση για δύναμη, που εμποδίζει την αγάπη. Η θέληση για δύναμη τρέφει την υπερηφάνεια. Δείτε τους δικτάτορες. Η θέληση για δύναμη τους κάνει υπερφίαλους! Τα πρόσωπά τους δείχνουν ότι έχει σαλέψει το μυαλό τους από την περηφάνεια.

Ο Νίτσε δεν μπορούσε να βρει μια δικαιολογία γιατί οι χριστιανοί αγαπούν τους εχθρούς τους. Υποστήριζε πως δεν τους αγαπούν πραγματικά, αλλά μοιάζουν με εκείνους που φιλούν το χέρι που δεν μπορούν να το δαγκώσουν. Ο Νίτσε ήταν ο θιασώτης της δύναμης του υπερανθρώπου. Η θεωρία του έγινε η κοσμοθεωρία του ναζισμού. Στο τέλος τρελάθηκε όπως και πολλοί που ακολούθησαν τις ιδέες του.

Δεν εξηγείται πως η αγάπη των εχθρών δίνει τόση δύναμη στον ταπεινό άνθρωπο. Οι άγιοι της Εκκλησίας είναι το παράδειγμα της χριστιανικής αγάπης. Ο Άγιος Χριστοφόρος προσευχήθηκε για τους στρατιώτες που τον κατεδίωκαν στην έρημο για να τον σκοτώσουν και τους έσωσε από τον βέβαιο θάνατο από τη δίψα. Τελικά οι διώκτες του έγιναν μαθητές του και βαφτίστηκαν χριστιανοί.

Ο Απόστολος Παύλος αναφέρεται στη δύναμη της πίστης και στα κατορθώματα των πιστών οι οποίοι με την πίστη ” κατηγωνίσαντο βασιλείας, ειργάσαντο δικαιοσύνην, επέτυχον επαγγελιών, έφραξαν στόματα λεόντων, έσβεσαν δύναμιν πυρός, έφυγαν στόματα μαχαίρας, ενεδυναμώθησαν από ασθενείας, εγενήθησαν ισχυροί εν πολέμω..”

Αυτός που αγαπάει τους εχθρούς του βλέπει τα λάθη των άλλων σαν δικά του λάθη. Στην αγάπη για τους εχθρούς ζητάμε συγνώμην από τον Θεό σαν να είναι τα αρνητικά συναισθήματα των άλλων δικά μας. Αυτό μας δίνει τη δύναμη να τα ελέγχουμε, αντί να ελεγχόμαστε από αυτά. Παράδειγμα όταν ακούμε κάποιον που βλαστημάει ζητάμε τη συγνώμη του Θεού, σαν να βλαστημήσαμε εμείς.

Ακόμα κι η επιστήμη κι η φιλοσοφία βεβαιώνουν ότι η αγάπη για τους εχθρούς είναι ζωντανή πραγματικότητα Με τον φιλοσοφικό όρο της “ενσυναίσθησης” αποδίδεται η ψυχική και πνευματική κατάσταση στην οποία γινόμαστε ένα με τους άλλους ανθρώπους ακόμα και με τους εχθρούς μας, δίχως να χάνουμε την αίσθηση του εαυτού μας.

Τα πάντα στέγομεν, γράφει ο Απόστολος Παύλος στην επιστολή του προς τους Ρωμαίους, , ίνα μη εγκοπήν τινα δώμεν τω Ευαγγελίω του Χριστού.” Δηλαδή ” τα πάντα, υπομένουμε για να μη δημιουργήσουμε κανένα εμπόδιο στη διάδοση του Ευαγγελίου.”

Η προσωπική πείρα μας διδάσκει πως αν δεν έχουμε αγάπη για τους άλλους, δεν έχουμε αγάπη ούτε για τον Ιησού. Αυτό που θα σας διακρίνει ότι είστε μαθητές μου, είπε ο Κϋριος, είναι το να έχετε αγάπη μεταξύ σας.

Εξαρτάται λοιπόν για ποιον ζει κανείς και για ποιον πεθαίνει. Το Ευαγγέλιο κι η προσωπική πείρα των πιστών λέει πως κανένας δε ζει για τον εαυτό του και κανένας δεν πεθαίνει για τον εαυτό του. Είτε ζούμε , είτε πεθαίνουμε ανήκουμε στον Κύριο.
 Πηγή:moschoblog.blogspot.gr

«Τις δικές μας αμαρτίες πρέπει να προσέχουμε και όχι του πλησίον μας » (Αγ. Λουκά, Αρχιεπ. Κριμαίας)

«Τις δικές μας αμαρτίες πρέπει να προσέχουμε και όχι του πλησίον μας » (Αγ. Λουκά, Αρχιεπ. Κριμαίας)

12 Δεκεμβρίου, 2012 — vatopaidifriend5  Μεγάλη και φοβερή είναι αυτή η εντολή του Χριστού. Όλοι μας, αρχίζοντας από μένα, συνεχώς κρίνουμε και κατακρίνουμε ο ένας τον άλλον και γι’ αυτό θα δώσουμε λόγο στη Φοβερά Κρίση του Κυρίου και Θεού μας Ιησού Χριστού.
Θα μας κρίνει Αυτός διότι και εμείς κρίνουμε τους άλλους, ψάχνουμε να βρούμε στον πλησίον μας το παραμικρό σφάλμα ενώ τις δικές μας αμαρτίες δεν τις βλέπουμε και ούτε θέλουμε να τις σκεφτόμαστε.
Ο άγιος απόστολος Παύλος στην προς Ρωμαίους επιστολή του λέει το εξής: «Διό αναπολόγητος ει, ω άνθρωπε πας ο κρίνων εν ω γαρ κρίνεις τον έτερον, σεαυτόν κατακρίνεις· τα γαρ αυτά πράσσεις ο κρίνων, οίδαμεν δε ότι το κρίμα του Θεού έστι κατά αλήθειαν επί τους τα τοιαύτα πράσσοντας. Λογίζη δε τούτο, ω άνθρωπε ο κρίνων τους τα τοιαύτα πράσσοντας και ποιών αυτά, ότι συ εκφεύξη το κρίμα του Θεού» (Ρωμ. 2, 1-3).
Μεγάλη αλήθεια βρίσκεται σ’ αυτά τα λόγια του αποστόλου Παύλου. Δεν προσέχουμε τα δικά μας ελαττώματα και τις αμαρτίες, ενώ στους άλλους βρίσκουμε πολλά σφάλματα.
Ψάχνουμε να τα βρούμε και όταν τα βρίσκουμε, πάμε και τα διαλαλούμε σε όλον τον κόσμο. Έγινε πλέον κακή συνήθεια, μόλις μαθαίνουμε κάτι για τον πλησίον μας, να πηγαίνουμε και να το διαλαλούμε παντού. Η γλώσσα μας καίει και σπεύδουμε να πούμε στους άλλους αυτό που είδαμε και ακούσαμε.
Ξεχνάμε ότι αν εμείς κρίνουμε τους άλλους θα μας κρίνει και εμάς ο Θεός. Ξεχνάμε ότι δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να κρίνουμε τον πλησίον διότι αυτό δεν είναι δική μας υπόθεση αλλά του Θεού, ο οποίος είναι Υπέρτατος Κριτής, ο οποίος μόνος γνωρίζει την καρδιά του ανθρώπου και μπορεί να αποδώσει δικαία κρίση. Εμείς όμως κατακρίνουμε τον πλησίον και πολλές φορές με πολύ βαριά λόγια.
Δεν σκεφτόμαστε ότι ο αδελφός μας μπορεί να μετανόησε ήδη και να του αφέθηκε η αμαρτία του, επειδή μετανόησε βαθιά.
«Ώστε μη προ καιρού τι κρίνετε, έως αν έλθη ο Κύριος, ος και φωτίσει τα κρυπτά του σκότους και φανερώσει τας βουλάς των καρδιών, και τότε ο έπαινος γενήσεται εκάστω από του Θεού» (Α’ Κορ. 4, 5). Εμείς, όμως, πάντοτε βιαζόμαστε να κρίνουμε τους άλλους και δεν περιμένουμε την κρίση του Χριστού. Είμαστε κριτές του πλησίον και όχι του εαυτού μας.
Ένας σοφός του Ισραήλ, ο υιός του Σειράχ είπε: «ακήκοας λόγον; συναποθανέτω σου θάρσει, ου μη σε ρήξει» (Σειρ. 19, 10). Πολύ σπουδαία είναι αυτά τα λόγια του. Εμείς ξεχνάμε ποτέ τα σφάλματα του αδελφού μας; Πεθαίνει μαζί μας ο κακός λόγος; Όχι, ποτέ. Εμείς τον διαδίδουμε και μ’ αυτόν τον τρόπο γινόμαστε σαν τις μύγες οι οποίες κυκλοφορούν παντού και παντού μεταδίδουν την μόλυνση. Πρέπει να είμαστε όχι σαν τις μύγες αλλά σαν τις μέλισσες οι οποίες πετάνε από το ένα λουλούδι στο άλλο μαζεύοντας το μέλι. Και εμείς πρέπει να μαζεύουμε το μέλι δίνοντας σημασία μόνο στο καλό που υπάρχει στον αδελφό μας.
Γι’ αυτούς που κακολογούν και κατακρίνουν τον αδελφό τους ο ψαλμωδός και προφήτης Δαβίδ είπε: «τάφος ανεωγμένος ο λάρυγξ αυτών» (Ψαλ. 5, 10). Ανοίξτε έναν τάφο και θα δείτε τι ακαθαρσίες υπάρχουν μέσα του και τι δυσοσμία. Η ίδια δυσοσμία, πνευματική δυσοσμία, βγαίνει από το στόμα μας όταν κατακρίνουμε τον πλησίον. Στον ίδιο ψαλμό που διαβάζεται στην πρώτη Ώρα ο προφήτης λέει: «απολείς πάντας τους λαλούντας το ψευδός» (Ψαλ. 5, 7). Εμείς όμως διώχνουμε αυτούς που κακολογούν μπροστά μας τον πλησίον; Όχι, δεν τους διώχνουμε αν και έπρεπε να το κάνουμε.
Αυτό που πρέπει εμείς να κάνουμε είναι να δαμάσουμε τη γλώσσα μας. Όλοι είμαστε ένοχοι ενώπιον του Θεού και όλοι έχουμε πολλές αμαρτίες. Τις δικές μας αμαρτίες πρέπει να προσέχουμε και όχι του πλησίον μας. Είπε ο ψαλμωδός: «ου δικαιωθήσεται ενώπιόν σου πας ζων» (Ψαλ. 142, 3). Κανείς δεν είναι δίκαιος ενώπιον του Θεού, όλοι είμαστε ένοχοι. Αυτοί που κατακρίνουν τους άλλους, πολλές φορές, γίνονται και συκοφάντες επειδή τους κατηγορούν για κάτι αβάσιμο.
Ο άγιος Ιωάννης ο Ελεήμονας, Πατριάρχης Αλεξανδρείας, για να διδάξει αυτούς, που τους άρεσε να κατακρίνουν τους άλλους, διηγήθηκε μια φορά την εξής ιστορία. Σε μία πολύ μεγάλη πόλη, στην Τύρο, ζούσε κάποτε ένας μοναχός, ζούσε εκεί και μία πόρνη ονόματι Πορφυρία. Μια μέρα όταν ο μοναχός αυτός περπατούσε στο δρόμο τον πλησίασε η Πορφυρία και του είπε: «πάτερ άγιε, σώσε με όπως και ο Χριστός έσωσε κάποτε μία πόρνη». Ο άγιος εκείνος μοναχός την πήρε από το χέρι και την πήγε έξω από την πόλη. Την οδήγησε σ’ ένα γυναικείο μοναστήρι για να καθαρθεί εκεί η ψυχή της με τα δάκρυα της μετανοίας. Στο δρόμο βρήκαν ένα μωρό που οι γονείς του το είχαν αφήσει και η Πορφυρία το πήρε για να το μεγαλώσει.
Όταν αυτό έγινε γνωστό μερικοί άνθρωποι που τους άρεσε πολύ να κατακρίνουν τον πλησίον τους άρχισαν να κακολογούν την Πορφυρία, λέγοντάς της: «Μπράβο, Πορφυρία, ωραίο παιδάκι κάνατε με τον μοναχό». Και τον μοναχό τον περιφρονούσαν και τον κακολογούσαν. Ο μοναχός όμως προσευχόταν αδιαλείπτως και για την Πορφυρία και για τον εαυτό του. Ήρθε η ώρα του να πάει σε άλλο κόσμο και όταν βρισκόταν στην επιθανάτια κλίνη παρακάλεσε να του φέρουν ένα θυμιατό με αναμμένα κάρβουνα. Πήρε τα κάρβουνα και τα έβαλε πάνω στο στήθος του. Η φωτιά δεν άγγιξε ούτε το σώμα του αλλά ούτε ακόμα και τα ρούχα. Τότε είπε ο μοναχός: «Να ξέρετε εσείς που κατακρίνατε την Πορφυρία και εμένα ότι είμαι αθώος.
Η σαρκική αμαρτία δεν με έχει αγγίξει όπως δεν με άγγιξε τώρα η φωτιά αυτή».
Δεν αρκεί αυτό το παράδειγμα σ’ εκείνους που τους αρέσει να κατακρίνουν τους άλλους. Δε σταματάνε τις κακολογίες τους. Αλλοίμονό τους, όπως κρίνουν αυτοί τον πλησίον τους έτσι θα κριθούν από τον Θεό. Ο δικός μας μεγάλος άγιος, ο άγιος Δημήτριος, μητροπολίτης Ροστόβ, λέει το εξής, όταν αναφέρεται στην κατάκριση: «Μη κοιτάς τις αμαρτίες των άλλων αλλά πρόσεχε τη δική σου κακία. Διότι δεν θα δώσεις λόγο για τους άλλους αλλά μόνο για τον εαυτό σου. Δεν υπάρχει ανάγκη να προσέχεις τους άλλους, πως ζει ο καθένας και ποιές αμαρτίες κάνει. Εσύ πρόσεχε τον εαυτό σου, Ευαρεστείς τον Θεό; Μοιάζει η ζωή σου με την ζωή των αγίων; Ακολουθείς και εσύ την οδό που ακολούθησαν αυτοί στη ζωή τους; Είναι ευχάριστο μπροστά στον Θεό το έργο σου; Ο άνθρωπος που κατακρίνει τους άλλους μοιάζει με έναν πονηρό καθρέφτη, ο οποίος ενώ αντανακλά τους άλλους, τον εαυτό του δεν τον βλέπει. Μοιάζει επίσης και με ένα ακάθαρτο λουτρό το οποίο τους άλλους τους πλένει ενώ το ίδιο μένει άπλυτο.
Το ίδιο και αυτός που κρίνει τους άλλους. Βλέπει τι τρώει, τι πίνει και ποιές αμαρτίες κάνει ο καθένας, τον εαυτό του όμως δεν τον βλέπει. Στον πλησίον του βλέπει ακόμα και την παραμικρή αμαρτία. Η δική του όμως η αμαρτία, όσο μεγάλη και να είναι, γι’ αυτόν είναι σαν να μην υπάρχει. Θέλει να μην ξέρει κανείς την αμαρτία του και να μην λέει τίποτα γι’ αυτή. Ενώ ο ίδιος τους άλλους τους συκοφαντεί, τους κρίνει και τους κατακρίνει». Δεν είναι δική μας η εικόνα που δίνει ο άγιος Δημήτριος; Ασφαλώς για μας μιλάει εδώ ο άγιος και ιδιαίτερα γι’ αυτούς που η κατάκριση και η συκοφαντία έγινε πλέον η ζωή τους και που βρίσκονται πολύ μακριά απ’ αυτό που λέει ο Ιησούς. Είναι οι άνθρωποι που θέλουν να βγάλουν το σκουπιδάκι από το μάτι του αδελφού τους ενώ οι ίδιοι έχουν στο δικό τους το μάτι ολόκληρο δοκάρι. Να μην τους μοιάζουμε. Να προσέχουμε τον εαυτό μας και να ζητάμε τη βοήθεια του Θεού σ’ αυτό τον δύσκολο αγώνα κατά του πάθους της κατακρίσεως. Να μην κρίνουμε για να μην κριθούμε και εμείς από τον Έναν Μοναδικό και Αιώνιο Κριτή, τον Κύριο μας Ιησού Χριστό, του οποίου η τιμή και το κράτος μετά του Ανάρχου Αυτού Πατρός και του Παναγίου και Ζωοποιού Πνεύματος. Αμήν.

