Πρὸς μοναχό: “Τότε ὅλα θὰ εἶναι εὔκολα…”

Ὅταν τοῦ εἶπα ὅτι φεύγω ὁριστικὰ γιὰ τὸ μοναστήρι καὶ ὅτι σὲ λίγες ἡμέρες θὰ μὲ χειροθετοῦσαν, σκίρτησε ὁ Γέροντας ἀπὸ χαρά. Πόσα δὲ μοῦ εἶπε καὶ δὲ μὲ συμβούλευσε αὐτὴ τὴ μέρα! Στὸ τέλος, ὅταν θὰ ἀποχαιρετιόμασταν, πῆρε πολὺ φυσικὰ τὸ χέρι μου καὶ τὸ φίλησε… Ἐγώ, ζώντας μέσα στὸ μυστήριο ποὺ μὲ περιέβαλλε, ἀναρωτήθηκα μέσα μου τί σημασία νὰ εἶχε αὐτό. Ὁπότε μοῦ λέει:
- Βλέπεις τί ἔκανα τώρα;
- Μάλιστα. Μοῦ φιλήσατε το χέρι, ἐμένα τοῦ ἀθλίου  καὶ ἀναξίου.
- Λοιπόν, πρέπει νὰ ξέρεις, ὅτι μὲ τὴ χειροθεσία σου ὁ Χριστὸς θὰ σὲ ἐναγκαλισθεῖ, θὰ σὲ καταφιλήσει, θὰ γίνεις δικός Του. Θὰ γίνει δικός σου.
Ὁ Χριστός μας κάνει νύμφη Του τὴν ψυχή σου, γιὰ πάντα. Γιὰ τὴν αἰωνιότητα.
Νὰ ξέρεις ὅτι ἐγὼ θὰ προσευχηθῶ γιὰ σένα, διότι σ’ ἀγαπῶ πολύ. Ἡ ψυχή σου εἶναι εὐαίσθητη καὶ ἔχει ὅλες τὶς καλὲς προϋποθέσεις νὰ ἀγαπήσεις πολὺ τὸν Χριστό, ὅπως πρέπει.
Τέτοιες ψυχὲς θέλει νύμφες Του ὁ Χριστός. Καὶ συμπλήρωσε:
Ἅμα ἀγαπήσεις μ’ ὅλη τὴ δύναμης τῆς καρδιᾶς σου τὸ Χριστό μας, ὅλα θὰ εἶναι εὔκολα. Καὶ ἡ ὑπακοὴ καὶ ἡ ταπείνωση. Τότε ὅλους τοὺς ἀδελφοὺς θὰ τοὺς ἀγαπᾶς ἀβίαστα καὶ αὐθόρμητα, μὲ τὴν ἴδια τοῦ Χριστοῦ ἀγάπη. Διότι δὲν θὰ εἶσαι ἐσὺ ποὺ ἀγαπᾶς, ἀλλὰ ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς ποὺ κατέχει τὴν καρδιά σου.

(Ἀνθολόγιο Συμβουλῶν Γέροντος Πορφυρίου, σελ. 277)