Δευτέρα 4 Δεκεμβρίου 2017

ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΚΟΛΟΓΙΑ, ΠΡΟΔΟΣΙΑ, ΣΥΚΟΦΑΝΤΙΑ ΚΑΙ ΨΕΥΔΟΜΑΡΤΥΡΙΑ. (1)


Όσιος Νικόδημος ο Αγιορείτης. Ελαιογραφία με τη φυσική του μορφή (19ος αι.)
Ο Όσιος Νικόδημος ο Αγιορείτης. Ελαιογραφία με τη φυσική του μορφή, φιλοτεχνημένη ενώ βρισκόταν ακόμα στην ζωή. Από το βιβλίο του Μωυσέως μοναχού Αγιορείτου "Οι Άγιοι του Αγίου Όρους" (εκδόσεις Μυγδονία, 2008).
ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗ (200 χρόνια από την Κοίμησή του).
Είναι, ευλογημένοι χριστιανοί, τόσο μεγάλα κακά η διαβολή, η προδοσία, η συκοφαντία και η ψευδομαρτυρία, ώστε τα φοβήθηκαν κι αυτοί οι μεγάλοι, οι σοφοί και δίκαιοι άνθρωποι.
Ο Προφήτης Δαβίδ δεν φοβήθηκε τόσο πολύ κανένα άλλο κακό, όσο τη συκοφαντία. Γι’ αυτό και παρακαλούσε με θερμές δεήσεις τον Θεό να τον ελευθερώσει από αυτή. Υπόσχεται μάλιστα, ως ανταπόδοση γι’ αυτή τη Χάρη που θα του κάνει ο Κύριος, να φυλάξει απαράβατα όλες τις εντολές Του. Γι’ αυτό και έλεγε: «Λύτρωσέ με από τη συκοφαντία των ανθρώπων και θα φυλάξω τις εντολές Σου».
Ο σοφός Σολομώντας παραγγέλλει σε όλους τους ανθρώπους να μελετούν το νόμο του Κυρίου και να καταγίνονται στην εφαρμογή των θείων εντολών. Με ποιο σκοπό; Για να μπορούν από τη μελέτη του θείου νόμου να παίρνουν φωτισμό στη ψυχή τους, να αποκτούν γνώση και διάκριση και, με τη βοήθεια αυτών, να μπορούν να προφυλάσσονται από τις διαβολές, από τις ψευδομαρτυρίες και από τις προδοσίες των ανθρώπων που συκοφαντούν . «Γιατί η εντολή του θείου νόμου είναι λυχνάρι, φως, οδός ζωής, έλεγχος και παιδεία, ώστε να σε προφυλάξουν από τη διαβολή της γλώσσας εκείνων που συκοφαντούν». Σε άλλο επίσης σημείο του Βιβλίου των Παροιμιών, ο συγγραφέας του, επειδή θεωρεί τη συκοφαντία πάρα πολύ μεγάλη αμαρτία, ονομάζει «ραβδί χοντρό, μαχαίρι θανατηφόρο και σαΐτα φαρμακερή» εκείνον που την κάνει ρόπαλο, που την χρησιμοποιεί σαν μαχαίρι και σαν βέλος με αγκίδες. «Έτσι μοιάζει κι εκείνος ο άνθρωπος, που καταμαρτυρεί κατά του φίλου του ψευδή μαρτυρία».
Ο σοφός Σειράχ επίσης, στην προσευχή του, ευχαριστεί πριν απ’ όλα τον Θεό, γιατί τον λύτρωσε ο Κύριος από την κακογλωσσιά και από τα χείλη εκείνων που λένε ψέματα. Ευχαριστούσε δηλαδή ο σοφός τον Θεό σαν να τον είχε λυτρώσει από κάποια θανατηφόρα παγίδα ή από κανέναν άλλο μεγάλο κίνδυνο. «Σ’ ευχαριστω, Κύριε, και θα Σε υμνήσω, Θεέ και Σωτήρα μου, θα δοξάσω το όνομά Σου, γιατί λύτρωσες το σώμα μου από την καταστροφή και από την παγίδα που έχει στημένη η γλώσσα εκείνου που διαβάλλει· από στόμα που συνηθίζει να λέει ψέματα».
Ο Απόστολος Παύλος εξάλλου θεωρεί τόσο φοβερή αμαρτία τη διαβολή και τη συκοφαντία , ώστε επιτρέπει να γίνονται Διακόνισσες, μόνο όσες γυναίκες δεν πέφτουν σ’ αυτές τις κακίες και απαγορεύει να χειροτονούνται όσες γυναίκες διαβάλλουν και συκοφαντούν. Γιατί πρέπει να μην αγγίζουν αυτού του είδους οι αμαρτίες το τάγμα των κληρικών και όσων είναι αφιερωμένοι στον Θεό. Γι’ αυτό, έγραφε στον Τιμόθεο, να χειροτονεί στην Εκκλησία του Θεού ως Διακόνισσες «γυναίκες σεμνές, νηφάλιες, που δεν διαβάλλουν τους άλλους και που είναι σε όλα πιστές».
Προς τον Τίτο επίσης γράφει: «Οι ηλικιωμένες γυναίκες να έχουν ιεροπρεπή εμφάνιση και να μην έχουν το πάθος της διαβολής».