(Αγ. Λουκά, Αρχιεπ. Κριμαίας, «Λόγοι και ομιλίες», τ. Γ΄, εκδ. Ορθόδοξος Κυψέλη, σ. 140-145)

Ο Πατήρ Πορφύριος

Ο Πατήρ Πορφύριος

0 σχόλια 8:33 PM Αναρτήθηκε από Nikos Vythoulkas

   


Λίγα βιογραφικά για το Γέροντα Πορφύριο

Ο αείμνηστος πατήρ Πορφύριος γεννήθηκε το 1906 στον Άγιο Ιωάννη Καρυστίας Ευβοίας και δώδεκα περίπου χρονών πήγε στο Άγιο Όρος, όπου ασκήτεψε γύρω στα επτά χρόνια. Τότε αρρώστησε βαρειά και οι γεροντάδες του τον στείλανε σε μοναστήρι στον κόσμο. Εκεί τον γνώρισε ο τότε Αρχιεπίσκοπος Σινά Πορφύριος ο Γ’, ο οποίος αφού διαπίστωσε την αρετή του και τα θεία χαρίσματα, που από τόσο νωρίς του είχε δώσει ο Θεός, τον χειροτόνησε ιερέα σε ηλικία είκοσι ετών.

Ως ιερέας ο πατήρ Πορφύριος έμεινε μέχρι το 1940 σε μοναστήρια της Ευβοίας. Το 1940 διορίστηκε εφημέριος στην εκκλησία του Αγίου Γερασίμου στην Πολυκλινική Αθηνών, δίπλα στην Ομόνοια(οδός Σωκράτους και Πειραιώς), όπου υπηρέτησε 33 χρόνια. Μετά τη συνταξιοδότηση του λειτουργούσε και εξομολογούσε στο αρχαίο ερημικό εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου Καλλισίων Πεντέλης μέχρι το 1978, οπότε έπαθε έμφραγμα. Αρκετούς μήνες μετά το έμφραγμα έμεινε σε φιλικά σπίτια στην Αθήνα και το 1979 εγκαταστάθηκε στο Μήλεσι, όπου έκτισε το μεγάλο μετόχι του Ησυχαστηρίου η Μεταμόρφωσις του Σωτήρος. Προς τις αρχές του καλοκαιριού του 1991 έφυγε για
το Άγιο Όρος, όπου διατηρούσε κελλί από το 1984. Στις 2 Δεκεμβρίου εκοιμήθη εν Κυρίω στο κελλί του στα Καυσοκαλύβια του Αγίου Όρους, όπου και ετάφη την επομένη απλά και αθόρυβα, όπως επιθυμούσε.


Η εμβέλεια της προσευχής του Παππούλη

Είχα, παιδί μου , Ανάργυρε, μου είπε ο Παππούλης μια ημέρα, έναν πολύ καλό μου φίλο ιερομόναχο, ο οποίος έλαβε εντολή να πάει στην Αμερική να κηρύξει τον λόγο του Θεού. Στεναχωρηθήκαμε και οι δυο γι’ αυτόν τον χωρισμό. Όμως η αρχιεπισκοπή ήταν ανένδοτη. Έπρεπε να φύγει αμέσως. Έτσι και έγινε.

Την ημέρα που αποχαιρετιστήκαμε, δώσαμε υπόσχεση, ενώπιον του Θεού, ο ένας να προσεύχεται, για τον άλλον σε όλη μας την ζωή. Από την πρώτη κι’όλας βραδιά, εγώ άρχισα να προσεύχομαι για τον φίλο μου. Και εκείνος μου έγραφε ότι έκανε το ίδιο για μένα. Όμως, στα επόμενα γράμματα του, έκανε λόγο για τρομερές δονήσεις, που αισθανόταν κατά την ώρα του ύπνου. Νόμιζε πως ηλεκτρονικό ρεύμα, μεγάλης εντάσεως, διαπερνούσε το σώμα του από τα νύχια ως την κορυφή. Ήταν Δε τόσο μεγάλη η ένταση αυτή, ώστε δεν τον άφηνε να κοιμηθεί. Το φαινόμενο αυτό παρουσιάζετο κάθε βράδυ και ο ύπνος του είχε γίνει δύσκολος. Στην αρχή υπέθεσε, ότι οι ταραχές αυτές οφείλονταν στις κλιματολογικές διαφορές, που υφίστανται μεταξύ του κλίματος της χώρας μας και της Αμερικής. Αλλά, όταν είδε, ότι, προϊόντος του χρόνου, αντί να μειώνονται αύξαναν, άρχισε να ανησυχεί. Γι’ αυτό αναγκάστηκε να ενημερώσει τηλεφωνικώς τον Παππούλη και να ζητήσει την γνώμη του. Ο Παππούλης, όμως τον καθησύχασε αμέσως. Δεν είναι τίποτα του είπε. Απλώς ξέχασες την υπόσχεση που δώσαμε, όταν χωρίσαμε, ότι ο ένας θα προσεύχεται για τον άλλο. Τι ώρα αισθάνεσαι αυτά που μου λές; Τον ρώτησε. Και εκείνος του απάντησε.: Το βράδυ που κοιμάμαι την τάδε ώρα. Ε, εσείς αυτήν την ώρα που εσείς έχετε νύχτα εκεί, εμείς εδώ έχουμε πρωί και είναι η ώρα που εγώ προσεύχομαι για σένα. Ας είναι δοξασμένο το όνομα του Θεού, που κάνει την προσευχή μου να φθάνει μέχρις στην Αμερική! Κάνε και εσύ το ίδιο για μένα γιατί είμαι αμαρτωλός, του είπε και έκλεισαν το τηλέφωνο.

Εδώ πρέπει να πούμε, απαντώντας στους αναγνώστες που τυχόν διερωτηθούν γιατί είχε αυτό το ενοχλητικό για τον ιερομόναχο αποτέλεσμα η προσευχή του Παππούλη, ότι, όπως φαίνεται από τα ίδια τα λεγόμενα του Γέροντος, η ενόχληση, που αισθάνθηκε ο ιερομόναχος στην Αμερική οφειλόταν στο ότι είχε ξεχάσει να προσεύχεται την ώρα που είχαν συμφωνήσει. Προφανώς αυτό δεν θα συνέβαινε αν ο ιερομόναχος εκείνη την ώρα συμπροσευχόταν με τον Γέροντα. Πρέπει, όμως να προσθέσουμε και κάτι ακόμα πιο εντυπωσιακό που ακούσαμε και διασταυρώσαμε την αλήθεια του. Μια νύχτα ο ιερομόναχος αυτός αισθάνθηκε να κρυώνει και ξύπνησε και βρήκε την πόρτα του δωματίου του ανοιχτή. Παραξενεύτηκε γιατί ήταν βέβαιος ότι την είχε κλείσει, όπως συνήθιζε και, αφού την ξαναέκλεισε, ξανακοιμήθηκε. Όταν μετά από μερικές μέρες τηλεφωνήθηκε με τον παππούλη, ο παππούλης του είπε ότι πάει και τον βλέπει που κοιμάται και δεν προσεύχεται. Ο ιερομόναχος δυσπίστησε, σκεπτόμενος ότι ήταν αδύνατο να πηγαίνει ο παππούλης στην Αμερική να τον βλέπει και τότε ο παππούλης του είπε απλά: Ναι, ήρθα και σε είδα και σου άφησα και την πόρτα ανοικτή.(!) Ο ιερομόναχος βέβαια έμεινε εμβρόντητος, σαν να τον κτύπησε κεραυνός. Μέγας είσαι Κύριε και θαυμαστά τα έργα Σου! Ποιος μπορούσε πια να αμφισβητήσει τα λεγόμενα του παππούλη;

Σχετικά με την προσευχή του Παππούλη έχουμε ακούσει από πολλές ψυχές ότι αισθανόντουσαν την προσευχή του γι’ αυτές ως γαλήνη και παραμυθία, ως ανακούφιση και χαρά, ως ένα αίσθημα μακαριότητας και ειρήνης, κάτι που έδιωχνε κάθε στεναχώρια, κάθε άγχος, κάτι που δημιουργούσε αίσθημα ασφάλειας και σιγουριάς και διάθεσης προσευχής και δοξολογίας του Θεού. Μια μάλιστα κυρία (Χ.Χ.) που είχε πρόσφατα χηρέψει, διηγείται στο βιβλίο του Κλ. Ιωαννίδη «Ο ΓΕΡΩΝ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ, μαρτυρίες και εμπειρίες» που κυκλοφορεί σε πέμπτη έκδοση, ότι το απόγευμα της ίδιας μέρας, που ανακοίνωσε στο Γέροντα το θάνατο της συζύγου της, ενώ βρισκόταν στο σπίτι της ένιωσε ξαφνικά να φεύγει όλο το βάρος από την ψυχή της και ν’ αναβλύζει από μέσα της μια χαρά, τόσο που σταυροκοπήθηκε και είπε: «Θεέ μου είναι λογική αυτή η αντίδραση μου;» Συνεχίζει Δε ότι μετά έμαθε -και διασταύρωσε αυτήν την πληροφορία –ότι εκείνη ακριβώς την ώρα, που αισθανόταν έτσι, ο Γέρων Πορφύριος προσευχόταν γι’ αυτήν.

Μια άλλη κυρία διηγήθηκε σε αξιόπιστο πρόσωπο, από το οποίο εμείς το ακούσαμε, ότι, όταν παρακάλεσε το Γέροντα Πορφύριο να τη βοηθήσει για κάποιο πρόβλημα της, της υπέδειξε να κάνουν μαζί προσευχή στις 10 το βράδυ. Όταν Δε αυτή του είπε αυτήν την ώρα δεν μπορεί, γιατί η οικογένεια την απασχολεί, της πρότεινε να συμπροσεύχονται (αυτή βέβαια από το σπίτι της) στις 4 το πρωί. Κι όταν του είπε ότι αυτήν την ώρα δυσκολεύεται να ξυπνήσει και ότι δεν μπορεί να βάλει ξυπνητήρι, γιατί θα ενοχλήσει την οικογένεια, της είπε ότι θα πηγαίνει αυτός να την ξυπνάει. Πράγματι, λοιπόν, όπως είπε, κάθε πρωί στις 4 η ώρα αισθανόταν ένα ελαφρύ άγγιγμα ή σκούντημα στον ώμο και καταλάβαινε ότι ήταν η ειδοποίηση του Γέροντος. Ήταν μια ευχάριστη ειδοποίηση, χωρίς ταραχή η ενόχληση.

Ένας άλλος φίλος μας αφηγήθηκε ότι, όταν το βράδυ ο Γέροντας προσηύχετο γι’ αυτόν, αισθανόταν, μερικές φορές, ένα αίσθημα ειρήνης ψυχικής και ελαφρότητας σωματικής, σαν να ήθελε το σώμα του να σηκωθεί από το κρεβάτι, χωρίς όμως να μετακινείται πραγματικά.

Υπάρχει βέβαια και η περίπτωση που είχε αφηγηθεί σε ένα φίλο μας ο ίδιος ο Γέροντας, κάποιου που χρωστούσε χρήματα, και για τον οποίο προσευχήθηκε ο Γέροντας, κατόπιν παρακλήσεως του δικαιούχου, να τον φωτίσει ο Θεός να τα επιστρέψει. Αυτός, μη θέλοντας να πληρώσει το χρέος του, ενοχλήθηκε από την προσευχή του Γέροντος και του ζήτησε να παύσει να προσεύχεται γι’ αυτόν. Εδώ όμως πρόκειται για τύψεις συνειδήσεως, που ξεσηκώθηκαν από την υπόμνηση της κατακρατήσεως των ξένων χρημάτων.

Έτσι φαίνεται ότι σε σπάνιες περιπτώσεις εκείνος για τον οποίο ο Γέροντας προσευχόταν, αισθανόταν κάποια ενόχληση, κάτι σαν έντονη υπόμνηση. Αυτό βέβαια συνέβαινε όταν εκείνος δεν είχε κάνει κάτι που έπρεπε να είχε κάνει.

Αλλά ας ξαναγυρίσουμε στο θέμα μας.

Δεν πέρασε ούτε ένα 20ήμερο και ο Παππούλης πήρε άλλο τηλεφώνημα από τον φίλο του ιερομόναχο, ο οποίος, ούτε λίγο, ούτε πολύ, τον θερμοπαρακαλούσε να πάψει να προσεύχεται γι’ αυτόν, γιατί τον άφηνε άυπνο και δεν μπορεί την ημέρα να εργαστεί και κινδυνεύει να θεωρηθεί από την εκεί Εκκλησία, σαν ράθυμος και αδιάφορος. Ο παππούλης του το υποσχέθηκε και πράγματι, έπαψε να προσεύχεται γι’ αυτόν και εκείνος, όπως είπε στον Παππούλη, δεν ξανααισθάνθηκε ποτέ πια τα αποτελέσματα της δυνάμεως της προσευχής του Παππούλη, η εμβέλεια της οποίας έφτασε μέχρι την Αμερική!

Πρέπει να ξανακάνουμε όμως παρέκβαση για να αποσαφηνίσουμε το θέμα ώστε να μη δημιουργηθεί καμμιά παρεξήγηση.

Εδώ κρύβεται ένα μεγάλο μυστήριο που χρειάζεται μεγάλη ανάπτυξη. Είναι το μυστήριο του κόπου που αναπαύει και της ανέσεως που καταστρέφει. Χαρακτηριστικά είναι τα λόγια ενός ασκητού από το Γεροντικό. «Απέρχομαι όπου εστί κόπος και εκεί βρίσκω ανάπαυσιν» δηλαδή πηγαίνω εκεί όπου υπάρχει κόπος και εκεί βρίσκω ξεκούραση. (Αββάς Ποιμήν, μδ΄, Γεροντικόν, επιμέλεια Π.Β. Πάσχου, εκδ. Αστήρ, σελ. 87). Και ο Αββάς Ισαάκ γράφει: «Ο Θεός και οι άγγελοι αυτού εν ανάγκαις χαίρουσι, ο Δε διάβολος και οι εργάται αυτού εν αναπαύσει». Και αλλού: «Ουδείς μετ’ ανέσεως ανήλθεν εις τους ουρανούς». Είναι όπως ο αθλητής που θέλει να νικήσει στους αγώνες. Αρέσκεται στον κόπο των προπονήσεων, γιατί αποβλέπει στο βραβείο της νίκης. Ο Γέροντας το ήξερε αυτό εκ πείρας και από αγάπη, ήθελε να οδηγήσει και το φίλο του τον ιερομόναχο στην ουράνια ανάπαυση, που περνάει μέσα από τον πρόσκαιρο κόπο. Του υπενθύμιζε λοιπόν οχληρά την ώρα της προσευχής, σαν να του έλεγε: Άφησε καημένε τον ύπνο και έλα να προσευχηθούμε μαζί, όπως έχουμε συμφωνήσει και θα μπεις στα μυστήρια του Θεού και θα νιώσεις μια άλλου είδους ανάπαυση. Βέβαια ο ιερομόναχος εκείνος ανθρώπινα σκεπτόμενος, υπολόγιζε ότι για να εργαστεί την άλλη ημέρα, έπρεπε να είναι ξεκούραστος. Το μυστικό του Γέροντος όμως ήταν ότι όταν κατέλθει η Χάρις, δεν μετράει η κούραση. Ίσως μάλιστα ο μεγαλύτερος κόπος που γίνεται από θείο έρωτα, από αγάπη προς τον δεσπότη Χριστό, προσελκύει περισσότερη χάρη, και έτσι ο αγρυπνήσας την νύχτα στην προσευχή, μπορεί την άλλη μέρα, παρά τη σωματική κούραση του, να εργαστεί καλύτερα μέσα στην εκκλησία για τους συνανθρώπους του. Γιατί θα εργάζεται μαζί του η θεία Χάρις. Ενώ όταν είναι ξεκούραστος στο σώμα και χορτάτος στον ύπνο, θα εργάζεται μόνο με τις δικές του πτωχές δυνάμεις. Εφ’ όσον λοιπόν ο ιερομόναχος αυτός δεν «έπιασε» το μήνυμα του Παππούλη και προτίμησε, με την ανθρώπινη λογική του την αντίθετη άποψη, μοιάζει σαν τον αθλητή που προτιμά τον ύπνο από την προπόνηση για να είναι τάχα ξεκούραστος και να αποδώσει στους αγώνες. Εν τούτοις ο Θεός δεν εξαναγκάζει κανένα και γι’ αυτό ο Γέροντας, εφ’ όσον δεν έγινε δεκτή η προσφορά του, και παρακλήθηκε «να μην ενοχλεί»,την απέσυρε. Έτσι βέβαια ο ιερομόναχος εκείνος έμεινε τότε μόνος και εργαζόταν ως άνθρωπος. Δεν γνωρίζουμε πως εξελίχτηκε. Ελπίζουμε όμως ότι αργότερα θα κατάλαβε το νόημα της οχλήσεως του Παππούλη και θα επωφελήθηκε απ’ αυτήν.

Όλα τα ανωτέρω υποχρεώθηκε να μου τα διηγηθεί ο Παππούλης, γιατί εκείνο το καλοκαίρι,(πριν από 25 χρόνια περίπου), συνέβη και εγώ να υποστώ… τις ίδιες ταλαιπωρίες, από τις προσευχές του αγαπημένου μου Παππούλη. Ήταν Αύγουστος μήνας θυμάμαι, που αποφασίσαμε με ένα φιλικό μου ζευγάρι, να περάσουμε τις διακοπές μας στην λουτρόπολη της Αιδηψού. Πριν φύγω, πήγα να χαιρετήσω τον Παππούλη μου, όπως έκανα συνήθως, και να πάρω την ευχή του. Παράλληλα τον ρώτησα εάν προβλέπει, πως θα περάσω τις διακοπές. Μου απάντησε ότι θα περάσεις καλά, γιατί εγώ θα προσεύχομαι συνεχώς. Το απόγευμα της ίδιας μέρας βρεθήκαμε στην Αιδηψό και εγκατασταθήκαμε σε ένα πολυτελές ξενοδοχείο και το ρίξαμε έξω και λησμονήσαμε την προσευχή και όλα εν γένει τα θρησκευτικά μας καθήκοντα. Το βράδυ κοιμήθηκα και αισθάνθηκα να κουνιέται το κρεβάτι μου τόσο δυνατά, που νόμιζα ότι έκανε σεισμό. Ξύπνησα έντρομος και φώναξα δυνατά: σεισμός, σεισμός, ενώ παράλληλα κρατιόμουν από το κρεβάτι, για να μην πέσω κάτω και σκοτωθώ. Παρατήρησα όμως ότι κανείς δεν ξύπνησε από τα διπλανά δωμάτια, αλλά ούτε και από τους άλλους ορόφους. Το γεγονός αυτό με ανησύχησε περισσότερο. Παρέμεινα για πολλή ώρα άυπνος. Όταν ξανακοιμήθηκα, αισθάνθηκα πάλι τα ίδια και επιπλέον αισθανόμουν να διαπερνά το σώμα μου κάτι σαν ηλεκτρικό ρεύμα! Αυτό μου συνέβη πολλές φορές. Το πρωί ρώτησα τον φίλο μου τον γιατρό και την σύζυγό του, εάν κατάλαβαν τους σεισμούς που έγιναν το βράδυ και αυτοί γελούσαν! Τα ίδια συνέβαιναν και τα άλλα βράδια και οι διακοπές μου κατάντησαν σκέτο μαρτύριο. Οπότε, ένα βράδυ βλέπω στον ύπνο μου, ότι ήμουν στην Εκκλησία του αγίου Νικολάου, (μάλλον στα Καλλίσια), και από την εικόνα του Αγίου εκπέμποντο επάνω μου δέσμες εκατομμυρίων πολύχρωμων θεϊκών ακτίνων με υπέρλαμπρο φως και μου προκαλούσαν μια απερίγραπτη θεϊκή αγαλλίαση! Μετά από αυτό το όνειρο, αναγκάστηκα να επικοινωνήσω με τον Παππούλη και του τα έθεσα όλα υπόψη. Μην ανησυχείς, μου λεει. Εγώ σε ταλαιπωρώ με τις προσευχές μου. Ποια ώρα είδες τον Άγιο Νικόλαο στον ύπνο σου; Του είπα την ώρα. Ε, αυτή την ώρα παρακαλούσα τον άγιο για σένα. Να συνεχίσεις τις διακοπές σου, αλλά να μην ξεχνάς να προσεύχεσαι.

Τότε εγώ χαριτολογώντας του είπα: - Παππούλη σας παρακαλώ, εάν θέλετε να συνεχίσω εγώ τις διακοπές μου, πρέπει να σταματήσετε εσείς τις προσευχές σας για μένα. Διαφορετικά, αυτές δεν είναι διακοπές, είναι μαρτύριο…

Ο Παππούλης χαμογέλασε…με αγαθότητα και άπειρη καλοσύνη. Ήθελε και με τον τρόπο αυτό να με οδηγήσει στην πνευματική ζωή. Αλλά εγώ…που να καταλάβω.

Το περιστατικό αυτό μου το υπενθύμισε δυο ώρες πριν φύγει για το τελευταίο του ταξίδι στο Άγιο Όρος και γελάσαμε και οι δυο πολύ δυνατά και με ιδιαίτερη ικανοποίηση. Μακάρι και τώρα να εύχεται, από εκεί που είναι, τόσο έντονα! Θα ήταν για μένα η πιο ευχάριστη ταλαιπωρία…


Το ραντεβού της προσευχής

Ο Παππούλης προσηύχετο πολύ. Και ήθελε και τα δικά του πνευματικά παιδιά να κάνουν το ίδιο. Ιδιαίτερα σε εμένα ήθελε, με κάθε τρόπο, να με πείσει να το κάνω. Γι’ αυτό συνεχώς μου μιλούσε, για την δύναμη της προσευχής. Προσευχή, παιδί μου, Ανάργυρε, έλεγε, σημαίνει συνομιλία με τον ίδιο τον Θεό, που είναι ο Πλάστης, είναι ο Δημιουργός του Σύμπαντος! Είναι Εκείνος που έπλασε τον άνθρωπο κατ’ εικόνα και ομοίωση Του. Είναι Εκείνος που έφτιαξε αυτά που βλέπουμε, αλλά και εκείνα που δεν βλέπουμε με τα ανθρώπινα μάτια μας. Τέλος είναι εκείνος που δεν αρνιέται ποτέ να συνομιλήσει μαζί μα, αρκεί να του το ζητήσουμε εμείς, όποτε θέλουμε και όσες φορές θέλουμε. Δεν πρόκειται να μας πει ποτέ όχι. Αντίθετα, είναι πάντα πρόθυμος να μας ακούσει με προσοχή και με αγάπη όπως κάνει κάθε καλός Πατέρας, όταν του το ζητά το παιδί του. Και όχι μόνο αυτό, αλλά και να μας δώσει ότι του ζητήσουμε, αρκεί να είναι αυτό που του ζητάμε προς το συμφέρον της ψυχής μας. Αλήθεια αναλογίστηκες ποτέ παιδί μου να συνομιλήσεις έστω και μια φορά με κάποιον από τους σημερινούς άρχοντες της Πατρίδας μας και να έγινε η επιθυμία σου; αν όχι σου συνιστώ να το τολμήσεις. Θα διαπιστώσεις ότι η επιθυμία σου θα παραμείνει απλώς επιθυμία! Ουδέποτε θα δεχτούν να μιλήσουν μαζί σου. Το πολύ-πολύ να σε παραπέμψουν σε κανένα παρακατιανό, για να σε ξεφορτωθούν … Αντίθετα ο Κύριος μας που είναι ο Βασιλεύς των Βασιλέων, δεν πρόκειται ποτέ να σε παραπέμψει σε κανέναν και δεν πρόκειται ποτέ να αρνηθεί να συνομιλήσει μαζί σου, δια της προσευχής και πρόσθεσε: τα καταλαβαίνεις αυτά που σου τα λεω; - Ασφαλώς ναι, Παππούλη μου, του απάντησα. – Και, όμως εμένα κάτι μου λεει, πως δεν θέλεις να τα καταλάβεις. Γιατί, εάν τα καταλάβαινες, θα έκανες πιο πολύ προσευχή. – Μα, προσεύχεστε εσείς για μένα, προσέθεσα. –Και όταν τρώγω εγώ, χορταίνεις εσύ; με ρώτησε! Οπότε με αφόπλισε τελείως! – Άκουσε Ανάργυρε, μου λεει. Θα σου κάνω μια πρόταση, αλλά θέλω εξ αρχής να μου υποσχεθείς, ότι θα την δεχτείς, και θα την τηρήσεις. –σας το υπόσχομαι, Παππούλη. Είμαι έτοιμος να κάνω ότι μου πείτε. –Ε! τότε σου προτείνω να προσευχόμεθα την ίδια ώρα ακριβώς, και οι δυο μαζί. Και ο ένας θα προσεύχεται για τον άλλο.

Συμφωνήσαμε και υποσχεθήκαμε. Καθορίσαμε, μάλιστα και την ώρα της προσευχής. Ήταν η 10 μ.μ. Ο Παππούλης, όπως μου εξήγησε, πίστευε πάρα πολύ σ’ αυτό το είδος της προσευχής. Τα αποτελέσματα, μου έλεγε, της κοινής προσευχής, είναι καταπληκτικά. Θα το διαπιστώσεις και μόνος σου. Θέλω όμως, ακριβώς στις 10 μμ. Να είσαι πιστός στο ραντεβού μας. Να μην παραλείψεις, ούτε μία φορά να τηρήσεις την υπόσχεσή σου. Και εγώ θα κάνω το ίδιο.

Προχωρώντας με τον Παππούλη, φτάσαμε στην αφετηρία των λεωφορείων του Πολυγώνου. Αυτήν την φορά δεν με άφησε να τον ακολουθήσω μέχρι το σπίτι του, όπως συνήθως έκανα. Όχι, μου λέει, δεν θα έρθεις μαζί μου. Θα πας σπίτι σου. Προ ολίγου υποσχεθήκαμε κάτι. Πρέπει να αρχίσεις αμέσως. Από απόψε. Το γοργόν και χάριν έχει. Υπάκουσα. Ο Παππούλης επιβιβάστηκε στο λεωφορείο και εγώ περίμενα την αναχώρηση του. Μόλις ξεκίνησε το λεωφορείο, θυμάμαι καλά, μου χτύπησε το τζάμι και μου είπε: Στις 10 ακριβώς! Νομίζω πως αυτή την στιγμή βλέπω την μορφή του και ακούω την φωνή του! Το πρόσωπο του έλαμπε και ομοίαζε με αγγελικό! Ήταν βέβαια, και κατά 30 χρόνια νεώτερος. Στην πιο δημιουργική ηλικία.

Περίμενα στην αφετηρία μέχρι την στιγμή που το λεωφορείο χάθηκε μέσα στο χάος της απέραντης Αθήνας κουβαλώντας μαζί του και έναν άγνωστο, μέχρι τότε, Άγιο της Εκκλησίας του Δεσπότου χριστού και αμέσως μετά έφυγα τροχάδην για το σπίτι μου, προκειμένου να είμαι απόλυτα συνεπής στο ραντεβού της προσευχής.

Πράγματι! Στις 10 μ.μ. κλείστηκα στο δωμάτιο μου και άρχισα να προσεύχομαι. Όμως, από το πρώτο κιόλας λεπτό, άρχισαν να διαπερνούν το σώμα μου έντονα ρεύματα , που άρχιζαν από τα κάτω άκρα και έφθαναν μέχρι την κεφαλή μου και τανάπαλιν(!), ενώ ένα ισχυρό άπλετο φως πλημμύρισε όλο το δωμάτιο μου και μου έδινε την εντύπωση, ότι βρισκόμουν μέσα σε φλόγες, οι οποίες, όμως δεν με έκαιγαν! Στην αρχή τρόμαξα πολύ και λίγο έλειψε να καταληφθώ από πανικό ! αμέσως όπως συνειδητοποίησα ότι όλα αυτά τα φαινόμενα απέρρεαν από την δύναμη της προσευχής του Παππούλη και όχι μόνο ηρέμησα, αλλά καταλήφθηκα από μια πρωτοφανή αγαλλίαση, που μου έδινε την εντύπωση ότι δεν πατούσα καθόλου στην γη! Όλα αυτά συνεχίστηκαν μέχρι το τέλος της προσευχής. Την άλλη μέρα η πρώτη μου δουλειά ήταν να επικοινωνήσω με τον Παππούλη. Ήμουν αποφασισμένος να μην του πω τίποτα. Ήθελα πρώτα να μιλήσει ο παππούλης. Και έτσι έγινε. Μόλις ζήτησα την ευχή του, ο παππούλης με ιδιαίτερη ικανοποίηση και με τρανταχτά γέλια, μου είπε: Τρόμαξες ε! Και λίγο έλειψε να το βάλεις στα πόδια… Όμως εγώ σε έβλεπα μέσα σε έντονο φως, που πλημμύριζε όλο το δωμάτιο σου και εσύ περιχαρής ανέβαινες –ανέβαινες σαν να ήθελες να φτάσεις στο Θρόνο του Κυρίου! Βλέπεις τι δύναμη έχει αυτού του είδους η προσευχή; Συνέχισε και θα με θυμηθείς. Πράγματι! Τον θυμάμαι. Και θα τον θυμάμαι όχι μόνον σ’ αυτή, αλλά και στην άλλη ζωή. Γιατί τα φαινόμενα αυτά προϊόντος του χρόνου, έγιναν τόσο έντονα ώστε να μην μπορώ να τα περιγράψω!

Μακάρι να προσεύχεται και τώρα μαζί μου. Δεν θα ήθελα τίποτε άλλο. Γένοιτο!


Ο τρόπος τελέσεως της Θείας Λειτουργίας

Προσπαθούσα, πάντοτε κατά την ώρα της Θείας Λειτουργίας να βρίσκομαι μέσα στο Ιερό Βήμα. Και τούτο διότι ήθελα από πολύ κοντά να παρακολουθώ τον π. Πορφύριο, πως τελούσε την αναίμακτη αυτή θυσία. Και δεν μετάνιωσα για την προσπάθεια μου αυτή. Αντίθετα, και σήμερα δηλώνω απερίφραστα, πως εάν ζούσε ο αείμνηστος γέροντας θα έκανα πάλι το ίδιο. Γιατί εκεί μέσα γνώρισα όλο το μεγαλείο της πίστεως! Εκεί μέσα έζησα στιγμές συγκινητικές και απερίγραπτες! Εκεί μέσα άκουσα να συνομιλούν τα κάτω με τα άνω! Εκεί μέσα είδα έναν παππούλη να υψώνει τα άγια χεράκια του προς τον Ύψιστο, όπως ακριβώς τα μικρά και αγνά παιδάκια κατά την ώρα της παιδικής τους προσευχής! Εκεί μέσα παρακολούθησα με πόση ευλάβεια και φόβο Θεού έκανε όλη την προετοιμασία του μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας κατά την ώρα της Προσκομιδής! Ιδίως αυτό το τελευταίο με είχε κυριολεκτικά συγκλονίσει! Γιατί, ο π. Πορφύριος, όλο αυτό το θείο μυστήριο το ζούσε στην πραγματικότητα! Και αυτό το έδειχνε με τον τρόπο που χρησιμοποιούσε το πρόσφορο. Δεν το θεωρούσε σαν μια προσφορά. Αλλά νόμιζε ότι εκείνη την ώρα κρατούσε το ίδιο το σώμα του Χριστού. Γι’ αυτό και κάθε φορά που το έκοβε, πονούσε η ψυχούλα του, γιατί ήταν περισσότερο από βέβαιος, ότι την ώρα εκείνη κόβει το ίδιο το σώμα του Ιησού! Στις Δε ευχές που έλεγε κατά τον χρόνο της Προσκομιδής των Θείων δώρων, έδιδε τέτοια έμφαση και τέτοιο τόνο και χρώμα που συγκλόνιζαν ακόμα και τον πιο άπιστο και βάρβαρο στην ψυχή! Μου είναι αδύνατον να λησμονήσω τον τρόπο, που εδέετο υπέρ των ζώντων και των τεθνεώτων! Αυτό το: μνήσθητι Κύριε του δούλου σου τάδε, το έλεγε και το ζητούσε από τον Θεό με τόση γλυκύτητα και με τέτοιο παρακλητικό τόνο, που του ήταν αδύνατο να του αρνηθεί, όχι ο Θεός που είναι πολυέλεος, πολυεύσπλαχνος, μακρόθυμος και γεμάτος αγάπη, αλλά και ο μεγαλύτερος εγκληματίας ολοκλήρου της οικουμένης!

Ακόμη είχα παρατηρήσει, ότι ο Παππούλης καθόλη τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας, έδινε την εντύπωση, πως ούτε ακούει, ούτε βλέπει, ούτε έχει καμμιά επαφή με τον έξω κόσμο. Εκείνος ζούσε στον δικό του κόσμο. Παρά ταύτα εγώ ούτε εκεί δεν τον άφηνα ήσυχο. Κάθε τόσο τον πλησίαζα όλο και περισσότερο, για να του δείξω την αγάπη μου. Και εκείνος ανταποκρινόμενος πλήρως, με σταύρωνε στο μέτωπο μου, πότε με την Ιερά Λαβίδα, πότε με τον Σταυρό του και άλλοτε με ότι Θείο κρατούσε στα άγια χεράκια του την ώρα εκείνη.

Και όταν ο Παππούλης σταύρωνε, δεν έκανε απλώς, το σημείο του Σταυρού, όπως συνήθως, γίνεται από τους ιερείς, αλλά πίεζε με τόση πίστη και δύναμη το μέτωπο, την κεφαλή ή άλλο σημείο του σώματος, που έπασχε, ώστε εκείνος που εσταυρώνετο το ένοιωθε, για τα καλά…μάλιστα!

Προσωπικά είχα υποστεί…πολλές φορές αυτή…την δοκιμασία, όταν ευρισκόμουν στο ιερό κατά την ώρα της θείας λειτουργίας και πάντα έμενα με την εντύπωση, ότι η υπερβολική πίεση που ασκούσε πάνω μου, έκανε το μέτωπο μου να αιμορραγεί, χωρίς στην πραγματικότητα, να συμβαίνει κάτι τέτοιο ποτέ.

Όμως , μια φορά, που βρισκόμουν πλησίον της αγίας Τραπέζης και παρακολουθούσα τον Παππούλη πως εκάλυπτε το δισκάριο με τον Σταυρό, (Σχήμα Σταυρού – μου διαφεύγει η ονομασία), με σταύρωσε με αυτόν, τόσο δυνατά, που όχι μόνο πόνεσα φοβερά, αλλά νόμισα, πως άνοιξε το μέτωπο μου στα τέσσερα (!) και προσπάθησα να …σκουπίσω τα αίματα με το δεξί μου χέρι, χωρίς βέβαια να υπάρχουν και χωρίς να μου δημιουργήσει την παραμικρή αμυχή, στο σημείο που ε σταύρωσε! Ωστόσο, τα μάτια μου βούρκωσαν από τον ισχυρό πόνο και μόνον από ντροπή δεν έκλαψα! Μετά από αυτό το περιστατικό, δεν ξανατόλμησα να τον πλησιάσω.

Επίσης, εκείνο που με είχε εντυπωσιάσει σε βαθμό υπερθετικό, ήταν ο τρόπος με τον οποίο περισυνέλεγε τα Θεία Μαργαριτάρια! Η επιμέλεια του, η ευλάβεια του, η προσοχή του και ο φόβος μήπως παραπέσει κανένα από αυτά, δεν είχαν προηγούμενο! Ίδρωνε, στην κυριολεξία από την αγωνία του!

Τέλος θα το θεωρούσα, τουλάχιστον, μεγάλη παράλειψη, αν δεν ανέφερα, έστω και δυο λέξεις, για τον τρόπο που έψελλε ο π. Πορφύριος.

Η ψαλμωδία του Παππούλη δεν είχε καμμιά σχέση με τις συνηθισμένες ψαλμωδίες, που ακούμε σήμερα στους περισσοτέρους Ιερούς Ναούς. Αλλά είχε κάτι το εντελώς ξεχωριστό. Ήταν πολύ λιτή, απέριττη, σιγανή και απαλλαγμένη από κορώνες και «γαργαριτά», που θυμίζουν ανατολίτικα τραγούδια και «αμανέδες» και απέφευγε συστηματικά να κάνει επίδειξη των φωνητικών του ικανοτήτων χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τις εστερείτο.

Εκείνο που τον ενδιέφερε, ήταν να προφέρει σωστά και καθαρά ότι έψαλλε και να γίνεται αυτό κατανοητό από το εκκλησίασμα αφ’ ενός και να έχει άμεση και συνεχή επαφή με το θείο, αφετέρου. Και τα επετύγχανε και τα δυο! Γιατί είχε μεγάλη πίστη στον Θεό και τον αγαπούσε, όσο τίποτε άλλο στον κόσμο! Γι’ αυτό και ο Θεός τον εδόξασε «έτι ζωντα». Ας τον τιμήσουμε και εμείς τώρα που κοιμήθηκε…


Το παράδειγμα της υπακοής

Ένα από τα πολλά χαρίσματα που κοσμούσαν τον χαρακτήρα του Πατρός Πορφυρίου, ήταν η υπακοή.

Κάποια μέρα αντί να μου μιλήσει ευθέως για την αξία της υπακοής που εγώ κάθε άλλο, παρά τα είχα…καλά μαζί της άρχισε να μου λεει τα εξής:

Όταν ακόμη ήμουν μοναχός και είχα σχεδόν την ηλικία σου πληροφορήθηκα ότι σε ένα κελί ζούσε ένας παράξενος γέροντας. Όποιος υποτακτικός πήγαινε να τον υπηρετήσει δεν άντεχε την γκρίνια του και την ιδιοτροπία του και μέσα σε 2-3 μέρες τον εγκατέλειπε και έφευγε. Αυτό συνέβαινε για πολύ καιρό. Στο τέλος δεν εδέχετο κανείς να πάει να τον υπηρετήσει. Τότε αποφάσισα να πάω εγώ. Έκανα την πρόθεση μου γνωστή στους άλλους μοναχούς και εκείνοι προσπάθησαν να με εμποδίσουν. Μην τολμήσεις, μου είπαν, γιατί θα αποτύχεις και θα απογοητευτείς και είσαι πολύ νέος και δεν κάνει να αρχίσεις την μοναχική σου ζωή με μια τόση κακή εμπειρία. Εδώ προσπάθησαν τόσοι και τόσοι μοναχοί με υπομονή πρωτόγνωρη και καλοσύνη πρωτοφανή και απέτυχαν και θα κατορθώσεις εσύ να συνεργαστείς με τον γεροπαράξενο; Μη προσπαθείς. Άδικα θα υποβληθείς σε μια ταλαιπωρία που δεν θα διαφέρει σε τίποτα από τις δικές μας αφού το αποτέλεσμα της θα είναι αρνητικό. Μάταια, όμως προσπάθησαν να με πείσουν. Εγώ, τους είπα, θα πάω και ας αποτύχω.

Πράγματι! Χωρίς να χάσω καιρό ξεκίνησα για το κελλί, που έμενε ο Γέροντας. Χτύπησα την πόρτα και μου είπε να περάσω. Τον καλημέρισα και συγχρόνως υποκλίνομαι. Την ευχή σας γέροντα.

- Τι θέλεις εσύ εδώ;

- Να, έμαθα, ότι είσαι μόνος σου και ανήμπορος και ήλθα να σε υπηρετήσω..

- Να πας από εκεί που ήρθες! Φύγε γρήγορα.

- Λέγοντας αυτά μου έδειξε το παράθυρο. Να φύγω δηλαδή από το παράθυρο και όχι από την πόρτα. Και εγώ όπως πάντα έκανα άκρα υπακοή! Βγήκα από το παράθυρο! Αυτό θα πει υπακοή!

Γεγονός πάντως είναι, ότι ο παππούλης επέμενε πολύ στο θέμα της υπακοής. Και την θεωρούσε καθήκον και υποχρέωση συνάμα κάθε πνευματικού παιδιού.

Ο ίδιος θέλοντας να δείξει το μέγεθος της σημασίας που είχε για εκείνον η υπακοή αναφέρει στην Επιστολή-Διαθήκη του, που άφησε σε όλους εμάς, τα εξής:

«…έφυγα από τους γονείς μου κρυφά και ήλθα στα Καυσοκαλύβια του Αγίου Όρους και υποτάχτηκα σε δυο γεροντάδες αυταδέλφους, Παντελεήμονα και Ιωαννίκιο. Μου έτυχε να είναι πολύ ευσεβείς και ενάρετοι και τους αγάπησα πάρα πολύ και γι’ αυτό, με την ευχή τους, τους έκανα ά κ ρ α υ π α κ ο ή. Αυτό με βοήθησε πάρα πολύ, αισθάνθηκα και μεγάλη αγάπη και προς τον Θεό και πέρασα και πάρα πολύ καλά».


Οι γονείς και το παιδί

Το έτος 1977 η σύζυγος μου έμεινε έγκυος. Η χαρά μας ήταν μεγάλη! Και η πρώτη μας φροντίδα ήταν να ενημερώσουμε τον π. Πορφύριο, ο οποίος συμμερίζετο τις χαρές μας και τις λύπες μας, από την πρώτη μέρα της γνωριμίας μας και μας στήριζε με τις προσευχές του, αλλά και τις συμβουλές του, οι οποίες ήσαν γεμάτες από σοφία και θεία έμπνευση!

Για τον λόγο αυτόν, τον επισκεφτήκαμε και του ανακοινώσαμε αυτοπροσώπως το χαρμόσυνο γεγονός. Ευχαριστήθηκε πολύ! Η χαρά του ήταν έντονα ζωγραφισμένη στο πρόσωπο του.

-Τώρα ολοκληρώθηκε η ευτυχία σας! Ο καλός μας Θεός σας τα έδωσε όλα! Είστε καλοί και τους καλούς ο Κύριος δεν τους στερεί τίποτε! Εξάλλου, σας το είχα πει. Θα κάνετε παιδί, Αλλά εσείς μωρέ είσαστε άπιστοι Θωμάδες. Δεν πιστεύετε σ’ αυτά που σας λεω. Το ξέρω ότι με αγαπάτε αλλά είστε ολιγόπιστοι. Λυγίζετε εύκολα, που να σας πάρει η ευχή… Όταν έρχεστε, σας βλέπω σκυθρωπούς και απελπισμένους, και όταν φεύγετε σας βλέπω στον δρόμο που πηγαίνετε στο σπίτι σας, χαρούμενους, ευτυχισμένους και με τονωμένη την πίστη σας! Το αυτοκίνητο σας δεν κυλάει αλλά πετάει!

Τώρα, καθίστε να σας πω ορισμένα πράγματα, για να έχετε υπόψιν σας σαν υποψήφιοι γονείς που είστε. Και αυτά που θα σας πω, θέλω να τα βάλετε καλά στο μυαλό σας, να τα συγκρατήσετε και να τα εφαρμόσετε κατά γράμμα, εάν δεν θέλετε να δείτε το παιδί σας δυστυχισμένο και τους εαυτούς σας το ίδιο.

Έρχονται εδώ εκατοντάδες γονείς και με κλάματα στα μάτια με παρακαλούν να βοηθήσω τα παιδιά τους γιατί άλλα έμπλεξαν με ναρκωτικά, άλλα με κακές παρέες, άλλα τους βρίζουν τους ζητούν χρήματα, για να τα χρησιμοποιήσουν στις χαρτοπαιχτικές λέσχες και στα άλλα τυχερά παιχνίδια, και όταν δεν έχουν να τους δώσουν, τους απειλούν και ακόμη και τους χτυπούν! Έτσι φτάνουν οι γονείς να καταριώνται και αυτά και την ώρα και την στιγμή που τα έφεραν στην ζωή! Έχω δει γονείς, να κλαινε με μαύρο δάκρυ, για το κατάντημα των παιδιών τους και να λένε, χίλιες φορές να μην τα είχαμε! Γιατί, τότε θα είχαμε ένα καημό και μια στεναχώρια, που δεν θα είχαμε παιδιά, ενώ, τώρα μου λένε έχουμε χίλιους καημούς και άλλες στεναχώριες για τα προβλήματα τα φοβερά που μας δημιουργούν καθημερινά και ντρεπόμεθα να κυκλοφορούμε στον κόσμο. Γι’ αυτό ζητάνε να τους βοηθήσω με τις προσευχές μου, για να σώσουν τα παιδιά τους. Όμως, όταν τους ρωτώ εσείς τι κάνατε, ή τι κάνετε τώρα, για να βοηθήσετε αυτά τα δυστυχισμένα πλάσματα, μου απαντούν, σχεδόν , στερεότυπα, ότι δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα, γιατί ξέφυγαν από τον έλεγχό τους, γιατί ήταν έφηβοι!

E! Επόμενο ήταν. Αφού αφήσατε όλα τα παιδικά χρόνια ανεκμετάλλευτα και περιμένατε να έλθει η ήβη, για να ασχοληθείτε με τα παιδιά σας, ασφαλώς αυτά τα αποτελέσματα, θα είχατε και θα πρέπει να περιμένετε και χειρότερα. Το παιδί είναι σαν το ζυμάρι. Όσο πιο μαλακό είναι το ζυμάρι, τόσο πιο εύκολα πλάθεται, διαμορφώνεται, διαπαιδαγωγείται και τελειούται.

