Πίστη: Γίνεται κατανοητό, ότι τό ανθρώπινο πνεύμα δέν είναι ένα αυτόματο καί νεκρό μηχάνημα, μέ τό οποίο τό Άγιο Πνεύμα ενεργεί καί πράττει, αλλά ζωντανός συνεργάτης τού Αγίου Πνεύματος.
Μέ τήν επίδραση τού Αγίου Πνεύματος όλος ο άνθρωπος μετατρέπεται σέ «πράξη», «ενέργεια».
Καί μέ τήν βοήθεια τών αγίων αρετών μετατρέπει τίς «Θεοκεχαριτωμένες» δυνάμεις τού Αγίου Πνεύματος σέ δικές του δυνάμεις. Τίς μεταφέρει σέ κάθε «συστατικό» της υπάρξεώς του, τίς εκχέει σ ολόκληρο τόν εαυτό του καί αυτές συμμετέχουν σέ όλες τίς σκέψεις τού (τού ανθρώπου δηλ.), σέ όλα τά αισθήματά του, στίς θελήσεις του, στίς ενέργειές του καί σέ όλους τούς λόγους του. Μέ μία λέξη, στήν ολόπλευρη ζωή του.
Γι αυτό μέ τήν ευλογία, μέ τή χάρη τού Αγίου Πνεύματος ο άνθρωπος καθαρίζει από τήν αμαρτία, ανανεώνει, ανακαινουργώνει, αγιάζει, αγιοποιεί, μεταμορφώνει όλα τά όργανα τού πνεύματός του, όργανα επίγνωσης καί αισθήσεως: καρδιά, νού, ψυχή, θέλημα, έτσι ώστε αυτά μπορούν πλέον νά μή υποκύπτουν στήν αμαρτία, νά εξουδετερώνουν τό σκοτάδι τής αμαρτίας, μπορούν πλέον νά μή ναρκώνονται από τήν παράλυση τού -οιουδήποτε-πάθους, από τήν παράλυση τών παθών καί νά προσβλέπουν σέ όλα τά θεϊκά αγαθά, τά οποία προσφέρει, δίνει σέ μάς ο φιλάνθρωπος Κύριος Ιησούς Χριστός.
Αυτό τό μυστήριο μάς αποκαλύπτει ο «περίφροντις» (αυτός πού φροντίζει πολύ ) γιά τήν σωτηρία μας Απόστολος, προσευχόμενος στόν Θεό γιά τούς χριστιανούς, γιά καθαρή καρδιά, γιά καρδιά «αποκαθαρμένη», «εξαγιασμένη» καί «πεφωτισμένη» μέ τήν χάρη τού Αγίου Πνεύματος. «Πεφωτισμένους τούς οφθαλμούς τής καρδίας υμών, εις τό ειδέναι υμάς τίς εστίν, η ελπίς τής κλήσεως αυτού, καί τίς ο πλούτος τής δόξης τής κληρονομίας αυτού εν τοίς αγίοις, καί τί τό υπερβάλλον μέγεθος τής δυνάμεως αυτού εις ημάς τούς πιστεύοντας κατά τήν ενέργειαν τού κράτους τής ισχύος αυτού».
Οφθαλμοί τής καρδιάς είναι η πίστη. Γιατί η πίστη γίνεται τό «βλέμμα» τής ψυχής μας. «Βλέμμα» τό οποίο βλέπει τόν «μή ορώμενον» καί τό «μή δρώμενο». Βλέπει τόν αόρατο Θεό στόν ορατό άνθρωπο Ιησού, βλέπει τίς αναρίθμητες «αόρατες» κεχαριτωμένες δυνάμεις Του, οι οποίες μέ τήν εκκλησία οικοδομούν τήν σωτηρία τών ανθρώπων, τού κόσμου, τών δημιουργημάτων: καί τήν δική μου σωτηρία καί τήν δική σου καί όλων τών δικαίων, αλλά καί όλων τών αμαρτωλών (πού έχουν καλή προαίρεση καί τήν εκφράζουν μέ τήν μετάνοια).