Γιατι ο Χριστος δεν αλλαξε τον Ιουδα; (Αγιος Ιωαννης Χρυσοστομος)



«Τότε, ἀφοῦ πῆγε στοὺς ἀρχιερεῖς ἕνας ἀπὸ τοὺς δώδεκα, ὁ Ἰούδας ὁ Ἰσκαριώτης, εἶπε, τί θέλετε νὰ μοῦ δώσετε γιὰ νὰ σᾶς τὸν παραδώσω;»[...]

Καὶ ἀκριβῶς ὅταν ἡ πόρνη μετανοοῦσε, ὅταν καταφιλοῦσε τὰ πόδια τοῦ Κυρίου, τότε πρόδινε τὸ Δάσκαλο ὁ μαθητής. Γι' αὐτὸ εἶπε «τότε», γιὰ νὰ μὴν κατηγορήσεις γιὰ ἀδυναμία τὸ Δάσκαλο, ὅταν βλέπεις τὸν μαθητή του νὰ τὸν προδίνει. Γιατί τόσο μεγάλη ἦταν ἡ δύναμη τοῦ Δασκάλου, ὥστε νὰ πείθει νὰ Τὸν ἀκολουθοῦν ἀκόμη καὶ οἱ πόρνες.

Θὰ ἀναρωτιόταν ὅμως κανείς, Ἐκεῖνος ποὺ εἶχε τὴ δύναμη νὰ μεταστρέφει τὶς πόρνες καὶ νὰ τὶς κάνει νὰ Τὸν ἀκολουθοῦν, δὲν κατάφερε νὰ κερδίσει τὴν ἀγάπη τοῦ μαθητῆ του; Εἶχε τὴ δύναμη νὰ κερδίσει τὸ μαθητή, ἀλλὰ δὲν ἐπιθυμοῦσε νὰ τὸν μεταβάλει ἀναγκαστικὰ στὸ καλό, οὔτε μὲ τὴ βία νὰ τὸν προσελκύσει κοντά Του. «Τότε, ἀφοῦ πῆγε». Καὶ τὸ «ἀφοῦ πῆγε» αὐτὸ δὲν στερεῖται κάποιας σημασίας. Γιατί δὲν κάλεσαν οἱ ἀρχιερεῖς τὸν Ἰούδα, οὔτε ἀναγκάστηκε, οὔτε ὑποχρεώθηκε, ἀλλὰ ὁ ἴδιος μόνος του κι ἐλεύθερα γέννησε τὴν πονηρὴ αὐτὴ σκέψη κι ἔβγαλε αὐτὴ τὴν ἀπόφαση, χωρὶς νὰ ἔχει κανέναν σύμβουλο σ' αὐτὸ τὸ πονηρό του ἔργο. «Τότε, ἀφοῦ πῆγε ...; ἕνας ἀπὸ τοὺς δώδεκα».

Τί σημαίνει τὸ «ἕνας ἀπὸ τοὺς δώδεκα»; Καὶ αὐτὸς ὁ λόγος «ἕνας ἀπὸ τοὺς δώδεκα» δείχνει πὼς ἡ κατηγορία τοῦ Ἰούδα εἶναι πολὺ μεγάλη. Γιατί ὁ Ἰησοῦς εἶχε καὶ ἄλλους μαθητές, ἑβδομήντα συνολικά. Ἀλλὰ ἐκεῖνοι βρίσκονταν σὲ δεύτερη θέση καὶ δὲν ἀπολάμβαναν τόση τιμή, οὔτε εἶχαν τόση οἰκειότητα μὲ τὸν Διδάσκαλο, οὔτε γνώριζαν τόσο τὰ μυστικὰ Του ὅσο οἱ δώδεκα. Αὐτοὶ προπάντων ἦταν οἱ ἐκλεκτοί, αὐτοὶ ἀποτελοῦσαν τὸν στενὸ κύκλο τοῦ Βασιλιᾶ, αὐτοὶ ἀποτελοῦσαν τὴν ὁμάδα ποὺ ἦταν κοντὰ στὸ Δάσκαλο, καὶ ἀπὸ αὐτὴν ξεπήδησε ὁ Ἰούδας.

Γιὰ νὰ μάθεις, λοιπόν, ὅτι δὲν Τὸν πρόδωσε ἁπλῶς κάποιος ἀπὸ τοὺς μαθητές Του, ἀλλὰ ἕνας ἀπὸ τοὺς ἐκλεκτούς Του, γι' αὐτὸ ἀναφέρει ὁ Εὐαγγελιστὴς τὸ «ἕνας ἀπὸ τοὺς δώδεκα». Καὶ δὲ ντρέπεται ὁ Ματθαῖος νὰ τὸ ἀναφέρει. Ἀλλὰ γιὰ ποιὸ λόγο νὰ ντραπεῖ; Τὸ ἀναφέρει γιὰ νὰ μάθεις πὼς παντοῦ καὶ πάντα λένε οἱ Εὐαγγελιστὲς τὴν ἀλήθεια καὶ δὲν ἀποκρύπτουν τίποτα, ἀκόμη καὶ αὐτὰ ποὺ θεωροῦνται ἀξιοκατάκριτα. Γιατί αὐτὰ ποὺ φαίνονται πὼς εἶναι ἀξιοκατάκριτα, αὐτὰ ἀποδεικνύουν τὴ φιλανθρωπία τοῦ Κυρίου. Ὅτι δηλαδὴ προσέφερε τόσα πολλὰ ἀγαθὰ στὸν προδότη, τὸ ληστή, τὸν κλέφτη (τὸν Ἰούδα) καὶ συνέχιζε μέχρι τὴν τελευταία στιγμὴ νὰ τὸν ἔχει κοντά Του. Καὶ μάλιστα τὸν νουθετοῦσε καὶ τὸν συμβούλευε καὶ τὸν φρόντιζε μὲ κάθε τρόπο.

Ἂν ἐκεῖνος δὲν ἔδινε σημασία, δὲν φταίει ὁ Κύριος. Καὶ μάρτυρας εἶναι ἡ πόρνη, καὶ μὴ πολυπαίρνεις θάρρος προσέχοντας τὸν Ἰούδα. Γιατί καὶ τὰ δύο αὐτὰ εἶναι ὀλέθρια, καὶ τὸ ὑπέρμετρο θάρρος καὶ ἡ ἀπελπισία (ἀπόγνωση). Γιατί τὸ ὑπέρμετρο θάρρος κάνει νὰ πέσει κάτω αὐτὸς ποὺ στέκεται ὄρθιος, καὶ ἡ ἀπελπισία ἐμποδίζει νὰ σηκωθεῖ αὐτὸς ποὺ ἔχει πέσει. Γι' αὐτὸ καὶ ὁ Παῦλος συμβούλευε λέγοντας: «Αὐτὸς ποὺ νομίζει πὼς στέκεται, ἂς προσέχει μὴν πέσει».

Ἔχεις τὰ παραδείγματα καὶ τῶν δύο πῶς ἔπεσε δηλαδὴ ὁ μαθητής, ποὺ νόμιζε πὼς στεκόταν ὄρθιος, καὶ πῶς σηκώθηκε ἡ πόρνη ποὺ εἶχε πέσει. Ἡ σκέψη μας εὔκολα παρασύρεται καὶ ἡ θέλησή μας εἶναι εὐμετάβλητη. Γι' αὐτὸ πρέπει νὰ διαφυλάσσουμε καὶ νὰ ὀχυρώνουμε τὸν ἑαυτό μας ἀπὸ παντοῦ.[...]

«Τί θέλετε νὰ μοῦ δώσετε, κι ἐγὼ θὰ σᾶς Τὸν παραδώσω». Πές μου Ἰούδα, αὐτά σοῦ ἔμαθε ὁ Χριστός; Γι' αὐτὸ τὸ λόγο δὲν ἔλεγε, «μὴν ἀποκτήσετε χρυσὰ νομίσματα, οὔτε ἀσημένια, οὔτε χάλκινα που νὰ τὰ φυλάγετε στὶς ζῶνες σας», θέλοντας νὰ περιορίσει ἀπὸ πιὸ μπροστὰ τὴ φιλαργυρία σου;[...]

«Τί θέλετε νὰ μοῦ δώσετε, κι ἐγὼ θὰ σᾶς Τὸν παραδώσω». Πολὺ σκληρὰ εἶναι τὰ λόγια αὐτά. Πές μου, μπορεῖς ἐσὺ νὰ παραδώσεις Ἐκεῖνον ποὺ συγκρατεῖ τὰ πάντα, ποὺ ἐξουσιάζει τοὺς δαίμονες, ποὺ διατάσσει τὴ θάλασσα καὶ εἶναι ὁ Κύριος ὅλων ὅσων ὑπάρχουν στὴ φύση; Γιὰ νὰ περιορίσει λοιπὸν τὴ παραφροσύνη του καὶ γιὰ νὰ δείξει πὼς ἂν δὲν ἤθελε, δὲν θὰ προδιδόταν, ἄκουσε τί κάνει. Κατὰ τὴν ὥρα ἀκριβῶς τῆς προδοσίας, ὅταν ἦρθαν ἐναντίον Του κρατώντας ξύλα, λαμπάδες καὶ πυρσούς, τοὺς λέει: «Ποιὸν ζητᾶτε;» καὶ δὲν γνώριζαν Ἐκεῖνον ποὺ ἐπρόκειτο νὰ συλλάβουν. Τόσο πολὺ ἔλειπε ἡ δύναμη ἀπὸ τὸν Ἰούδα στὸ νὰ παραδώσει τὸν Κύριο, ὥστε δὲν Τὸν ἔβλεπε τὴ στιγμὴ ποὺ ἐπρόκειτο νὰ Τὸν παραδώσει, ἐνῶ ἦταν παρών, καὶ ὅλα αὐτὰ τὴ στιγμὴ ποὺ ὑπῆρχαν τόσες λαμπάδες καὶ τόση φωτοχυσία.



Αὐτὸ βέβαια ὑπαινίχθηκε καὶ ὁ Εὐαγγελιστὴς λέγοντας ὅτι εἶχαν λαμπάδες καὶ πυρσοὺς καὶ δὲν τὸν ἔβλεπαν. Καὶ κάθε ἡμέρα τοῦ τὸ ὑπενθύμιζε καὶ μὲ λόγια καὶ μὲ ἔργα, ὅτι δηλαδὴ δὲν θὰ μπορέσει νὰ Τὸν προδώσει στὰ κρυφά. Καὶ μάλιστα δὲν τοῦ ἔκανε (ὁ Κύριος) παρατηρήσεις φανερὰ μπροστὰ σὲ ἄλλους, γιὰ νὰ μὴν τὸν κάνει πιὸ ἀδιάντροπο, οὔτε πάλι ἀποσιωποῦσε τὰ σφάλματά του, γιὰ νὰ μὴν νομίζει ὅτι περνοῦν ἀπαρατήρητα καὶ ἐπιχειρήσει ἄφοβα τὴν προδοσία, ἀλλὰ διαρκῶς ἔλεγε: «Ἕνας ἀπὸ ἐσᾶς θὰ μὲ παραδώσει», δὲν τὸν φανέρωσε ὅμως.

Εἶπε πολλὰ (ὁ Κύριος) καὶ γιὰ τὴν κόλαση, πολλὰ καὶ γιὰ τὴ Βασιλεία τῶν οὐρανῶν καὶ ἀπέδειξε τὴ δύναμη ποὺ εἶχε καὶ γιὰ τὰ δύο, καὶ γιὰ νὰ τιμωρεῖ τοὺς ἁμαρτωλοὺς καὶ γιὰ νὰ ἀνταμείβει τοὺς δικαίους. Ἀλλὰ ἐκεῖνος (ὁ Ἰούδας) ὅλα αὐτὰ τὰ περιφρόνησε, ὁ Θεὸς ὅμως δὲν τὸν ἀνακάλεσε μὲ τὴ βία ἀπὸ αὐτὸ ποὺ ἀποφάσισε. Ἐπειδὴ λοιπὸν μᾶς δημιούργησε ἐλεύθερους νὰ διαλέγουμε τὶς κακὲς ἢ τὶς ἐνάρετες πράξεις, ἐπιθυμεῖ νὰ εἴμαστε καλοὶ μὲ τὴ θέλησή μας. Γι' αὐτὸ ἂν ἐμεῖς δὲν θέλουμε, οὔτε μᾶς πιέζει οὔτε μᾶς ἀναγκάζει.