Τώρα, που θυμηθήκατε εσείς, ότι έχετε παιδιά, ή μάλλον σας τα θύμισαν αυτά με τις αταξίες τους, τις απαιτήσεις, τις παρανομίες τους και γενικά με την ανήθικη συμπεριφορά τους, τώρα είναι αργά. Πέταξε το πουλάκι. Και αν πετάξει το πουλί, που το είχαμε στο κλουβί δύσκολα πιάνεται, για να μην πω, πως δεν ξαναπιάνεται!

Η διαπαιδαγώγηση του παιδιού είναι το Α και το Ω των υποχρεώσεων, που έχουν οι γονείς σ’ αυτήν την ανθρώπινη ύπαρξη, που με την θεϊκή συνύπαρξη, φέρνουν στην ζωή! Γονείς, που απέτυχαν να διαπαιδαγωγήσουν το παιδί τους σωστά, θεωρούνται αποτυχημένοι σε όλα! Σε όλα, με ακούτε; Γιατί, αν υποθέσουμε, ότι υπάρχουν γονείς, που αφιέρωσαν όλη τους την ζωή να επεκτείνουν τις βιομηχανικές τους εγκαταστάσεις και να πολλαπλασιάσουν τα χρήματα τους, με αποτέλεσμα να γίνουν μεγιστάνες του πλούτου, ενώ παράλληλα δεν έκαναν τίποτε, για την χρηστή διαπαιδαγώγηση των παιδιών τους, τότε, σας λεω, ότι όχι μόνο δεν προσέφεραν τίποτε στα παιδιά τους, αλλά ηγωνίστηκαν και κόπιασαν για να δημιουργήσουν τεμπέληδες, ακαμάτες και εγκληματίες! Ναι! Σας το βεβαιώνω εγώ. Εγκληματίες έφτιαξαν!

Και ξέρετε γιατί; Γιατί το χρήμα, όταν βρεθεί σε χέρια διεφθαρμένων ανθρώπων, κάνει κακό και στους ίδιους που το έχουν και στους άλλους, που το στερούνται. Γιατί, οι πρώτοι εξαγοράζουν τους τελευταίους, από ανάγκη, και τους χρησιμοποιούν σαν άβουλα όντα, όπου, όποτε και για οποιονδήποτε λόγο θέλουν. Πάντως ποτέ για καλό!

Δεν έχετε ακούσει που λένε: «Το χρήμα διαφθείρει συνειδήσεις;». Πιο σωστή κουβέντα για τον ρόλο που παίζει το χρήμα στη συνείδηση του ατόμου και ειδικότερα στην εξαγορά της συνειδήσεως των ανθρώπων, από καταβολής κόσμου, εγώ τουλάχιστον, δεν έχω ακούσει. Που πάτε μακρυά. Ο Ιούδας δεν πρόδωσε τον Ιησούν μας, για το χρήμα; Για τα τριάκοντα αργύρια; Αυτό δεν σας φτάνει; Δεν είναι αρκετό να σας πείσει, για την καταστρεπτική δύναμη που έχει το χρήμα, όταν το χειρίζονται άνθρωποι, που δεν έχουν μέσα τους Θεό; Και αυτοί, που δεν ασχολούνται με την θεϊκή διαπαιδαγώγηση των παιδιών τους τι νομίζετε ότι φτιάχνουν; Ιούδες φτιάχνουν! Και αλίμονο τους! Γιατί συγκεντρώνουν θησαυρούς εδώ στην γη και αδιαφορούν για την Βασιλεία των Ουρανών.

Εξ άλλου, αυτά που συγκεντρώνουν εδώ, ούτε και οι ίδιοι θα προλάβουν να τα απολαύσουν, αλλά ούτε και τα κακομαθημένα παιδιά τους θα μπορέσουν να τα διατηρήσουν. Και ξέρετε γιατί; γιατί οι μεν γονείς έχουν προσβληθεί από ανίατη αρρώστια, που λέγεται φιλαργυρία. Και με αυτή θα πεθάνουν αγκαλιά! Όλα τα άλλα αγαθά, που έδωσε ο Θεός στον άνθρωπο τους αφήνουν αδιάφορους. Επομένως θα πεθάνουν χωρίς να μπορέσουν να τα απολαύσουν! Τα Δε παιδιά τους, ανίκανα, όπως τα κατάντησαν, δεν θα είναι σε θέση να τα διατηρήσουν! Γιατί, το να διατηρήσει κανείς τα αγαθά, είναι δυσκολότερο από το να τα αποκτήσει! Πράγματι! Έχει δίκιο ο Παππούλης, διότι «Το διατηρήσαι τα’ αγαθά, χαλεπώτερον του κτήσασθαι», όπως έλεγαν και οι αρχαίοι πρόγονοι μας.

Συνεπώς, εάν δεν υπάρχει σωστή διαπαιδαγώγηση, δεν υπάρχει τίποτε. Και η σωστή διαπαιδαγώγηση δεν γίνεται όπως θέλουμε εμείς. Πολύ Δε περισσότερο δεν γίνεται όποτε θέλουμε εμείς! Αυτά τα δύο πρέπει να έχουν το ίδιο σημείο εκκίνησης και υποχρεωτικώς να συνυπάρχουν. Και το σημείο εκκίνησης συμπίπτει απολύτως, με το σημείο της σύλληψης του παιδιού. Συνεχίζεται καθόλη την διάρκεια της κυήσεως και αυξάνεται συνεχώς, από την ημέρα του τοκετού μέχρι της πλήρους ενηλικιώσεως του παιδιού.

Αυτό που σας λέω, είναι πολύ βασικό. Γι’ αυτό θέλω πολύ να το προσέξετε! Η φροντίδα των γονέων για το παιδί, αρχίζει από τότε που αυτό βρίσκεται μέσα στην κοιλιά της μητέρας του! Ναι! Από τότε!

Μα θα μου πείτε: τι μπορούμε να κάνουμε εμείς, για το έμβρυο και γενικά για ένα παιδί που βρίσκεται ακόμη, μέσα στην κοιλιά της μάνας του;

Σας απαντώ: Εμείς μόνοι μας τίποτε! Εκείνος, όμως , που επέτρεψε τη σύλληψη του, ΤΑ ΠΑΝΤΑ! Αλήθεια, υπάρχει μεγαλύτερο θαύμα από το θαύμα της συλλήψεως; ασφαλώς όχι!

Γι’ αυτό, εμείς σε Εκείνον θα απευθυνθούμε και από εκείνον θα ζητήσουμε τις θερμές προσευχές μας, να μεριμνήσουμε για την τελειότητα του σώματος και της ψυχής του συλληφθέντος παιδιού, όταν ακόμη αυτό βρίσκεται στο στάδιο της κυήσεως. Και εκείνος, με τη Θεία χάρη του Αγίου Πνεύματος, θα φροντίσει και για τα δυο. Οι προσευχές μας, όμως, δεν σταματάνε εδώ. Αντιθέτως μάλιστα! Μετά τον τοκετό, του νεογνού, όσο θα αυξάνει αυτό, θα αυξάνουν και οι προσευχές μας.

Έτσι, με τον τρόπο αυτόν δείχνουμε, ότι, πράγματι, εμπιστευόμαστε την σωστή διαπαιδαγώγηση του παιδιού μας στον ίδιο τον Θεό. Και όταν το παιδί μας βρίσκεται υπό την άμεση και συνεχή εποπτεία, παρακολούθηση και προστασία του Θεού, ε, τότε να είμαστε βέβαιοι, πως ποτέ δεν θα παραστρατήσει.


Επιστολή Γέροντος Πορφυρίου προς τα πνευματικά του παιδιά

" Αγαπητά πνευματικά μου παιδιά.

Τώρα που ακόμα έχω τας φρένας μου σώας θέλω να σας πω μερικές συμβουλές. Από μικρό παιδί όλο στις αμαρτίες ήμουνα. Και όταν με έστελνε η μητέρα μου να φυλάξω τα ζώα στο βουνό, γιατί ο πατέρας μου, επειδή ήμασταν φτωχοί είχε πάει στην Αμερική για να εργαστεί στην διώρυγα του Παναμά, για εμάς τα παιδιά του, εκεί, που έβοσκα τα ζώα συλλαβιστά διάβαζα τον βίο του αγίου Ιωάννου του Καλλυβίτου και πάρα πολύ αγάπησα τον Άγιο Ιωάννη και έκανα πάρα πολλές προσευχές σαν μικρό παιδί που ήμουνα 12-15 χρονών δεν θυμάμαι ακριβώς καλά και θέλοντας να τον μιμηθώ με πολύ αγώνα έφυγα από τους γονείς μου κρυφά και ήλθα στα Καυσοκαλύβια του Αγίου Όρους και υποτάκτηκα σε δυο γεροντάδες αυταδέλφους τον Παντελεήμονα και τον Ιωαννίκιο. Μου έτυχε να είναι πολύ ευσεβείς και ενάρετοι και τους αγάπησα πάρα πολύ και γι’ αυτό με την ευχή τους τους έκανα άκρα υπακοή. Αυτό με βοήθησε πάρα πολύ, αισθάνθηκα και μεγάλη αγάπη και προς τον Θεό και πέρασα πάρα πολύ καλά. Αλλά, κατά παραχώρηση του Θεού, για τις αμαρτίες μου αρρώστησα πολύ και οι Γεροντάδες μου μου είπαν να πάω στους γονείς μου στο χωριό μου εις τον Άγιον Ιωάννη Ευβοίας. Και ενώ από μικρό παιδί είχα κάνει πολλές αμαρτίες όταν ξαναπήγα στον κόσμο συνέχισα τις αμαρτίες οι οποίες μέχρι και σήμερα έγιναν πάρα πολλές. Ο κόσμος όμως με πήρε από καλό και όλοι φωνάζουνε ότι είμαι άγιος. Εγώ όμως αισθάνομαι ότι είμαι ο πιο αμαρτωλός άνθρωπος του κόσμου. Όσα ενθυμόμουνα βεβαίως τα εξομολογήθηκα, αλλά γνωρίζω ότι γι αυτά που εξομολογήθηκα με συγχώρησε ο Θεός, αλλ’ όμως τώρα έχω ένα συναίσθημα ότι και τα πνευματικά μου αμαρτήματα είναι πάρα πολλά και παρακαλώ όσοι με έχετε γνωρίσει να κάνετε προσευχή για μένα διότι και εγώ όταν ζούσα πολύ ταπεινά έκανα προσευχή για σας, αλλ’ όμως τώρα που θα πάω για τον ουρανό έχω το συναίσθημα ότι ο Θεός θα μου πεί: τι θέλεις εσύ εδώ; Εγώ ένα έχω να του πω. Δεν είμαι άξιος Κύριε για εδώ, αλλ’ ότι θέλει η αγάπη σου ας κάμει για μένα. Από εκεί και πέρα δεν ξέρω τι θα γίνει. Επιθυμώ όμως να ενεργήσει η αγάπη του Θεού. Και πάντα εύχομαι τα πνευματικά μου παιδιά να αγαπήσουν το Θεό, που είναι το πάν, για να μας αξιώσει να μπούμε στην επίγειο άκτιστο εκκλησία του. Γιατί από εδώ πρέπει να αρχίσουμε. Εγώ πάντα είχα την προσπάθεια να προσεύχομαι και να διαβάζω τους Ύμνους της Εκκλησίας, την Αγία Γραφή και τους βίους των Αγίων μας και εύχομαι και εσείς να κάνετε το ίδιο. Εγώ προσπάθησα με τη χάρη του Θεού να πλησιάσω τον Θεό και εύχομαι και εσείς να κάνετε το ίδιο. Παρακαλώ όλους σας να με συγχωρέσετε για ότι σας στεναχώρησα.

Ιερομόναχος Πορφύριος
Εν Καυσοκαλυβίοις τη 4/7 Ιουνίου 1991"


Ανάργυρος Ι. Καλιάτσος
    
Ο Πατήρ Πορφύριος: Ο Διορατικός, ο Προορατικός, ο Ιαματικός
    
Επτάλοφος 1996

Ιερά Μονή Κουτλουμουσίου, Άγιον Όρος

Koutloumousiou Monastery, Mount Athos

Search

GREEK CLASSICAL MASTERPIECES
CD-EXTRA productions for the English-speaking public
DIONYSIOS SOLOMOS: HYMN TO LIBERTY
An audio and visual feast produced in homage to Greece’s national poet D. Solomos. Solomos’ brilliant and moving prose and verse is vividly dramatised in English by the acclaimed, Julie Christie. The work is lovely, thought provoking, and relaxing. The heart-warming and sensitive music of the noted Greek composer, Nikos Kypourgos, and choir of the Monastery provide an added plus to this celebration of “words fit for eternity.” The CD combines poetry, theatre and music wrapped into one comprehensive sumptuous feast for hungry souls. The disc also includes paintings from the Greek War of Independence, pictures of the Holy Mountain and treasures of the Monastery of Koutloumous (CD ROM included). Dionysios Solomos, (1798-1857) is recognized as “one of the greatest poets of all time.” His poetry and prose capture the majesty of ancient Greece and Byzantium , and draw upon British, Italian and German ideas and influence. The CD is a novel and pleasing approach to literature clad in the fabulous language of music. English-speaking audiences will marvel at Solomos’ monumental yet vastly unknown work prior to this effort. The artistic and literary supervision of this work has been carried out by the brothers of the Monastery.
12 euros

THE GATES OF EDEN
Images of our Lord in Hellenic Poetry and Music
A synergy of Greek, Irish, English and Russian contributors has yielded a superb mosaic of verse, music and chanting. The acclaimed Susan FitzGerald, Stephen Brennan and James Heywood vivify masterpieces of ancient, medieval and contemporary Hellenic poetry in English translations. Set against this background is a distinctive assortment of most distinguished singers; Maria Farantouri performs the Byzantine Praises and other pieces with the radiant fullness of her divine voice, and Alkinoos Ioannidis gives a new performance of Mikis Theodorakis. The combined effort is a pioneering work destined to be a classic. The composers of the music are renowned the world over and include Manos Hadjidakis, Mikis Theodorakis and John Tavener together with several unknown Byzantine melodists. Nikos Kypourgos has made new imaginative and sensitive arrangements of all the pieces for symphony and chamber orchestra, so as to create an atmosphere of prayer. In the last arrangement, the ancient Greek instrument called the Hydravlis is recorded for the first time, playing a Byzantine hymn. Choirs from Mount Athos, Moscow and Cambridge have succeeded in realising what is sure to become recognized as a masterpiece.
The CD also features a rare video presentation of the Holy Monastery of Koutloumous, an establishment of the eleventh century.The disc is accompanied by a rich and elegant booklet including an extensive introduction as well as the text of the verses.

ΜΑΚΑΡΙΟΣ ΓΕΡΩΝ ΙΩΣΗΦ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΝΟΣ (Φωτογραφικό οδοιπορικό μέρος 2)

ΜΑΚΑΡΙΟΣ ΓΕΡΩΝ ΙΩΣΗΦ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΝΟΣ (Φωτογραφικό οδοιπορικό μέρος 2)

28 Ιουλίου, 2009 — vatopaidifriend3

Μαζί με τους επίσημους προσκεκλημένους στη Μονή.

 

Στη ρασοφορία μοναχού.

 

Με πατρική στοργή στη ίδια ρασοφορία.

 

Την μετάνοιά μας Γέροντα. Με την ευχή σου.

 

Μετά τον Εσπερινό της Αγάπης (Πάσχα). Προσκύνηση του Ευαγγελίου.

 

Στο ίδιο εσπερινό προσκύνηση και ανταλλαγή ευχών και με τους άλλους ιερείς.

Μικροί και μεγάλοι ζητούν τις ευχές του!

 

Υποδοχή στην Κυρία Θεοτόκο στη λιτανεία της Εικόνας της. Η αγάπη του προς την Παναγία φαίνεται από τα γραφόμενά του σε παλιότερες επιστολές του. Γράφει χαρακτηριστικά: « Η πλουσία όμως χάρις και παρουσία της πώς μπορεί να περιγραφεί; Εδώ αισθάνεσαι ολοκληρωτικά ότι κατοικεί η Δέσποινα μας προσωπικά. Ιδίως εδώ στον Άθωνα είναι το κάτι άλλο· όμως στο Βατοπαίδι περνάει κάθε μέτρο. Γιατί για να είμαστε ειλικρινείς: τρώμε Παναγία, πίνομε Παναγία, αναπνέομε Παναγία και τα πάντα για μας είναι ΠΑΝΑΓΙΑ και μόνο ΠΑΝΑΓΙΑ! Χόρτασα Παναγία, παιδιά μου, σ’ αυτά της τα βασίλεια με όλη τη σημασία της λέξεως»!

 

Στάση αναμονής και προσευχής. Σε λίγο θα συνεχιστεί η λιτανεία!

 

Στιγμές ξεκούρασης στους χώρους της Μονής.

Πλούσια η σοδειά…χόρτα του αγρού, αγαπημένο φαγητό.

Και η άλογη φύση θέλει τη συμπάθεια μας!

 

Στην καλύβη του με επισκέπτες από τη Ρωσία. Πολλοί ζητούσαν παρηγοριά κοντά του!

 

Και πολλοί νέοι ωφελήθηκαν από τους πατρικούς του λόγους!

 

Κάτω από τη σκέπη της Κυρίας Θεοτόκου και τους οικείους του Θεού, τους αγίους. «Συγκατοικούσε» με αυτούς, αφού στην καλύβη του είχε δύο παρεκκλήσια, του Οσίου Ιωσήφ του Ησυχαστού και του Αγίου Νεοφύτου του Εγκλείστου του εν Κύπρω, «του γιγαντιαίου αυτού αναστήματος, του μεγάλου φωστήρος, πατρός και διδασκάλου, στου οποίου την πρόνοια παρατείνει την ύπαρξη της η Νήσος μας» όπως χαρακτηριστικά έγραφε.
Β. ΕΠΙΣΚΕΨΕΙΣ ΕΚΤΟΣ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ

 

Εξόρμηση αγάπης στο κόσμο. «Η μηχανοκίνητη βάρκα μας, η «Παντάνασσα», όπως έλεγε, «δεν είναι μόνο για το ψάρεμα αλλά και μέσο μετακίνησης ιδιαίτερα όταν ήμασταν στη Σκήτη».

 

Έφθασε μέχρι και την μακρινή Αυστραλία, καλεσμένος από τους ομογενείς, για τρεις εβδομάδες. Στην Μελβούρνη (Melbourne), το Σύδνεϋ (Sydney), την Βρισβάνη (Brisbane) και στο Κόμπουρκ (Coburg).

 

Στο ζωολογικό κήπο του Σύδνεϋ με έμου, στρουθοκαμήλους και καγκουρό!

 

Με τις «κορούλες», όπως συνήθιζε να λέει, που είχαν έρθει ακόμα και από τη μακρινή Αυστραλία για να τον συναντήσουν!

  

Όλοι έτρεχαν να ακούσουν λόγο παρακλήσεως. Σε όλους είχε ένα καλό λόγο να πει!

Ανάμεσα σε όλες τις ηλικίες. Όλους τους ανέπαυε!

Στο μετόχι του Αγίου Νικολάου στο Πόρτο Λάγος, έξω από το ναό της Παντάνασσας, του οποίου είναι κτίτορας. Και εκεί πολύς κόσμος από πολλές περιοχές έτρεχε να βρει παρηγοριά κοντά του!

Από την επίσκεψη της Τιμίας Ζώνης της Θεοτόκου στη αγιοτόκο Κύπρο, για πρώτη φορά στη σύγχρονη ιστορία της, στην πόλη του Αγίου Λαζάρου, την Λάρνακα.

 

Πλήθος κλήρου και λαού υποδέχθηκε την Τιμία Ζώνη. Διακρίνεται ο τότε Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας κ. Βασιλείου, ο οικείος Μητροπολίτης Κιτίου κ. Χρυσόστομος, ο Ηγούμενος της Μονής Σταυροβουνίου Αθανάσιος. Την Τιμία Ζώνη μεταφέρει ο ιερομόναχος Αθανάσιος Βατοπαιδινός, ο σημερινός Μητροπολίτης Λεμεσού.

 

Με τις μοναχές στη Ι. Μονή Αναλήψεως (Σίψα) Δράμας.

 

Η τελευταία του έξοδος στον κόσμο. Επίσκεψη στην Ι. Μ. Ταξιαρχών Επιδαύρου.

 

Αυτός ήταν ο Γέροντας μας. Ο Γέροντας που γνωρίσαμε. Ο Γέροντας που αγαπήσαμε. Ο Γέροντας της καρδιάς μας. Γεμάτος αγάπη, συμπάθεια, επιείκεια, μακροθυμία, σπλάχνα οικτιρμών.
Παρόλο που συκοφαντήθηκε, παρεξηγήθηκε, διώχθηκε, περιφρονήθηκε και πολλοί ευεργετηθέντες “του γύρισαν την πλάτη” ο ίδιος με ανεξικακία κρατούσε την πατρική του αγκαλιά ανοικτή σε όλους ευχόμενος για όλους γιατί όπως έλεγε « αυτή είναι φύσις της αγάπης».
Η ευχή σου Γέροντα να μας σκεπάζει πάντα.
Αλέξανδρος.
(Ευχαριστώ το Χρήστο, ξέρει εκείνος, για το φωτογραφικό υλικό που μας παραχώρησε από το πλούσιο αρχείο του).

Το ουράνιο χαμόγελο του Γέροντος Ιωσήφ

Το ουράνιο χαμόγελο του Γέροντος Ιωσήφ

28 Ιουλίου, 2009 — vatopaidifriend3

«Καρδίας ευφραινομένης το πρόσωπον θάλλει»

ΤΟ ΟΥΡΑΝΙΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΙΩΣΗΦ (αναφορά στους αγίους Πατέρες)
Λέγει ο ΑΒΒΑΣ ΙΣΑΑΚ ο ΣΥΡΟΣ  (Λόγος ΚΔ’):

1. Η ΑΓΑΠΗ του Θεού υπάρχει θερμή εις την φυσικήν αυτής ιδιότητα και όταν επιπέση εις κάποιον αγωνιστήν υπερβολικώς τον ρίπτει εις μίαν θείαν έκστασιν και εις βάθος επουρανίων λογισμών· αναλόγως δε της εντάσεως της επελθούσης αγάπης παρατηρείται εις τον άνθρωπον αυτόν μία ασυνήθιστος αλλοίωσις.
2. Η εσωτερική αυτή αλλοίωσις γίνεται αισθητή και από ωρισμένα εξωτερικά γνωρίσματα· έτσι το πρόσωπον του ανθρώπου γίνεται φωτεινόν και περιχαρές (ή χαροποιόν ή διανθίζεται από χαράν).
3. Τότε ο άνθρωπος γίνεται εκστατικός και εξέρχεται τελείως των όρων της φυσικής ζωής, και τον φοβερόν θάνατον τον θεωρεί χαράν και ποτέ ο νους δεν σταματά να σκέπτεται τα επουράνια.

ΣΧΟΛΙΟ:
Εδώ ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος περιγράφει επακριβώς την πνευματικήν κατάστασιν στην οποίαν ευρίσκετο ο Γέροντας Ιωσήφ τα τελευταία χρόνια και ημέρες της επίγειας ζωής του, όπως μάς πληροφόρησε και ο διακονητής του.
Και όπως λέγει ο Κύριός μας
«τούς δοξάζοντάς με δοξάσω», επενέβη η δεξιά του Υψίστου και έφτιαξε την μεταβολήν και αλλοίωσιν εις τα χαρακτηριστικά του προσώπου του Γέροντος.
Διότι λέγει και ο ΑΒΒΑΣ ΗΣΑΪΑΣ:
Αγαπητέ αδελφέ, ποίαν χαράν δοκιμάζει η ψυχή του ανθρώπου, πού άρχισε το κατά Θεόν πνευματικόν του έργον και το ωλοκλήρωσεν επιτυχώς;
Επόμενον είναι να αισθάνεται η ψυχή απέραντον χαράν διότι κατά την στιγμήν της εξόδου από το σώμα, τα καλά έργα, πού εξετέλεσε, θα προπορεύονται αυτής όταν θα ανέρχεται εις τον ουρανόν.
ΣΧΟΛΙΟ:
Και ο Γέροντας Ιωσήφ επί 75 χρόνια εργάστηκε με ζήλο για τον Κύριο, και πάντοτε έλεγε στις ομιλίες του «τώ πνεύματι ζέοντες τώ Κυρίω δουλεύοντες».
Τίποτε άλλο δεν υπάρχει σε όλη την κτίση παρά μόνον ο Θεός, και σ’ Αυτόν πρέπει να είναι πάντοτε ο νους και η καρδιά μας.
Mαρία Λαδά, Ιωάννινα

ΏΣ ΠΡΕΠΕΙ ΟΙ ΑΝΔΡΕΣ ΝΑ ΣΥΜΠΕΡΙΦΕΡΟΝΤΑΙ ΣΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΟΥΣ (Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου) (2)

ΏΣ ΠΡΕΠΕΙ ΟΙ ΑΝΔΡΕΣ ΝΑ ΣΥΜΠΕΡΙΦΕΡΟΝΤΑΙ ΣΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΟΥΣ (Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου) (2)

29 Ιουλίου, 2009 — vatopaidifriend3

Ο Απόστολος Παύλος διδάσκει στα χαλάσματα. Πίνακας του Giovanni Paolo Pannini (1744).

(συνέχεια από 1)

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΓΑΠΗΣΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ (20η Ομιλία στην Επιστολή προς Εφεσίους)
«Ο Παύλος, πάντως, συνεχίζει σημειώνοντας πως «ο Χριστός προσέφερε τη ζωή Του για την Εκκλησία, επειδή μ’ αυτόν τον τρόπο ήθελε να την εξαγιάσει, αφού την καθαρίσει από την αμαρτία.
Για να συμπεριφερθεί έτσι ο Χριστός, σημαίνει ότι η Εκκλησία τότε, όταν την πήρε ως νύφη, ήταν γεμάτη σπίλους και κατηγόριες, χωρίς κάλλος, άμορφη, δίχως αξία. Οποιαδήποτε, όμως, γυναίκα και να νυμφευθεί κάποιος, δεν θα έχει την ασχήμια και την ουτιδανότητα που είχε η νύφη του Χριστού Εκκλησία. Ούτε θα απέχει, τόσο από τη φύση σου, όσο η Εκκλησία από τον Χριστό. Και όμως, αύτη τη νύφη ο Χριστός ούτε την αποστράφηκε αηδιάζοντας από τη θέα της, ούτε την εμίσησε εξαιτίας της υπερβολικής της ασχήμιας.
Θα πληροφορηθούμε το μέτρο της ασχήμιας της, αν αφήσουμε τον απόστολο Παύλο να την περιγράψει: «κάποτε ήσασταν βυθισμένοι στο σκοτάδι». Βλέπεις πόσο αμαυρωμένη ήταν η εμφάνιση της; Γιατί τίποτα δεν είναι πιο μαύρο από το σκοτάδι. Αλλά πρόσεξε και τη θρασύτητα της, καθώς συνεχίζει ο Παύλος: «ζούσαμε μέσα στην κακία και το φθόνο». Δες και την ανηθικότητά της: «ήμασταν κάποτε άμυαλοι και απείθαρχοι». Μα τι λέω; Και ανόητη ήταν και βλάσφημη . Και όμως, ενώ ήταν αναρίθμητες οι ουλές της, ακόμη και έτσι, σαν να ήταν κάποια γυναίκα θαλερή και γεμάτη θαυμαστή ομορφιά και υγεία και όχι σε κατάσταση άμορφης φθοράς, παρέδωσε για χάρη της τον εαυτό Του στο θάνατο. Και αυτή Του η στάση ήταν που έκανε τον Παύλο να αναφωνεί με θαυμασμό: «δύσκολα κάποιος θα έδινε τη ζωή του ακόμα και για ένα δίκαιο άνθρωπο». Και κάπου αλλού, «ενώ εμείς ζούσαμε ακόμη μέσα στην αμαρτία, ο Χριστός έδωσε τη ζωή Του για χάρη μας». Και, ενώ είχαν έτσι τα πράγματα, ο Χριστός τη νυμφεύθηκε και την αποκαθιστά στην προηγουμένη ομορφιά της και την ξεπλένει από τις αμαρτίες της και δεν αρνείται να προσφέρει στο θάνατο τον εαυτό Του για χάρη της».
Τι είναι αληθινή ομορφιά;
«Ήθελε, έτσι, να τήν εξαγιάσει», συνεχίζει ο Απόστολος, «καθαρίζοντας την με το βάπτισμα της στο νερό και με το λόγο, ώστε να την έχει δίπλα του την Εκκλησία ως νύφη δοξασμένη, χωρίς να μπορεί να της βρει κάποιος κανένα ψεγάδι ή ελάττωμα ή κάτι παρόμοιο, αλλά να είναι αγία και απαλλαγμένη από τη βρωμιά».
«Με το βάπτισμα στο νερό» την καθαρίζει από τη βρωμιά. «Με το λόγο» συμπληρώνει. Ποιο λόγο; «Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος». Και δεν τη στόλισε «μόνο λαμπρά, αλλά τη γέμισε δόξα, χωρίς να μπορεί να της βρει κανένας κάποιο ψεγάδι ή ελάττωμα ή κάτι παρόμοιο”. Ας ζητάμε, λοιπόν, και μεις αύτη την ωραιότητα και θα μπορέσουμε έτσι να γίνουμε δημιουργοί της. Μην ψάχνεις να βρεις στη γυναίκα σου αυτά τα στοιχεία που δεν της ανήκουν. Θυμήσου, πως ό,τι κατέχει η Εκκλησία, το έχει ως δώρο από τον κύριο και δεσπότη της. Αυτός τη στόλισε με λαμπρότητα, αυτήν που δεν είχε μορφή και κάλλος. Μην περιφρονήσεις, λοιπόν, τη γυναίκα σου για την άσχημη εμφάνισή της. Πρόσεξε τι λέει η Αγία Γραφή: «Είναι μικρή στο μέγεθος ανάμεσα στα άλλα έντομα η μέλισσα, μα η παραγωγή της είναι από τις πιο γλυκές τροφές». Έτσι και η γυναίκα. Είναι πλασμένη από τον Θεό. Γι’ αυτό οι προσβολές σου αντανακλούν άμεσα σ’ Εκείνον, το δημιουργό της, όχι σ’ αυτήν…
Μην την επαινέσεις για την ομορφιά της. Αυτός ο έπαινος, καθώς και το μίσος ή η αγάπη που προκαλούνται από τήν προσωπική ομορφιά μιας γυναίκας, είναι συμπεριφορά ακόλαστων και φιλήδονων ανδρών. Να αναζητάς της ψυχής την ωραιότητα. Να μιμηθείς και εδώ το Νυμφίο της Εκκλησίας. Η σωματική ομορφιά είναι πλημμυρισμένη από έπαρση και παραφροσύνη και βυθίζει τον άνθρωπο στη ζήλια, καθώς συχνά τον κάνει να υποπτεύεται για το πρόσωπο της ακόλαστης αγάπης του τερατώδη πράγματα. Μήπως όμως η σωματική ομορφιά προκαλεί αδιάκοπη ερωτική ευχαρίστηση ; Η γλύκα διαρκεί ένα ή δυό μήνες ή το πολύ ένα χρόνο. Μετά παύει να ασκεί τη γοητεία της, επειδή η επανάληψη της ερωτικής πράξης ως πεζής καθημερινότητας μαραίνει το θαύμα. Στο μεταξύ, τα κακά που προξενεί η προσκόλληση στη σωματική ωραιότητα παραμένουν ενεργά, η έπαρση, δηλαδή, η υπερηφάνεια και η περιφρόνηση των άλλων. Δεν συμβαίνει, όμως, το ίδιο με κάποιον που στερείται σωματικής ομορφιάς. Επειδή ο έρωτας που δημιουργείται προσβλέπει στην ωραιότητα της ψυχής και όχι του σώματος, για τούτο και εύλογα παραμένει έχοντας εσαεί την ίδια ποσότητα έντασης. Όπως όταν γεννήθηκε.
Τί πιο όμορφο, πες μου, από τον ουρανό πάνωθέ μας; Ή τα λαμπερά αστέρια που τον στολίζουν; Περίγραψε μου όποιο σώμα διαλέξεις και δεν θα το βρεις τόσο όμορφο. Πες μου για τα ομορφότερα μάτια και όμως, και αυτά δεν θα ‘χουν την απαστράπτουσα ακτινοβολία του. Με τη δημιουργία του έναστρου ουρανού κατεπλάγησαν από θαυμασμό οι στρατιές των αγγέλων. Όπως και μείς σήμερα μένουμε εκστατικοί στη θωριά του. Όχι όμως τόσο πολύ όσο όταν τον πρωτοαντικρίσαμε! Αυτό το αποτέλεσμα προκαλεί στο τέλος η συνήθεια. Με την πάροδο του χρόνου χάνεται και η έκπληξη της πρώτης φοράς.
Πόσο περισσότερο, όμως, δεν συμβαίνει αυτό με τη γυναικεία ομορφιά; Αν, μάλιστα, συμβεί τυχαία και κάποια ασθένεια, τότε είναι που όλα σβήνουν πιο σύντομα. Ψάξε, λοιπόν, να βρεις σε μια γυναίκα τη στοργή, την ταπείνωση και την επιείκεια, ως γνωρίσματα της ωραιότητάς της. Μην αναζητάμε στη γυναίκα τη σωματική ακμή. Μην τη ψέγουμε γιατί της λείπουν τα όμορφα χαρακτηριστικά. Δεν είναι στο χέρι της να τα έχει! Ακόμη περισσότερο, ας μην την κατηγορούμε καθόλου. Ας μην την απελπίζουμε. Ας μην της δημιουργούμε κακοκεφιά και κατήφεια. Θέλει τόλμη να το πετύχουμε αυτό! Μα διαφεύγει πάλι από την προσοχή σας, ότι κάποιοι που συγκατοίκησαν με όμορφες γυναίκες, τελείωσαν τη ζωή τους μέσα στην αθλιότητα; Ενώ, αντίθετα, όσοι παντρεύτηκαν λιγότερο όμορφες, έφτασαν μέχρι τα βαθιά γεράματα μέσα σε μια πλημμυρίδα αγαλλιάσεως;
Εμπρός, λοιπόν, ας ξεπλύνουμε τις εσωτερικές κηλίδες. Ας αφαιρέσουμε τις εσωτερικές ρυτίδες. Ας απομακρύνουμε τους ψόγους της ψυχής. Αύτη την ομορφιά ζητά από μας ο Θεός. Ας την κατακτήσουμε, λοιπόν, για χάρη του Θεού και όχι για μας».
ΤΟ ΧΡΗΜΑ ΔΙΑΦΘΕΙΡΕΙ
«Ας μη ζητάμε πλούτο, ούτε υψηλή κοινωνική θέση, που είναι εξωτερικά γνωρίσματα, αλλά, αντί γι’ αυτά, την αληθινή ευγενική καταγωγή, που βρίσκεται βαθιά στη ψυχή μας. Ας μην προγραμματίζει κάποιος να γίνει πλούσιος από την περιουσία της γυναίκας του. Μια τέτοια ευμάρεια είναι πρόστυχη, χυδαία και εξευτελιστική. Χωρίς συζήτηση, ας μην επιζητεί κάποιος να πλουτίσει από τέτοια πηγή. «Γιατί», όπως σοφά συμπεραίνει ο απόστολος Παύλος, «όσοι επιθυμούν σφοδρά να πλουτίσουν, περιπίπτουν σε πειρασμό και στο δόκανο του διαβόλου και σε πολλές ανόητες και βλαβερές επιθυμίες, που βυθίζουν τους ανθρώπους στην καταστροφή και το χαμό». Μη βλέπεις τη γυναίκα σου σαν αστείρευτη πηγή πλούτου και θ’ ανακαλύψεις έκπληκτος ότι όλα στη ζωή θα σου πηγαίνουν κατ’ ευχήν. Πες μου, ποιος θα εγκαταλείψει τα σπουδαία πράγματα της ζωής, για να στραφεί στα μικρά και ασήμαντα; Αλλά, τί ρωτώ και προκαλώ θλίψη ; Έτσι πάντα δεν κάνουμε για όλα; Αν αποκτήσουμε γιο, δεν προσπαθούμε να του εμφυσήσουμε και να του αναπτύξουμε ένα ανδρείο φρόνημα, αλλά να του βρούμε την πλουσιότερη γυναίκα. Δεν τον διδάσκουμε πως θα απαλλαγεί από την αμαρτία, αλλά πως θα καταστήσει εύπορο τον εαυτό του. Και αν τον προτρέψουμε προς ένα επάγγελμα, αυτό δεν θα είναι κάποιο, όπου θα αποφεύγει την αμαρτία, αλλά εκείνο που θα του προσπορίζει περισσότερα οφέλη. Θεός μας πια είναι το χρήμα. Γι’ αυτό τα πάντα έχουν διαφθαρεί και καταγκρεμισθεί, ακριβώς γιατί στην πορεία της ζωής μας έχουμε ως οδηγό τον έρωτα του πλούτου.

Όσιος Παύλος ο Ξηροποταμηνός (10ος αι.) – 28 Ιουλίου

Όσιος Παύλος ο Ξηροποταμηνός (10ος αι.) – 28 Ιουλίου

28 Ιουλίου, 2009 — vatopaidifriend3

Ο άγιος Παύλος ο Ξηροποταμηνός. Τοιχογραφία του κυρ Μανουήλ Πανσέληνου από το Πρωτάτο των Καρυών (1290).

Υιός ευσεβών βυζαντινών αρχόντων, κατά τον βίο του «ύπατος των φιλοσόφων», που από νωρίς ασπάσθηκε την αρετή. Ως επαίτης αναχωρεί από την Κωνσταντινούπολη κι έρχεται αγνώριστος στο αγιώνυμο Όρος. Κοντά στη σημερινή μονή του Ξηροποτάμου, της οποίας υπήρξε κτήτορας, έστησε την ασκητική του καλύβη, έχοντας για στρώμα τη γη και για προσκέφαλο μια πέτρα. Η αρετή του τον έκανε θαυμαστό και οι άνθρωποι έρχονταν από παντού να τον γνωρίσουν. Στην πατρίδα του, όπου για λίγο επιστρέφει, γίνεται πηγή ωφέλειας μεγάλης.
Ο πόθος μεγαλύτερης ησυχίας τον απομακρύνει από τη μονή του Ξηροποτάμου και τον φέρνει στους πρόποδες του Άθω, όπου και αναγκάζεται από τους πολλούς μαθητές του να κτίσει νέα μονή, προς τιμή του Αγίου Γεωργίου, γνωστή σήμερα ως του Αγίου Παύλου. Προγνώρισε το τέλος του πριν από αρκετό καιρό και ετοιμάσθηκε για την αναχώρηση διδάσκοντας τους μαθητές του· «έχετε, τέκνα και αδελφοί, την αγάπην, την ευχήν, την ταπείνωσιν και την υπακοήν διότι όποιος μοναχός δεν έχη αυτάς τας αρετάς, δεν πρέπει να λέγεται μοναχός, αλλά κοσμικός». Νεώτερη ακολουθία συνέθεσε ο μοναχός Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης. Η μνήμη του τιμάται στις 28 Ιουλίου.
Πηγή: Μοναχού Μωϋσέως Αγιορείτου, Οι Άγιοι του Αγίου Όρους, Εκδόσεις Μυγδονία, Θεσσαλονίκη, 2007. Από το ίδιο βιβλίο είναι και η φωτογραφία.

Τ’ αποτελέσματα της σκληροκαρδίας (Διδαχές Γέροντος Θεοφύλακτου Νεοσκητιώτου)

Τ’ αποτελέσματα της σκληροκαρδίας (Διδαχές Γέροντος Θεοφύλακτου Νεοσκητιώτου)

28 Ιουλίου, 2009 — vatopaidifriend3

Ο άγιος γέροντας Θεοφύλακτος ως "Δικαίος" το 1960

Τα μεγάλα μοναστήρια του Αγίου Όρους παλαιά, είχαν πολλούς εργάτας. Πολλοί έρχονταν δια τον επιούσιον και μόνο και είναι ζήτημα αν περίσσευε να στείλουν και κάτι στην οικογένεια τους. Η φτώχεια έφερνε και την κακομοιριά και συχνά μεταξύ των εργατών υπήρχαν παρεξηγήσεις. Έτσι σε ένα αγιορείτικο κοινόβιο, από πειρασμό; ζήλεια; φθόνο; ποιος ξέρει; Ένας εργάτης έκλεψε από έναν άλλο συνεργάτη του ένα τσουβάλι αλεύρι που θα το είχε προφανώς για να το στείλει στην οικογένεια του. Στενοχωρημένος τότε αυτός που έχασε το αλεύρι, έδωσε κατάρα! Δυστυχώς όταν κοιμήθηκε ο κλέπτης, δεν ξέρουμε πως τον έκρινε ο Θεός, αλλά κατά την ανακομιδή του, μετά τα τρία χρόνια, κατά την τάξιν της εκκλησίας μας ήταν άλειωτος! Η είδησι στενοχώρησε όλους αλλά και τους πατέρες της Μονής. Έφθασε και στα αυτιά του αδικημένου εργάτου που παρόλα τα χρόνια που πέρασαν δεν τον είχε συγχωρέσει. Τον άκουσαν τότε να λέγει: «Καλά έπαθες, γιατί μου έκλεψες το αλεύρι»! Αυτόν τον λόγον του τον έμαθε και ο Ηγούμενος της Μονής και στο τέλος του λέγει: Αν σου δώσουμε το αλεύρι εμείς, θα τον συγχωρέσεις; Και βέβαια θα τον συγχωρέσω, απήντησε. Έδωσαν λοιπόν το αλεύρι στον εργάτη και τον συγχώρεσε με όλη του την καρδιά. Τότε αμέσως το σώμα του κλέπτου διαλύθηκε στα εξ ων συνετέθη!
Πόσο προσεκτικοί πρέπει να είμεθα στα λόγια μας! Να ευλογούμε πρέπει και να μην καταρώμεθα, ούτε για αστείο!
Το αυτό συνέβη και με έναν βοσκό, στα μέρη της Λακωνίας. Έκλεψε την καρδάρα (δοχείο συλλογής γάλακτος), από έναν άλλο βοσκό. Ο άλλος βοσκός ζητούσε να του δώσει την καρδάρα πίσω, αλλά πέρασαν πολλά χρόνια και δεν την έδωσε. Αρρώστησε ο κλέπτης και έφυγε διά την αιωνιότητα. Όταν του έκαναν όμως εκταφή ήταν άλειωτος! Φώναξαν τον επίσκοπο από την Σπάρτη για να διάβαση τις διατεταγμένες ευχές, «εις πάσαν αράν και αφορισμόν, εις τεθνεώτα» και ο φωτισμένος εξ Αγίου Πνεύματος Αρχιερεύς έδωσε εντολή και τον τοποθέτησαν στον δρόμο του κοιμητηρίου διά να περάσουν όλοι να δουν το φρικτό θέαμα και να τον συγχωρέσουν. Πέρασαν πολλοί και κατέφθασε και ο αδικημένος βοσκός αλλά σκληρόκαρδος· μόλις τον άντίκρυσε χάρηκε και ειπε: «Καλά σε έχω τώρα! Καλά να πάθης! Γιατί μ΄ έκλεψες την καρδάρα;» Μόλις το άκουσε ο Επίσκοπος, τον πλησίασε και του ειπε να τον συγχωρέσει. Αυτός όμως ήταν ανένδοτος. Μόλις όμως του έταξε ο Επίσκοπος να του δώσει άλλη καρδάρα, ο βοσκός ειπε με την καρδιά του το «Θεός σχωρέσει». Τότε συνέβη κάτι το εξαίσιο. Αμέσως διαλύθηκε και έμειναν τα οστά γυμνά και πεντακάθαρα. Ο κόσμος συγκλονίστηκε μ΄ αυτό το θαύμα, αλλά και ο Επίσκοπος παραιτήθη του θρόνου του και ήλθε και μόνασε σε μια αγιορείτικη Σκήτη.
Μάταια προσπαθούσε ένας άρρωστος μοναχός να ζητήση συγγνώμη από τον συγκοινοβιάτη του. Σαν άνθρωποι νικήθηκαν εκ του πονηρού και μάλωσαν. Ο ασθενής μοναχός θέλοντας να τακτοποιηθή η παρεξήγησις, τον προσκάλεσε πολλές φορές για να του βάλει μετάνοια και να του πει το ευλόγησον. Αντίθετα σκληρύνθηκε η καρδιά του άλλου και του είπε ψυχρά λόγια. Κοιμήθηκε ο ασθενής μοναχός και επί σαράντα ήμερες ο σκληρόκαρδος μοναχός εδέχετο στο κελλί του την επίσκεψη του κεκοιμημένου αδελφού που τον απειλούσε με ένα σπαθί στο χέρι και του έλεγε: Εξ αιτίας σου κολάσθηκα!
Ασφαλώς αυτό το παραχώρησε ο Θεός διά να συνέτιση τον σκληρόκαρδο μοναχό που δεν έδινε την συγχώρησι.
Η εξόδιος ακολουθία έβαινε προς το τέλος της και στο «Δεύτε τελευταίον ασπασμόν», όλοι κατά τάξιν οι πατέρες και οι αδελφοί, περνούν και ασπάζονται τον κεκοιμημένον αδελφόν τους για τελευταία φορά. Έφθασε και η σειρά ενός αδελφού που ειχε πρόβλημα μαζί του και δεν είχαν συγχωρεθεί. Τότε συνέβη κάτι φοβερό! Την ώρα που έσκυψε ο αδελφός να ασπασθή τον κεκοιμημένο, ακούουν να λέγει σαν να ήταν ζωντανός ο νεκρός, «για σένα κολάστηκα»!!!
Ας εύχόμεθα ο Θεός να μας εύρη εν μετάνοια και να μας κάνη κοινωνούς της επουρανίου Βασιλείας Του!
Πηγή (κείμενο και φωτογραφία): Ιερομονάχου Προδρόμου, «Ο Γέρων Θεοφύλακτος ο Νεοσκητιώτης, Το ευωδέστατον άνθος της Χάριτος», Έκδοσις Ιεράς Καλύβης «Σύναξις των Αγίων Aναργύρων» Νέα Σκήτη – Άγιον Όρος, 2007. (Μέρος 7ον, Ψυχοφελείς διηγήσεις του Γέροντος Θεοφυλάκτου, σελ. 210-215)