Γι αυτό καί εμείς, διαμέσου αυτού τού γήινου κόσμου καί διαμέσου όλων «τών κόσμων» γενικά, «διά πίστεως περιπατούμεν, ου διά είδους» (Β΄ Κορινθ. 5,7), «διά πίστεως», η οποία είναι τό «βλέμμα» τής ψυχής μας, τής «κεχαριτωμένης», τής «εξαγιασμένης», τής «μεταμορφωμένης» ψυχής μας.
Σέ μάς η χριστιανική πίστη είναι κάτι τό μοναδικό, είναι ο πρώτος αθάνατος καί ο «παν-ορών» οφθαλμός τής «εν χάριτι» ευρισκομένης ψυχής μας, η αγάπη είναι ο δεύτερος οφθαλμός, η προσευχή ο τρίτος, η ελπίδα ο τέταρτος, η νηστεία ο πέμπτος οφθαλμός, η ταπείνωση ο έκτος, η πραότης ο έβδομος, η υπομονή ο όγδοος, η Αγία Κοινωνία ο ένατος καί η Αγία Μετάνοια ο δέκατος οφθαλμός καί μέ τήν σειρά αυτή, όλα τά άγια μυστήρια καί οι άγιες αρετές είναι ο αναρίθμητος αριθμός «οφθαλμών» μας, οφθαλμών πού βλέπουν τά πάντα, οφθαλμών πού προσβλέπουν στόν ουρανό, οφθαλμών πού βλέπουν καί γνωρίζουν τήν αλήθεια.
Καί αυτοί οι «άγιοι οφθαλμοί» έγιναν τό βλέμμα μας, μέ τό οποίο διακρίνουμε ποιά είναι «η ελπίδα τής κλήσεως» τού Χριστού, ελπίδα μας, πού είναι η υιοθεσία από τόν «Θεόν» διά «Ιησού Χρίστου», πού είναι η κληρονομιά τής ουράνιας βασιλείας, η αιώνια ζωή στήν μακαριότητα τού Αιωνίου, Τρισηλίου Θεού καί Κυρίου. Καί ακόμη, αυτοί «οι οφθαλμοί» είναι τό «βλέμμα» μας, μέ τό οποίο διακρίνουμε καί ποιός είναι «ο πλούτος τής δόξης τής κληρονομιάς αυτού», ποιά είναι η «κληρονομιά μας εν Χριστώ».
Είναι η ένθεη ζωή, η αιώνια ζωή καί αιώνια δόξα, διαμέσου τής αιώνιας αλήθειας, τής αιώνιας δικαιοσύνης, τής αιώνιας αγάπης, τής αιώνιας χαράς, τής αιώνιας μακαριότητας. Καί ακόμη οι άγιοί μας οφθαλμοί βλέπουν «τό υπερβάλλον μέγεθος τής δυνάμεως αυτού εις ημάς τούς πιστεύοντας κατά τήν ενέργειαν τού κράτους τής ισχύος αυτού». Τής «ισχύος Αυτού», τής ένθεης, θεϊκής «ισχύος», πού μέ τήν πίστη μας νικά όλες τίς αμαρτίες μας, όλους τούς θανάτους, όλους τούς διαβόλους (πού εκφράζουν τά διάφορα πάθη), όλες τίς κολάσεις καί μάς «δωρίζει» σωτηρία, εξαγιασμό, αγαθοδωρεά, θέωση, Ενχριστοποίηση, Εντριαδοποίηση, παράδεισο, τόν παν-παράδεισο.
Από μάς είναι η πίστη, καί από τόν Κύριο Ιησού Χριστό η δύναμη τής πίστεως. «Μέσω» τών ιερών μυστηρίων καί τών αγίων αρετών η πίστη μας αυξάνει από δύναμη σέ δύναμη, από αθανασία σέ αθανασία, από παράδεισο σέ παράδεισο, από χαρά σέ χαρά, από αλήθεια σέ αλήθεια, από δικαιοσύνη σέ δικαιοσύνη, από καλό σέ καλό, από σοφία σέ σοφία. Αυξάνει η πίστη μας σέ όλα τά «αγαθά» τής βασιλείας τού Χριστού, προσβλέπουσα σ αυτά «μέ πεφωτισμένους τούς οφθαλμούς τής καρδίας».