Ἐπειδὴ αὐτὸς ποὺ γίνεται μὲ τὴ βία ἐνάρετος, δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ εἶναι ἐνάρετος. Ἀφοῦ λοιπὸν κι ἐκεῖνος ἦταν ἐλεύθερος νὰ διαλέξει καὶ ἦταν σὲ θέση νὰ μὴν ὑποστεῖ βία γιὰ νὰ κλίνει πρὸς τὴ φιλαργυρία, γι' αὐτὸ τυφλώθηκε ἡ σκέψη του, πρόδωσε τὴ σωτηρία του καὶ εἶπε: «Τί θέλετε νὰ μοῦ δώσετε, κι ἐγὼ θὰ σᾶς Τὸν παραδώσω». Ἐπικρίνοντας τὴ διανοητική του τύφλωση καὶ τὴν ἀναισθησία, ὁ Εὐαγγελιστὴς λέει ὅτι τὴν ὥρα ποὺ πῆγαν νὰ συλλάβουν τὸν Κύριο, βρισκόταν μαζί τους καὶ ὁ Ἰούδας, ἐκεῖνος ποὺ εἶπε «τί θέλετε νὰ μοῦ δώσετε, κι ἐγὼ θὰ σᾶς Τὸν παραδώσω».

Καὶ ὄχι μόνο ἀπὸ αὐτὸ εἶναι δυνατὸν νὰ δοῦμε τὴ δύναμη τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ καὶ ἀπ' ὅτι μόλις Ἐκεῖνος ἁπλῶς μίλησε, ἀπομακρύνθηκαν κι ἔπεσαν κάτω. Ἐπειδὴ ὅμως οὔτε μ' αὐτὸν τὸν τρόπο δὲν σταμάτησαν τὸ ἐπαίσχυντο ἔργο τους, παραδίνεται ἀμέσως σὰν νὰ ἔλεγε: Ἐγὼ ἔκανα τὸ καθῆκον μου, ἀποκάλυψα τὴ δύναμή μου καὶ ἀπέδειξα ὅτι ἐπιχειρεῖτε πράγματα ἀκατόρθωτα. Θέλησα νὰ περιορίσω τὴν κακία σας, ἀλλὰ ἐπειδὴ ἐσεῖς δὲν θελήσατε καὶ ἐπιμένετε στὴν παραφροσύνη σας, νά, σᾶς παραδίνομαι.

Τὰ ἀνέφερα ὅλα αὐτά, γιὰ νὰ μὴν κατηγορήσουν μερικοὶ τὸν Χριστό, καὶ ποῦν: γιατί δὲν μετέστρεψε τὸν Ἰούδα;

ΟΤΑΝ Η ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΒΑΠΤΙΖΕΤΑΙ ΟΜΟΛΟΓΙΑ


 
 
 
 

«Τα Πατριαρχεία Αλε­ξανδρείας και Αντιοχείας, φορείς μιας θεολογίας αιώνων αγιότητας ... έχουν την ίδια ψήφο στην Κ.Ε. του Π.Σ.Ε. με τον αντιαλκοολικό αντιπρόσω­πο του «Στρατού της Σωτηρίας», μιας «εκκλη­σίας» δηλαδή...που οι αντιπρόσωποί της δηλώνουν συνήθως αποχή από συζητήσεις σχετικές με το Ποτήριον της Ευχαριστίας, επειδή στις δικές τους συνάξεις, το έχουν καταργήσει, αφού είναι αντιαλκοολικοί!...

 
 
 
 
«Τα Πατριαρχεία Αλε­ξανδρείας και Αντιοχείας, φορείς μιας θεολογίας αιώνων αγιότητας ... έχουν την ίδια ψήφο στην Κ.Ε. του Π.Σ.Ε. με τον αντιαλκοολικό αντιπρόσω­πο του «Στρατού της Σωτηρίας», μιας «εκκλη­σίας» δηλ.... που οι αντιπρόσωποί της δηλώνουν συνήθως αποχή από συζητήσεις σχετικές με το Ποτήριον της Ευχαριστίας, επειδή στις δικές τους συνάξεις, το έχουν καταργήσει, αφού είναι αντιαλκοολικοί!...Δυστηχώς, όμως, τα ήδη καταγεγραμ­μένα γεγονότα της πορείας του διαλόγου μας εντός του Π.Σ.Ε., επιμαρτυρούν, ότι, στον διαχριστιανικό αυτό χώρο, όπου δε­σπόζει κυριαρχικά ο προτεσταντισμός, η Ορθοδοξία περιφρονείται ταπεινωτικώς και σύρεται, λόγω της πενιχρής σε αριθμό παρουσίας της, στην αποδοχή αποφάσεων και δια «κοινών δηλώσεων», οι οποίες, τις περισσότερες φορές, πλήττουν και ακυρώ­νουν τον ομολογιακό χαρακτήρα και την ισοπεδώνουν, στο επίπεδο μιας Εκκλησίας εγκλωβισμένης στις σιδηροπαγείς αρχές του διαχριστιανικού συγκρητισμού!Δύο είναι, κυρίως, οι αθεράπευτοι αρνη­τικοί παράγοντες, που καθιστούν αδύνατη την αλώβητη διατήρηση της Ορθοδοξίας μας, από κρυφές ή φανερές επιβουλές των εταίρων μας, μέσα στο Π.Σ.Ε. Και δή·Οι εκάστοτε Ορθόδοξοι εκπρόσωποι στο Π.Σ.Ε. Στην πλειονότητά τους, δυστυχώς, προσέρχονται στο διάλογο, που θα εκπροσωπήσουν την Εκκλησία τους, ακα­τάρτιστοι θεολογικώς, απροετοίμαστοι ψυχολογικώς, για τις δυσκολίες, που τους αναμένουν σ' ένα περιβάλλον με κρυμμέ­νες παγίδες και με αφανείς εκ πρώτης όψε­ως επιδιώξεις, με συνειδητοποιημένη εν τούτοις την πρόθεση να επωφεληθούν προσωπικώς παντοιοτρόπως. Ενδεικτικά είναι τα κάτωθι παραθέματα.Ο Χρ. Γιανναράς, στην μελέτη του Αλήθεια και Ενότητα της Εκκλησίας (1997) σ. 233, επισημαίνει ότι, στο διάλογο με τους Προτεστάντες· «Οι Ορθόδοξοι είχαμε ελλιπή προπαρασκευή και δεν αρνη­θήκαμε ποτέ την συμμετοχή μας στις κοι­νές προσευχές στα συνέδρια. Προβάλλου­με στην οικουμενική κίνηση την εσωτερική μας κρίση και είμαστε τραγικά απόντες στη θεολογική αντιμετώπιση των ευαισθησιών, που εμφανίζει το Π.Σ.Ε.»!Ο Γ. Ψαλτάκης, στο βιβλίο του ο Οι­κουμενισμός (1991) σ. 18, παρατηρεί επίσης ότι· «Οι Ορθόδοξοι αντιπρόσωποι εις τους διαλόγους παρουσιάζονται τελείως απαράσκευοι και δεν συμφωνούν μεταξύ τους. Πολλά ορθόδοξα μέλη, λόγω αγνοίας, υιοθετούν ΡΚαθολικάς απόψεις... και απορρίπτουν τας Ορθοδόξους» ή «θεωρούν τον διάλογον προσωπική των υπόθεσιν και βάσει των προσωπικών γνωριμι­ών και συμφερόντων καθορίζουν την θέσιν των»!Οι καταστατικές αρχές λειτουργίας του Π.Σ.Ε. Από τη στιγμή, που η Ελλαδική Ορθόδοξη Εκκλησία έγινε νόμιμο και κανονικό μέλος του Π.Σ.Ε., ευρέθη υποχρεωμένη να αποδέχεται και να τηρεί τους καταστατικούς κανόνες της λειτουργίας του. Αυτή ακριβώς η υποχρέωσή της απέβη δεσμευτική γι' αυτήν, όχι μόνο για την τή­ρηση αποφάσεων του Π.Σ. πρακτικής —ποιμαντικής σκοπιμότητος, αλλά και θεολογικής— δογματικής διατυπώσεως. Ενδεικτικώς παραθέ­τουμε, στο εξής, μέρος αυτών των δεσμεύσεων, από τις οποίες δεν μας διασώζει η αρχιεπισκο­πική «εμμονή» στην ορθόδοξη παράδοση της Εκκλησίας μας (!!).«Έχουμε δεχθεί νομικώς το δικαίωμα του Π.Σ. να εκδίδει κατά πλειοψηφία, αποφάσεις σε δογματικά θέματα, οι οποίες αντίκεινται στην Εκκλησιολογία και τους Ι. Κανόνες της Ορθοδόξου Εκκλησίας» (π. Ι. Ρωμανίδης).«Έχουμε δεχθεί τις αρχές της Οικουμενι­κής Χάρτας (2000), σύμφωνα με την οποία· όλες οι αιρετικές ομολογιακές ομάδες αναγνωρίζον­ται ως ισοδύναμες «εκκλησίες» και έχουμε υπο­σχεθεί να μη προτρέπουμε ανθρώπους να αλλάσσουν την Εκκλησία τους» (Αστ. Χατζηνικολάου. Η Ορθοξοξία στη θύελλα του συγχρόνου συγκρητισμού (2002), σ. 40).Μας έχει επιβληθεί η αρχή (στο Βανκούβερ, 1983), σύμφωνα με την οποία, οι θεολογικές δια­φορές είναι σε κάθε περίπτωση νόμιμες και δεν θεωρούνται ως εμπόδιο για την ενότητα των δια­φόρων ομολογιών.Επειδή «έχουμε αποδεχθεί σαν αυτονόητη τη διάρθρωση του οικουμενικού συμβουλίου, πάνω στην αρχή όχι του διαλόγου των θεολο­γικών και εκκλησιαστικών παραδόσεων, αλλά της ποσοτικής - στατιστικής εκπροσωπήσεως αυτο­νόμων εκκλησιαστικών οργανισμών, εξουδετε­ρώνεται a priori η παρουσία των ορθοδόξων, αφού αποτελούν ανίσχυρη μειοψηφία» (Χρ. Γιαν­ναράς, ανωτ. σ. 232-233), η οποία δεν μπορεί ούτε τον εαυτό της να διασώσει από το πέλμα του διαχριστιανικού συγκρητισμού του Π.Σ.Ε.!Τα λίγα και απλώς ενδεικτικώς παρατεθέντα στοιχεία της απαράδεκτης εμπλοκής μας στους θεολογικούς διάλογους με τους ετεροδόξους, επισημαίνουν και επιγραμματικώς τις ανησυχητι­κές, ολέθριες, συνέπειες της εμπλοκής μας αυτής, για την Ορθόδοξη Παράδοση της Εκκλη­σίας μας, που τις συνειδητοποιούμε στις αναμ­φισβήτητες πραγματικότητες.Με την υποχρέωσή μας, θέλοντας και μη, να αναγνωρίζουμε όλες τις προτεσταντικές αιρε­τικές παραφυάδες ως «αδελφές εκκλησίες»!!Με την ανοχή μας, θέλοντας και μη, να συν­υπάρχουμε, λόγω της «αδελφικής» μας σχέσε­ως, με «εκκλησίες», που δέχονται τον γάμο των ομοφυλοφίλων και τη χειροτονία των γυναικών!!Με την υποχρέωση μας να έχουμε την ισο­δύναμη και ισόκυρη ψήφο στο Π.Σ.Ε. ακόμη και με θρησκευτικούς προτεσταντικούς συλλόγους!!Με την ανοχή μας και εφόσον νομίζουμε (παραμένοντες εταίροι του Π.Σ.Ε.), ότι μπο­ρούμε να έχουμε «ενότητα» με αιρέσεις, με ουσιαστική διαφοροποίηση από την ορθόδοξη αγιοπνευματική μας παράδοση, επι­κυρώνουμε την αδιαφορία μας για την μοναδική αλήθεια, τη Μία Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία», γεγονός, που εγγίζει, είτε το θέ­λουμε είτε όχι, την προδοσία της Αλήθειας της Εκκλησίας μας!!!Κατόπιν αυτής της καταπτώσεώς μας, να συρόμεθα σε πράξεις και ενέργειες εναντίον της Αληθείας της Πίστεως και Ζωής της Εκκλησίας μας διερωτάται κανείς· ποιοί λόγοι ή ποια κίνη­τρα εκίνησαν την γλώσσα του Μακαριωτάτου να δηλώνει στο Δελτίο Τύπου της Ι. Συνόδου ότι «Η Εκκλησία της Ελλάδος συνεχίζει να μετέχει στον θεολογικό διάλογο με πνεύμα αγάπης, δια­κρίσεως και προπαντός εμμονής στην Ορθόδοξη Παράδοση της Εκκλησίας μας». Έχει λησμο­νήσει άραγε τι σημαίνει διάκριση και τι σημαίνει Ορθόδοξη Παράδοση;Δεν αποκλείεται...

 
 

 

Με την ανοχή μας και εφόσον νομίζουμε (παραμένοντες εταίροι του Π.Σ.Ε.), ότι μπο­ρούμε να έχουμε «ενότητα» με αιρέσεις, με ουσιαστική διαφοροποίηση από την ορθόδοξη αγιοπνευματική μας παράδοση, επι­κυρώνουμε την αδιαφορία μας για την μοναδική αλήθεια, τη Μία Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία», γεγονός, που εγγίζει, είτε το θέ­λουμε είτε όχι, την προδοσία της Αλήθειας της Εκκλησίας μας!!!Κατόπιν αυτής της καταπτώσεώς μας,συρόμεθα σε πράξεις και ενέργειες εναντίον της Αληθείας της Πίστεως και Ζωής της Εκκλησίας μας...



                                                                                      Ιωάννης Κορναράκης  

                                       
 


Θυμίσου, όταν... Αναζητώντας "σπίθες" μετανοίας


Η ζωή μας δεν είναι σπαρμένη με "ρόδα". Είναι όμως σπαρμένη με "νάρκες". Με συχνά επώδυνες ευκαιρίες, που σε μια καλοπροαίρετη καρδιά, μπορούν να ανάψουν "σπίθες" μετανοίας, και να φουντώσουν τη φωτιά της "Όντως Ζωής", όσο αυτή η καρδιά χτυπάει ακόμα!
Όταν... νιώθεις τα πάντα να καταρρέουν γύρω σου, όταν νιώθεις να πνίγεσαι και δεν έχεις κάπου να κρατηθείς, όταν η απελπισία σε κυριεύει, και πουθενά δεν βλέπεις τη λύση...
... Θυμίσου τότε που κορόϊδευες κάποιους ανθρώπους ως "γραφικούς", επειδή νιώθουν ότι υπάρχει Κάποιος στον οποίο μπορούν να στραφούν στις δυσκολίες της ζωής, Κάποιος που απαντάει σε προσευχές. Αυτούς που ξεπερνούν προβλήματα σαν τα δικά σου, με χαμόγελο και ελπίδα!

Όταν... βλέπεις το παιδί σου να κατρακυλάει στα χαμηλά σκαλοπάτια της κοινωνίας, και οι συμβουλές σου πάνε στο βρόντο, όταν δεν βρίσκεις τον τρόπο να το συγκρατήσεις, και βλέπεις όλους σου τους κόπους να χάνονται μαζί του...
... Θυμίσου αν ποτέ το δίδαξες τις υψηλές αρχές της πίστης, την αγάπη προς τον Θεό και τον πλησίον. Θυμίσου πόσο χρόνο αφιέρωσες να του μιλήσεις για τη σοφία του Θεού που μας αποκαλύφθηκε απ' Αυτόν. Θυμίσου αν το δίδαξες να προσεύχεται, και τι παράδειγμα του έδωσες εσύ ο ίδιος γι' αυτό. Θυμίσου τότε που μπροστά του κορόιδευες όσους πιστεύουν "ακόμα" σε Θεό.

Όταν... αυτά για τα οποία κοπίασες γίνονται συντρίμια, και βλέπεις ότι όλη σου η ζωή χάθηκε γύρω από τα υλικά για τα οποία εργάσθηκες, αυτά που τώρα πλέον γκρεμίστηκαν, και άφησαν το κενό μιας εξ ίσου κενής και άδικης ζωής...
... Θυμίσου αν ποτέ οικοδόμησες στην αφθαρσία, για πράγματα που η φωτιά, το σκουλήκι και ο κλέφτης δεν τα φθείρουν, για πράγματα που μένουν απείραχτα από κάθε φθορά και καταστροφή, που ακολουθούν την ψυχή στην αιωνιότητα. Θυμίσου πόσο χρόνο αφιέρωσες γι' αυτά, και κλάψε για το χρόνο που έχασες!