ΘΕΟΦΥΛΑΚΤΟΣ ΜΟΝΑΧΟΣ ΝΕΟΣΚΗΤΙΩΤΗΣ (1)

ΘΕΟΦΥΛΑΚΤΟΣ ΜΟΝΑΧΟΣ ΝΕΟΣΚΗΤΙΩΤΗΣ (1)

28 Ιουλίου, 2009 — vatopaidifriend3

«Εις μνημόσυνον αιώνιον» «Τίμιος εναντίον (=ενώπιον) Κυρίου ο θάνατος του οσίου αυτού»
Την 15ην Ιουλίου 1986 (28/07/1986 με το νέο ημερολόγιο) και ώραν 14.20΄ μία υψηλοκορμος κυπάρισσος, ως η κέδρος η εν τω Λιβάνω, η οποία τον παρελθόντα αιώνα εις Ρέθη Κορινθίας εβλάστησε, διά να μεταφυτευθή αργότερα εις τας αποκρήμνους και ανύδρους ερήμους του Άθωνος, έπεσε και εστέρησε την δροσιάν και ανάπαυσιν που απελάμβανεν οποιος είχε την ευτυχίαν να σταματήση εις τον παχύν ίσκιον της προς ανακούφισιν εκ της οδοιπορίας της ζωής.
Ο Θεοφάνης Πάγκαλος (αυτό ητο το βαπτιστικον του ονομα) προ ενος περίπου αιώνος, το έτος 1897, εγεννήθη εις το χωρίον Ρέθη της Κορινθίας απο γονείς απλούς και ταπεινούς, αλλά πλουσίους εις εύσέβειαν και φοβον Θεού.
Έτσι ο μικρος Θεοφάνης, ως κληρονομος, εδέχθη το πλούσιον τούτο κληροδότημα των γονέων του, και με ζήλον και ευχαρίστηση ετρέφετο με τα νάματα των θείων εντολών, με την αγάπην προς τον Χριστόν και όλους τους Αγίους Του, επειδή, ως θα ίδωμεν, επρόκειτο η τρυφερά και ευσεβής καρδία του να μεταφυτευθή κάπου αλλού, εις τον Άθωνα.
Η εις το χωρίον του ζωή ήτο απλή, αγνή. Διεκρίνετο διά την πραοτητά του, την ευσέβειαν, την σωφροσύνην, παρά το νεαρον της ηλικίας του, και την υποδειγματικην υπακοήν εις τους γονείς του, εργαζόμενος πλησίον των.
Εις την προσωπικήν του ζωήν ητο αυστηρός, εγκρατής, φειδωλός, ολιγαρκής εις τα υλικά, άπληστος και αχόρταστος εις τα των θείων εντολών.
Υπακούων εις τάς εντολάς του Κυρίου, ήτο διά της πτώχειας του πλούσιος εις ελεημοσύνας και άλλα θεάρεστα έργα, ανάλογα με τα μέτρα των δυνατοτήτων του.
Ενηλικιωθείς έπρεπε να εκπληρώση τάς προς την πατρίδα υποχρεώσεις του. Επεστρατεύθη κατά τον μικρασιατικόν πόλεμον, υπηρετήσας με ζήλον και πατριωτισμόν επί πενταετίαν εις Μικράν Ασίαν και Λευκορρωσίαν.
Εδώ φαίνονται τα αλτρουϊστικά του αισθήματα, η ευσέβεια, η αγάπη προς τους συνανθρώπους, ο πόνος, η θλίψις εις τάς κατά και μετά τον πόλεμον επελθούσας συμφοράς. Ο πόνος αυτος δεν εθεραπεύθη μέχρι τας τελευταίας στιγμάς της επιγείου ζωής του, ως τούτο καταφαίνεται εκ του παραληρήματος του, πού ενώ εκοιμάτο ολίγας ημέρας προ της έκδημίας του, εθρηνούσε και ωδύρετο διά την άδικον σφαγήν αθώων ανθρώπων.
Μετά την εκ του επιγείου βασιλέως αποστράτευσίν του, ο γενναίος ούτος στρατιώτης αμέσως δεν ανέμενε νέαν επιστράτευσιν, αλλά ως εθελοντής κατετάγη εις το στράτευμα του επουρανίου Βασιλέως, διά να πολεμήση άλλον εχθρόν, η μάλλον εχθρούς αοράτους και φοβερότερους, την σάρκα, τον κόσμον (δηλαδή το κοσμικόν φρόνημα) και τον διάβολον, διά να τους κατατροπώση τελικώς και έτσι νικητής, τροπαιούχος και στεφανωμένος από τον Μέγαν Αθλοθέτην Χριστόν, να επιστρέψη εις την πατρίδα του την επουράνιον, και εκεί αιωνίως ν’ αναπαύεται εις τας μονάς του Κυρίου.
Έτσι 1923 ήλθε εις τον Άθωνα, το Άγιον Όρος, και μετά από τριετή δοκιμασίαν ο ήδη ευδόκιμος, το έτος 1926, εκάρη μοναχός εις το Κελλίον «Άγιοι Ανάργυροι» της Νέας Σκήτης υπό του φημισμένου Πνευματικού Γέροντος Ιωακείμ Σπετσιέρη, λαβών το όνομα Θεοφύλακτος Μοναχός.
Εδώ ο νους μου σταματά να σκέπτεται και το χέρι να γράφη. Από την μια αναλογίζομαι την βαρύτητα της υποθέσεως και το ύψος των αρετών και αγώνων του νεαρού μονάχου Θεοφύλακτου, από την άλλη αισθάνομαι την αδυναμίαν μου να παρουσιάσω αυτά, φοβούμενος μήπως αδικήσω τον άνδρα, και έτσι ευρεθώ υπό κατηγορίαν, αν και ο ίδιος γνωρίζω ότι δεν θα δυσαρεστηθή. Επειδή όμως και η σιωπή θα ήτο επίσης κατηγορία και αδικία, διά τούτο θαρρώ, επικαλούμενος και τας ευχάς του αοιδίμου και μακαριστού Γέροντος, του Παππού (όπως τον αποκαλούσαμε), και θα προσπαθήσω να περιγράψω ολίγα από την όντως αγωνιστικήν και μαρτυρικήν ζωήν του.
Τα πρώτα μυστικά της μοναχικής πολιτείας του τα εδιδάχθη υπό του ονομαστού και ενάρετου Πνευματικού Γέροντος του, ως προελέχθη, Ιωακείμ Σπετσιέρη. Μετά τον θάνατον αύτου, εμαθήτευσε και πολλά ωφελήθη από τον επίσης σπουδαίον και καλόν εργάτην της νοεράς προσευχής, οσιώτατον Γέροντα Ιωσήφ, εις την συνοδείαν του οποίου προσεχώρησεν εις σπήλαιον της Μικράς Αγίας Άννης, όπου ήσκητευε και τον κατέστησε Πνευματικόν του Πατέρα και Γέροντα, υπό του οποίου και έλαβε το Μέγα και Αγγελικόν Σχήμα το έτος 1952.
(Συνεχίζεται)
Πηγή: Π.Μ.Γ., Περιοδικόν «Ο Όσιος Γρηγόριος», Τεύχος 11, σελ. 85-91, Έκδοσις Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους, Άγιον Όρος, 1986.

Γεροντικό Αγίου Όρους - Ο υπερήφανος δεν μετανοεί...

Γεροντικό Αγίου Όρους - Ο υπερήφανος δεν μετανοεί...



Στα ησυχαστήρια των Κατουνακίων, στην Καλύβα «Γέννησις του Χριστού» με εγκράτεια και άσκηση ζούσε ο Μοναχός Ιλαρίων, σαν υποτακτικός στην Συνοδεία του Γέροντος Αρτεμίου και Παντελεήμονος
Μοναχού...

Ο Μοναχός Ιλαρίων είχε ευστροφία και ετοιμότητα στο μυαλό, ήταν εγκρατής και άκρως ασκητικός, είχε πολύ μελέτη στα Πατερικά βιβλία, έκανε τον Κανόνα του ανελλιπώς και απέφευγε τις συναντήσεις και
συναναστροφές με τους άλλους ερημίτες Μοναχούς.

Σιγά, σιγά και χωρίς ο ίδιος να το καταλάβει πίστεψε στην ιδέα και στο λογισμό του, ότι αυτός σαν έξυπνος και μελετηρός που ήταν, δεν είχε ανάγκη από τις συμβουλές των Πατέρων και γι' αυτό τους
απέφευγε.

Οι Πατέρες τον εκτιμούσαν για την εξυπνάδα του αυτή και τον θεωρούσαν, σαν μεγάλο εργάτη της αρετής και πραγματικά ήταν περιβόητος από όλους και φημισμένος σαν ενάρετος Μοναχός.

Εκεί κοντά, στην Καλύβα «Κοίμησης της Θεοτόκου» έμενε και με πραγματική ασκητική ζωή, αγωνίζονταν και ο πνευματικός και εξομολόγος Παπα - Ιγνάτιος, με τους επίσης ασκητικούς αδελφούς και
υποτακτικούς του, Πατέρα Νεόφυτο και Παπα - Ιγνάτιο τον νεώτερον.

Ο Πνευματικός Παπα - Ιγνάτιος παρακολουθούσε, από μακριά βέβαια, με πραγματικό πνευματικό ενδιαφέρον, τη ζωή του ερημίτη και ασκητή μοναχού Ιλαρίωνα, και μια μέρα που πήγε να τον επισκεφθεί
άκουσε από έξω από το Καλύβι του να λέει ο Π. Ιλαρίων τα ρητά της αγίας Γραφής: «Τίς ό ανιστάμενός μοι, αντιστήσω μοι άμα», έλεγε και ξανάλεγε φωναχτά τα λόγια αυτά πολλές φορές.

Ο πνευματικός νόμισε πώς ο Π. Ιλαρίων μιλούσε με κανένα επισκέπτη αδελφό, ή κανένα γείτονα και γύρισε να φύγει. Τότε άκουσε πάλι τον Π. Ιλαρίωνα να λέει τα ίδια λόγια δυνατά και κτυπούσε τα πόδια του
στο πάτωμα, χωρίς να παίρνει απάντηση από άλλον αδελφό. Έτσι κατάλαβε ότι κάτι το ιδιαίτερο θα συμβαίνει στον αδελφό και εξαναγκάστηκε να χτυπήσει την πόρτα του γείτονα του και αφού είπε το
«Δι' ευχών των αγίων πατέρων...» και περίμενε λίγο να ακούσει «Αμήν», αλλά αντί για απάντηση άκουσε να του λέει ο Μοναχός Ιλαρίων «όποιος κι αν είσαι έλα μέσα δεν φοβάμαι κανέναν».

Ο Πνευματικός Παπα - Ιγνάτιος τότε έσπρωξε την πόρτα και μπήκε μέσα, φαίνεται έλειπαν οι άλλοι αδελφοί και ήταν ο Π. Ιλαρίων μόνος του, και υποδέχθηκε τον πνευματικό με τα ίδια λόγια:
«Τίς ό ανιστάμενός μοι αντιστήσω μοι άμα».



Ο πνευματικός κατάλαβε ότι πρόκειται για σατανική πλάνη και εωσφορική υπερηφάνεια, οπότε με επιτακτικό ύφος του είπε: «Και ποιος νομίζεις ότι είσαι εσύ που λες τέτοια πράγματα και φοβερίζεις;»

Ο Μοναχός Ιλαρίων, προφανώς υπό την επήρεια του Σατανά βρισκόμενος, με στόμφο και αγριεμένη όψη, αλλά και με πολλή αυθάδεια στον πνευματικό είπε: «Εγώ είμαι η υπερηφάνεια» και σε
ερώτηση του Πνευματικού: «Τι είναι και τι θα πει υπερηφάνεια;» ο ταλαίπωρος εκείνος Μοναχός ή μάλλον ο δαίμονας πιεζόμενος από την αρετή και ταπείνωση του Πνευματικού, απάντησε και είπε:
«Υπερηφάνεια είναι νους αμεταμέλητος» δηλαδή νους αμετανόητος και αδιόρθωτος.

Ο Πνευματικός μετά από την απόκριση αυτή του δαιμονισμένου και φαντασμένου εκείνου μοναχού, άρχισε να κλαίει, να εξορκίζει τον δαίμονα και να παρακαλεί τον Μοναχό να εξομολογηθεί, να ταπεινωθεί
και να μετανοήσει.

Ο ταλαίπωρος εκείνος Μοναχός Ιλαρίων, δεν δέχονταν καμία συμβουλή από τον πνευματικό, ο οποίος με πολύ πόνο στην καρδιά και λύπη αφόρητη για την φοβερή εκείνη πλάνη του αδελφού Ιλαρίωνα, είπε
τα λόγια αυτά της αγίας Γραφής: «Ανήρ ασύμβουλος καθ' εαυτού πολέμιος» (Σοφ. Σολομώντος). Αλίμονο δεν γνωρίζουν οι άνθρωποι και μάλιστα οι Μοναχοί ότι η σωτηρία γίνεται εν πολλή βουλή,
δηλαδή όπως λέγει και ο άγιος Ηλίας ο Μηνιάτης «ήγουν σωτηρία γίνεται εν πολλή συμβουλή».

Όταν είπε αυτά ο Πνευματικός έφυγε βαθύτατα συγκινημένος και λυπημένος και άρχισε να κάνει θερμή προσευχή στον Κύριο ημών Ιησού Χριστό να λυπηθεί το πλάσμα των χειρών Του, να συγχωρέσει τον
αδελφό Ιλαρίωνα και να του χαρίσει μετάνοια και ψυχική σωτηρία.

Ύστερα από αυτό με ενέργειες του Πνευματικού Παπα - Ιγνάτιου, πήγαν τον αδελφόν αυτόν στην Ιερά Μονή Σίμωνος Πέτρα, που έχουν το χέρι της Αγίας Μαρίας της Μαγδαληνής, για να θεραπευθεί, επειδή η
Αγία αυτή έχει το χάρισμα να βγάνει τα δαιμόνια.

Εκεί οι Πατέρες με πολλές παρακλήσεις και θείες Λειτουργίες και ακατάπαυστη προσευχή, βοήθησαν τον αδελφό Ιλαρίωνα, ο οποίος μετανοιωμένος και κάπως διορθωμένος κοιμήθηκε στο Μοναστήρι αυτό
το 1955 σωτήριο έτος.

Ανδρέου Μοναχού Αγιορείτου

_________________

«όπου επισκιάζει η χάρις σου Αρχάγγελε, από εκεί διώκεται η δύναμη του διαβόλου.
Διότι δεν μπορεί να μείνει κοντά στο Φώς σου ο εωσφόρος που έπεσε στο σκοτάδι και παραμένει σ’ αυτό.
Γι' αυτό Μιχαήλ Αρχάγγελε, σε παρακαλούμε να σβήνεις τα βέλη του που είναι γεμάτα πυρ και κινούνται εναντίον μας»