Στόν δρόμο αυτόν τής πίστεως αναρίθμητα είναι τά εμπόδια καί τά μαρτύρια, οι πειρασμοί, οι πόνοι καί οι παντοειδείς θλίψεις. Αλλά καί τό πιό μεγάλο μαρτύριο γιά χάρη τού Χριστού, δέν είναι τίποτε, όταν, στήν καρδιά τού πιστεύοντα, υπάρχει η μεγάλη πλημμυρίδα τής Θεϊκής δύναμης. Έτσι μόνο, μπορεί νά εξηγηθεί η υπομονή πού έδειξαν καί η χαρά πού εξεδήλωσαν, οι άγιοι μάρτυρες καί ομολογητές τής πίστεως, στά διάφορα μαρτύρια καί βασανιστήρια, πού υπέμειναν, γιά χάρη τού Χριστού.
Έτσι μόνο, μπορούν νά εξηγηθούν καί νά κατανοηθούν όλοι οι υπεράνθρωποι αγώνες τών αγίων αναχωρητών τής ερήμου καί όλα τά καλοπροαίρετα καί άθελα βασανιστήρια καί μαρτύρια καί οι κακουχίες όλων τών δικαίων χριστιανών, όλων τών χριστοευσεβών αγωνιστών, όλων τών Θεοαγαπώντων πιστών, όλων τών ακούραστων ευαγγελιστών.
Έτσι μόνο εξηγείται η αντοχή καί καρτερία στούς πόνους όλων εκείνων πού ήσαν αμαρτωλοί καί μετανόησαν, ήσαν άρπαγες, άσωτοι, αγαπούσαν ασήμαντα πράγματα καί μετανόησαν, ήσαν φιλήδονοι, υπερήφανοι, φίλαυτοι, εγωιστές καί έδειξαν αληθινή μετάνοια, ήσαν φιλάργυροι, δολοφόνοι, κλέφτες, διαφθορείς, πότες καί μετανόησαν ειλικρινά, ήσαν απελπισμένοι καί οδηγήθηκαν μέ τήν μετάνοια στόν Χριστό (πού είναι η ελπίδα τών Χριστιανών).
Όλα αυτά δείχνουν ότι η πίστη μας, η πίστη όλων, τών μεγάλων καί τών μικρών, τών δυνατών, καί τών αδυνάτων, τών βασιλέων καί τών απλών ανθρώπων, τών σοφών καί τών άσοφων, η πίστη αυτή όταν υπάρχει, μέ τήν μεγάλη δύναμη τού Θεού, μέ τήν ενέργεια καί πράξη αυτής τής δύναμης στίς καρδιές μας, στίς συνειδήσεις μας, στή ζωή μας, κάνει ώστε, όλα σέ μάς νά ανατρέπονται «εκ βάθρων» καί «όλως πανσόφως» χωρίς δυσκολίες, νά κτίζονται καινούργια πράγματα, θεϊκά καί αιώνια.
Καί εμείς ενώ βρισκόμαστε ακόμη εδώ στή γή, αρχίζουμε νά ζούμε τήν αιώνια ζωή, καί ενώ η γή είναι κάτω από τά πόδια μας, μετατρέπεται σέ ένα απροσπέλαστο ουρανό. Όταν υπάρχει η πίστη, δέν έχει άλλον, εκτός από τόν Κύριό μας Ιησού Χριστό καί σέ Αυτόν βρίσκεται ο παράδεισός μας, η χαρά μας καί η αιωνιότητά μας. Ναί, η πίστη μας στηρίζεται στήν δύναμη τού Θεού, «εν δυνάμει Θεού», «εν αποδείξει πνεύματος καί δυνάμεως» (Α Κορινθ. 2, 5,4).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου